Η εικόνα των ζώων συντροφιάς στην Ελλάδα είναι τραγική. Καθημερινό φαινόμενο, ζώα κακοποιημένα, πεινασμένα ή ακρωτηριασμένα σε τροχαία με ταυτόχρονα θύματα ακόμα και πολίτες.
Συχνά ζήσαμε με απόγνωση τον φρικτό θάνατο συντρόφων μας από φόλες. Αλλά και αντίστροφα εκατοντάδες συμπολίτες μας δαγκώνονται από σκυλιά. Κατά κανόνα, τα ζώα αμύνονται. Αυτό δεν σημαίνει, ότι το θύμα του δαγκώματος είχε κακές προθέσεις. Συνήθως ασυνείδητοι βλάπτουν ζώα, και αργότερα την πληρώνουν ανύποπτοι περαστικοί, που παραβίασαν αθέλητα τον ζωτικό τους χώρο.
Δήμοι και ηρωικοί εθελοντές μοιάζουν να αγωνίζονται ενάντια σε Λερναία Ύδρα. Ας αναλογιστούμε τα εξής:
Η περισυλλογή αδέσποτου ζώου απαιτεί όχημα και εξειδικευμένο πολυμελές προσωπικό.
Απαιτείται προσωρινή φιλοξενία για τσιπάρισμα, στείρωση, αποπαρασίτωση ή και θεραπεία. Η λεϊσμανίαση (Καλαζάρ), απαιτεί ακόμα και πολύμηνη φιλοξενία. Απαιτούνται κατάλληλοι χώροι, διατροφή, καθαριότητα, ιατρεία και χειρουργεία.
- Στείρωση, αποπαρασίτωση, φαρμακευτική αγωγή, τσιπάρισμα και ολιγοήμερη διατροφή
κοστίζουν από 70-120 ευρώ, χωρίς τα κόστη χώρων, εξοπλισμού και προσωπικού.
Μεγάλες φιλοζωικές οργανώσεις εκτιμούν ότι τα αδέσποτα ξεπερνούν τα 2 εκατομμύρια. Ακόμα και εάν οι δήμοι και οι εθελοντές μπορούσαν άμεσα να στειρώσουν τα μισά, αυτό θα κόστιζε περισσότερα από 100 εκατομμύρια €, αλλά στο μεταξύ γεννιούνται πολλαπλάσια ζώα, που στην πλειοψηφία τους θα βρουν φρικτό θάνατο.
Στα παραπάνω προστίθενται νέες εγκαταλείψεις: ζώων που δεν φερμάρουν, από ασυνείδητους κυνηγούς, είτε από βοσκούς ή από πολίτες επειδή τα βαρέθηκαν ή επειδή γέννησε η σκύλα τους και δεν θέλουν τα κουτάβια.
Η κατάσταση είναι ντροπιαστική αλλά κανείς δεν απολογείται. Αντίθετα περισσεύουν οι «εισαγγελείς» και οι «προστάτες».
Δύο τεράστιες πλειοψηφίες παραμένουν σιωπηλές και είναι οι αληθινοί όμηροι της αθλιότητας:
