ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ, ΠΑΤΡΙΔΟΚΑΠΗΛΟΙ ΚΑΙ ΚΑΙΡΟΣΚΟΠΟΙ

από el.wikipedia.org

Τα τελευταία 27 χρόνια η χώρα μας ταλανίζεται από μία σύγκρουση με ιστορικές ουρές, αλλά χωρίς πραγματικό νόημα. Ιστορικά ουδέποτε οι σλαβόφωνοι πληθυσμοί της Μακεδονίας πλην των Βουλγάρων, δεν είχαν οτιδήποτε να χωρίσουν με τους Έλληνες. Κατά τον μακεδονικό αγώνα, οι σλαβόφωνοι πληθυσμοί ενθαρρύνονταν από τον Παύλο Μελά να πολεμούν ενάντια στους Βούλγαρους, στο πλευρό των Ελλήνων[i].

από el.wikipedia.org

Εδώ έχουμε μία ιστορική ειρωνεία: Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε το πολιτικό ανάστημα να τερματίσει μία σύγκρουση πολλών αιώνων με την Βουλγαρία. Ήταν η μόνη εθνότητα που αμφισβητούσε στο παρελθόν τη συνθήκη του Βουκουρεστίου του 1913, που διαμόρφωσε τα σημερινά σύνορα. Η Βουλγαρία το επιχείρησε ξανά κατά την γερμανική κατοχή, αλλά  η ήττα των ναζί επανέφερε τα σύνορα στην προπολεμική τους θέση. Μετά τον τερματισμό της ελληνοβουλγαρικής διένεξης, δεν υπήρχε αμφισβήτηση των συνόρων στην περιοχή, ούτε καμία αιτία για τριβές μεταξύ μακεδονικών πληθυσμών.

Μετά τον διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας, στην τότε «Δημοκρατία της Μακεδονίας» επανέρχεται ο αλυτρωτισμός της μεγάλης σλαβόφωνης Μακεδονίας.

Δυστυχώς και στην Ελλάδα κάποιοι ανακαλύπτουν ότι «Η Μακεδονία είναι μόνο Ελληνική» και ότι δεν δικαιούται καμία άλλη εθνότητα να χρησιμοποιεί την λέξη «Μακεδονία» πλην των Ελλήνων.

Το επιχείρημα αυτό με όρους διεθνούς δικαίου είναι αβάσιμο και επικίνδυνο. Η εθνική συνείδηση της συντριπτικής πλειοψηφίας των κρατών, διαμορφώθηκε αιώνες αργότερα από την εγκατάσταση σλαβόφωνων πληθυσμών στην Μακεδονία. Οι κάτοικοι Ευρώπης είναι κράμα εθνοτήτων που άλλοι ζούσαν στην ήπειρο εδώ και χιλιάδες χρόνια, όπως οι Κέλτες, και άλλοι εγκαταστάθηκαν πολύ αργότερα. Αυτό άλλωστε περιγράφει και η Πηνελόπη Δέλτα στα μυστικά του βάλτου:

'Ήταν ένα κράμα όλων των βαλκανικών εθνικοτήτων τότε η Μακεδονία. Έλληνες, Βούλγαροι, Ρουμούνοι, Σέρβοι, Αλβανοί, Χριστιανοί και Μουσουλμάνα, ζούσαν φύρδην-μίγδην κάτω από τον βαρύ ζυγό των Τούρκων.

Η γλώσσα τους ήταν –η ίδια, μακεδονίτικη, ένα κράμα και αυτή από σλαβικά και ελληνικά, ανακατωμένα με λέξεις τούρκικες.

Όπως και στα Βυζαντινά χρόνια, οι πληθυσμοί ήταν ανακατωμένοι τόσο, που δύσκολα χώριζες Έλληνα από Βούλγαρο - τις δύο φυλές που κυριαρχούσαν. Εθνι­κή συνείδηση είχαν την μακεδόνικη μονάχα. Όταν όμως οι Βούλγαροι κήρυξαν την εκκλησιαστική τους ανεξαρτησία, και αναγνωρίστηκε στην Κωνσταντινούπολη αρχηγός της βουλγάρικης εκκλησίας ο Έξαρχος αντί του Πατριάρχη, και όταν η σύνοδος του 1872 κήρυξε σχισματικούς τους Βουλγάρους, χωρίστηκε η Μακεδο­νία σε Πατριαρχικούς Έλληνες κι Εξαρχικούς Βούλγαρους, χωρίστηκαν και οι συ­ντοπίτες, οι συγχωρίτες - ακόμα και α οικογένειες."

Αλλά ας επιστρέψουμε στο παρόν.

Οι όψιμοι «Μακεδονομάχοι» κάνουν ένα πολύ ύπουλο χρονικό άλμα. Γράφουν ότι με την σημερινή συμφωνία εκχωρούνται τα ιερά και όσια του έθνους μας: Το όνομα Μακεδονία, η εθνότητα, η γλώσσα κ.λπ. Εξαπατούν ανερυθρίαστα τον ελληνικό λαό, γιατί όλα αυτά για τα οποία δήθεν κόπτονται έχουν ήδη εκχωρηθεί οριστικά και αμετάκλητα ήδη από το 1991 και νωρίτερα.

ΕΝΩΝΟΝΤΑΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΕΥΡΩΠΗ

Η εισήγηση μου στο Προοδευτικό Φόρουμ στις 16-17 Μαρτίου 2018

Καλημέρα σε όλες και όλους και ευχαριστώ τους διοργανωτές για την σημαντική πρωτοβουλία τους.

Θα ήθελα να διορθώσω τον τίτλο της σημερινής μας συνάντησης και να μιλήσω, όχι για ΕΝΩΣΗ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΕΥΡΩΠΗ, ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΕΝΩΣΗ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΑΛΛΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ

Σε αυτή την συζήτηση κάποιες και κάποιοι μπορούν να πιάσουν το νήμα από διαφορετικές οπτικές γωνίες.

• Για παράδειγμα οι Ευρωπαίοι Πράσινοι θα ξεκινήσουν από την κλιματική αλλαγή: Αν οι πολιτικές δυνάμεις στην Ευρώπη κλυδωνίστηκαν από 100.000 πρόσφυγες, μπορούμε να διανοηθούμε τι θα συμβεί από 50.000.000 κλιματικούς πρόσφυγες;
• Αριστεροί διανοητές ξεκινούν από την αντικειμενική φτωχοποίηση ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων, και την διαρκώς εντεινόμενη συσσώρευση του πλούτου στα χέρια ελαχίστων.
• Ορθόδοξα λενινιστικά ή τροτσκιστικά κόμματα νιώθουν απόλυτα δικαιωμένα: Ο καπιταλισμός από το 1989 και ύστερα δείχνει το πιο κυνικό του πρόσωπο. Παραδόξως η εκλογική τους δύναμη είναι αμελητέα.

Η ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΤΟΥ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΥ

Ωστόσο ο νεοφιλελευθερισμός παραμένει η κυρίαρχη πολιτική δύναμη και πρέπει να διαπιστώσουμε τις αιτίες.

Ο καπιταλισμός δεν κυριάρχησε τυχαία.

Αν υπολογίσουμε πόσοι άνθρωποι πέθαιναν στον πλανήτη από αρρώστιες, πολέμους και πείνα σε όλα τα προηγούμενα οικονομικά συστήματα και πόσοι πεθαίνουν τώρα, θα συνειδητοποιήσουμε ότι μόλις πριν 200 χρόνια οι αρρώστιες η πείνα και οι πόλεμοι ήταν η φυσική τάξη πραγμάτων, ενώ σήμερα είναι μία απεχθής εξαίρεση.

Ταυτόχρονα ο θρησκευτικός σκοταδισμός υποχώρησε δραματικά: Μία μοναδική στα ιστορικά χρονικά πλειοψηφία παιδιών πάει σχολείο και μαθαίνει να σκέφτεται ορθολογικά, είτε πάει σχολείο στην Κίνα, είτε στη Νιγηρία, είτε στη Νορβηγία.

Η ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

Ενώ όμως ο φιλελευθερισμός μοιάζει κυρίαρχος, ξαφνικά βλέπουμε τους εραστές του Άουσβιτς να σηκώνουν με θράσος το κεφάλι, άλλοτε συγκεκαλυμμένα και άλλοτε απροκάλυπτα και να αποτελούν μία υπολογίσιμη πολιτική δύναμη.

ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗΣ ΤΩΝ ΑΙΤΙΩΝ

Κατά την ταπεινή μου γνώμη πριν απαντήσουμε στο τι Ευρώπη θέλουμε, αξίζει να απαντήσουμε πρώτα σε κάποια πιο θεμελιώδη ερωτήματα:

1.    Είναι ο καπιταλισμός αιώνιος; Βιώνουμε το τέλος της ιστορίας; Προσέξτε: Δεν ρωτάω εάν ο καπιταλισμός εξασφαλίζει την ανθρώπινη ευημερία. Ούτε η Αίγυπτος των Φαραώ εξασφάλιζε στους κατοίκους ευημερία, αφού οι περισσότεροι ήταν δούλοι και ζούσαν σε άθλιες συνθήκες, αλλά αυτό δεν εμπόδισε το καθεστώς αυτό να επιβιώσει για μερικές χιλιάδες χρόνια. Είναι λοιπόν διαφορετικής φύσης το ερώτημα εάν μία κοινωνία είναι δίκαιη από το εάν μία κοινωνία είναι βιώσιμη για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα.

2.    Εάν αποδείξουμε, ότι ο καπιταλισμός δεν είναι βιώσιμος, τι μας κάνει να πιστεύουμε ότι μία όσμωση δυνάμεων της Αριστεράς και της Οικολογίας μπορεί να είναι μέρος της λύσης;

Το "φθινόπωρο" της Κεντροαριστεράς

Έντουαρντ Μπερνστάιν,
από τους βασικούς θεμελιωτές
της σοσιαλδημοκρατίας

Τα κιτρινα φύλλα πρέπει να σαπίσουν για να ανθίσει το δάσος*

Με πενιχρό** ενδιαφέρον παρακολουθεί η ελληνική κοινωνία την προσπάθεια δημιουργίας κεντροαριστερού κόμματος. Πέρα από την γενικά εντεινόμενη αποστασιοποίηση των πολιτών από την πολιτική, εκτιμώ ότι η παρακμή της «κεντροαριστεράς» έχει αντικειμενικές και παγκόσμιες αιτίες.

Στο υπό έκδοση βιβλίο μου αναφέρομαι στις αιτίες που οδηγούν τη σοσιαλδημοκρατία σε ιστορικό τέλος, ανάλογο με το τέλος του υπαρκτού σοσιαλισμού. Αντίστοιχα τεκμηριώνεται η παρακμή του νεοφιλελευθερισμού, που απειλεί με κατάρρευση την κοινωνία και τον πλανήτη.

Στη τηλεοπτική σειρά Downton Abbey
περιγράφεται με γλαφυρότητα η
φοβική στάση των γαιοκτημόνων για τον
αστικό τρόπο ζωής

Ίσως τα παραπάνω ακούγονται απαισιόδοξα και εσχατολογικά. Ισχύει το ακριβώς αντίθετο: Η ιστορία ανέκαθεν προχωρούσε, προχωράει και θα προχωράει με άλματα και κάθε άλμα αναπόφευκτα γεννά «νοσταλγούς». Στο άρθρο μου «Η παρακμή των παρηκμασμένων»^***, μνημονεύω αυτή την αναπόφευκτη πτυχή της ανθρώπινης φύσης:
Οι φεουδάρχες βίωναν την άνθιση του καπιταλισμού, ως παρακμή της κοινωνίας και όχι ως παρακμή της φεουδαρχίας.

Η παρακμή των οικονομικών μοντέλων του 20^ου αιώνα γεννά κινδύνους και προκλήσεις, αλλά είναι στο χέρι μας να απαντήσουμε στην παρακμή με ένα νέο οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο που να σέβεται την φύση και τον άνθρωπο.

Ας παρουσιάσουμε συνοπτικά τα κεφάλαια του βιβλίου που αναφέρονται στην άνθιση και το ιστορικό τέλος της σοσιαλδημοκρατίας.

Ο οικονομικός παράγοντας: Κεϋνσιανισμός

Αφίσα της Tennessee ValleyAythority,
δημόσιας εταιρίας
που ίδρυσε ο Ρούσβελτ
για να αντιμετωπίσει
τις συνέπειες της μεγάλης
ύφεσης

Η σοσιαλδημοκρατία, γεννιέται κατά το κραχ του 29, αλλά κυριαρχεί στο τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου με την διάσκεψη του Bretton Woods, ως απάντηση του δυτικού κόσμου στην ανάγκη ανοικοδόμησης της κατεστραμμένης Ευρώπης και την ανάγκη απόδειξης, ότι η ευημερία των εργατών δεν είναι προνόμιο του υπαρκτού σοσιαλισμού. Με στόχο την ανοικοδόμηση και την αποφυγή μελλοντικών κραχ, οι δυτικές κυβερνήσεις προχωρούν σε γενναίες δημόσιες επενδύσεις και στην ίδρυση του ΔΝΤ, (που μέχρι το 1973 εκπληρώνει τον θεσμικό του ρόλο, ενίσχυσης χωρών με πρόβλημα ρευστότητας, χωρίς επιβολή νεοφιλελεύθερων πολιτικών). Μόνο η αμερικανική βοήθεια προς την Ευρώπη ξεπέρασε τα 5 δις $, όταν ολόκληρος ο προϋπολογισμός του ΟΗΕ δεν ξεπερνούσε τα 100 εκ.

Η πετρελαϊκή κρίση του 73 οδηγεί τον Κεϋνσιανισμό στο τέλος του. Η ραγδαία αύξηση της τιμής του πετρελαίου στραγγαλίζει τους κρατικούς προϋπολογισμούς. Η Μ. Βρετανία αναγκάζεται να προσφύγει στο ΔΝΤ και λίγα χρόνια αργότερα αναλαμβάνει η Θάτσερ.

Γεωπολιτικός παράγοντας: Ψυχρός πόλεμος και αυξανόμενη επιρροή της ΕΣΣΔ

ΓΛΩΣΣΑ ΛΑΝΘΑΝΟΥΣΑ ΤΑ ΑΛΗΘΗ ΛΕΓΕΙ

Η άλλη πλευρά της πλατείας

Τα λεκτικά ατοπήματα του κυρίου Μητσοτάκη εκτός από γέλια στο κοινοβούλιο, προκαλούν και ανατριχίλα για τις προθέσεις του προέδρου της ΝΔ!

Την Παρασκευή 3/11/17, κατά την ώρα του πρωθυπουργού, ο κ. Μητσοτάκης παραδέχθηκε  ότι …δεν κατανοεί την φράση κειμένου του Ρουβίκωνα «η αντικατάσταση του κράτους από ομοσπονδία  αυτοδιευθυνόμενων κοινοτήτων βάσης». Ως φοιτητής του Χάρβαρντ, δεν διάβασε ποτέ φυλλάδιο αναρχικής οργάνωσης; Βαυκαλίζεται την πάταξη των αναρχικών στα Εξάρχεια, όντας ανίκανος να κατανοήσει το ιδεολογικό υπόβαθρο του αναρχισμού;

Δυστυχώς σε αυτό το σημείο τελειώνει η γελοιότητα και αρχίζει η ανατριχίλα. Ανατριχίλα που έγινε δραματικά επίκαιρη μετά την εγκληματική επίθεση σε βάρος των γραφείων του ΠΑΣΟΚ

Είπε ο κ. Μητσοτάκης ότι … «στις ευνομούμενες πολιτείες η βία είναι μονοπώλιο του κράτους». Φαίνεται ότι στο Χάρβαρντ δεν διδάχθηκε τον θεμελιώδη διαχωρισμό της έννομης βίας, ως εξαίρεση για πάταξη της εγκληματικότητας, και της κρατικής βίας ως κανόνα, της θεμελιώδους δηλαδή διαφοράς ανάμεσα στην δημοκρατία και στις διάφορες χούντες. Αδυνατεί να κατανοήσει ότι, εάν η έννομη βία  ξεφύγει από τα όρια της εξαίρεσης, αναπαράγει τον διαχωρισμό της κοινωνίας σε νομοταγείς και απόβλητους και δημιουργεί γκέτο, όπου κυβερνάει το οργανωμένο έγκλημα.

Αφού λοιπόν είναι ανίκανος να ξεχωρίσει την βία από την «έννομη βία ως εξαίρεση», κατηγόρησε τον πρωθυπουργό, ότι στο παρελθόν «είχε χαρακτηρίσει τα ΜΑΤ, παρακρατικές συμμορίες».

Θα θυμίσω στον κ. Μητσοτάκη την φράση του αείμνηστου Ευάγγελου Αβέρωφ για τα χουντικά σταγονίδια στο στράτευμα. Τότε λοιπόν, που οι πολιτικοί είχαν την γενναιότητα να παραδέχονται το πρόβλημα και να το αντιμετωπίζουν, ο αδιαμφισβήτητα δεξιός Αβέρωφ είχε αναγνωρίσει την ύπαρξη παρακράτους, χωρίς να ζητήσει συγνώμη από τον Ελληνικό Στρατό, αφού ο σεβασμός στον Στρατό και την ηρωική ιστορία του δεν συνεπάγεται και σεβασμό σε ένστολους πραξικοπηματίες.

Θα ρωτήσω λοιπόν τον κ. Μητσοτάκη, μη προσδοκώντας απάντηση, πώς αποκαλεί:

Κοινωνική Αλληλέγγυα Οικονομία

Η ενσάρκωση ενός ονείρου

Ξεκίνησε σαν μία εναλλακτική ιδέα. Σαν ένας διαφορετικός τρόπος να εργαζόμαστε. Οι περισσότεροι απλά το εφαρμόσαμε στην δουλειά μας, χωρίς κάποιο θεσμικό πλαίσιο: Απλά μοιράζαμε όλα τα κέρδη, αναλογικά με τις ώρες που είχαμε εργαστεί. Κάποιοι, πιο ονειροπόλοι αφιερώθηκαν στον εθελοντισμό και απλά μοιράζονταν ένα μικρό εισόδημα για να καλύπτουν τα χρειώδη.

Στην πιο απόλυτη μορφή, κάποιοι άλλοι απαρνήθηκαν τις καριέρες και τον αστικό τρόπο ζωής και επιχείρησαν μια κοινοβιακή ζωή στην φύση.

Για πολλά χρόνια η εναλλακτική ιδέα ξεκινούσε από την άρνηση της καριέρας, την άρνηση του βιασμού της φύσης, την άρνηση του καταναλωτισμού, την άρνηση του άγριου ρυθμού της μεγαλούπολης.

Η υπόλοιπη κοινωνία αντιμετώπιζε αυτόν τον πειραματισμό με ποικίλα συναισθήματα: Ειρωνεία, συγκατάβαση, συμπάθεια ανάμικτη με περιφρόνηση, όπως συμπαθούμε τον άκακο τρελό του χωριού. Άλλωστε η υπόλοιπη κοινωνία «ζούσε καλύτερα» «κέρδιζε περισσότερα» «ντυνόταν καλύτερα». Η υπόλοιπη κοινωνία βίωνε το κύρος του τελευταίου μοντέλου αυτοκινήτου, της σύγχρονης κατοικίας στο καλό προάστιο, τα delicatessen, τις φωτογραφίες που τραβήξαμε με την υπερσύγχρονη κάμερα στα τουριστικά θέρετρα!