ΓΙΑΤΙ ΣΥΜΜΕΤΕΧΩ ΣΤΑ ΨΗΦΟΔΕΛΤΙΑ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ 2ο ΜΕΡΟΣ

Στην προηγούμενη δημοσίευση στις 14 Ιανουαρίου απάντησα σε μερικά κρίσιμα ερωτήματα που απασχολούν τους πολίτες

•  Έγιναν οι Οικολόγοι Πράσινοι Αριστεροί; 
• Εκμεταλλεύεται ο ΣΥΡΙΖΑ την απόγνωση τάζοντας παροχές, όπως το ΠΑΣΟΚ του Αντρέα;
• Ακόμα και εάν δεχθούμε τις καλές προθέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, πώς είμαστε βέβαιοι ότι τα πράγματα δεν θα γίνουν χειρότερα;
• Γιατί οι δανειστές μας να δεχθούν τους όρους του ΣΥΡΙΖΑ;

 Σήμερα απαντάω στα τελευταία επίκαιρα ερωτήματα

• Έχει  ο ΣΥΡΙΖΑ κανένα μαγικό ραβδάκι και να γεννήσει πόρους εκεί που δεν υπάρχουν;
• Πώς θα ασκηθεί δημοσιονομική πολιτική όσο παραμένουμε στο Ευρώ;
• Ποιος εγγυάται εν τέλει την επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ;

Ελπίζω ο προβληματισμός μου να βοηθήσει τους πολίτες ανεξάρτητα από κομματική προέλευση να αγκαλιάσουν την συμμαχία για την αλλαγή. Η συμμαχία θα γίνεται ισχυρότερη, όχι μόνο αν την αγκαλιάζουν περισσότεροι πολίτες, αλλά εάν την αγκαλιάζουν πολίτες από όλους τους πολιτικούς χώρους.

Καλή ανάγνωση 

Γιάννης Τσιρώνης

 

 Έχει ο ΣΥΡΙΖΑ κανένα μαγικό ραβδάκι για να γεννήσει πόρους εκεί που δεν υπάρχουν;

Δεν χρειάζεται κανένα μαγικό ραβδάκι. Υπάρχει τεράστιος πλούτος που κοιμάται και επενδυτές που μένουν σε απόσταση, ακριβώς επειδή το σημερινό οικονομικό περιβάλλον, που δημιούργησαν οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ-ΝΔ είναι απαράδεκτο

Χρειάζεται λοιπόν μία επανεκκίνηση της οικονομίας με τρεις πυλώνες:

• στρατηγικές δημόσιες επενδύσεις
• ενίσχυση του συνεταιριστικού κινήματος και της κοινωνικής οικονομίας.
• ιδιωτικές επενδύσεις σε βιώσιμους τομείς

Ζητάτε  λοιπόν οι Οικολόγοι Πράσινοι μεγαλύτερο δημόσιο;

Παρά το γεγονός, ότι η Πράσινη οικονομία στηρίζεται σε μικρότερο και αποκεντρωμένο κράτος, το βάρος των μεγάλων επενδύσεων πρέπει να πέσει αυτή την περίοδο στον δημόσιο τομέα για δύο λόγους:

1.      Για να σπάσει ο φαύλος κύκλος: Ο φόβος προκαλεί φυγή κεφαλαίων και ύφεση, που με την σειρά της προκαλεί μεγαλύτερο φόβο και αστάθεια.

2.      Γιατί στην Ελλάδα έχουν καταστραφεί οι ακρογωνιαίοι λίθοι που επιτρέπουν σε έναν ιδιώτη επενδυτή να προσδοκά ένα θεμιτό κέρδος.

Το επιβλητικό ξενοδοχείο της Φτέρης
Αιγιαλείας την δεκαετία του 40.
Σήμερα ερειπώνεται

Ας δούμε μερικά παραδείγματα:

Ας ξεκινήσουμε από τα δύο τρίτα της Ελλάδας που παραμένουν έρημα και με μηδενική προσφορά στην οικονομία.

Στα ορεινά χωριά μας, υπάρχει γη ανεκμετάλλευτη, παραδοσιακά σπίτια που ρημάζουν, ένα τοπίο μοναδικό. Είναι όμως αδύνατον να αναβιώσουν γιατί εξ αιτίας της εγκατάλειψης έχουν κλείσει ή υπολειτουργούν οι υποδομές υγείας και παιδείας. Για να ξανακατοικηθούν αυτά τα χωριά, θα πρέπει τα πρώτα χρόνια η δημόσια διοίκηση να επενδύσει πόρους σε δασκάλους και γιατρούς, σε υποδομές για πολιτική προστασία και σε στρατηγική έρευνα για να αξιολογηθεί, ποιες δραστηριότητες θα μπορούσαν να είναι βιώσιμες σε κάθε περίπτωση χωριστά. Στην συνέχεια θα πρέπει να δοθούν κίνητρα για να προσελκυθούν νέοι κάτοικοι και επενδυτές, μέχρι να φτάσει στο σημείο να αυτοσυντηρείται μία τοπική οικονομία.

Τα σιδηροδρομικά δίκτυα, ζωτικός παράγοντας ανάπτυξης σε χώρες με δύσκολο γεωγραφικό ανάγλυφο όπως στις Άλπεις, δεν είναι δυνατόν να γίνουν χωρίς δημόσιες επενδύσεις.

Η Ελλάδα στερείται χωροταξικού σχεδιασμού. Η αδειοδότηση για επιχειρηματικές δραστηριότητες συχνά απαιτεί χρηματισμό, χρονοβόρα γραφειοκρατία και συχνά οδηγεί σε αντικρουόμενες και αλληλοσυγκρουόμενες χωροθετήσεις. Ένας σωστός χωροταξικός σχεδιασμός προϋποθέτει δασικούς χάρτες και κτηματολόγιο. Όλα τα παραπάνω προϋποθέτουν σοβαρή δημόσια επένδυση.

Πέρα από τα παραδείγματα, ακόμα και στην ίδια την έκθεση Mc Kinsey «Η Ελλάδα δέκα χρόνια μπροστά», που εκπονήθηκε με εντολή του Συνδέσμου Ελληνικών Βιομηχανιών και της Ένωσης Ελληνικών Τραπεζών, φαίνεται καθαρά ότι το ελληνικό δημόσιο ήταν ακόμα και πριν το κουτσούρεμα των τελευταίων ετών μικρότερο από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο.

Σε μία χώρα με το δύσκολο γεωγραφικό ανάγλυφο της Ελλάδας, είναι αδύνατον να υποστηριχθούν οι βασικές υποδομές χωρίς σοβαρές δημόσιες επενδύσεις.

Τα προβλήματα του ελληνικού δημοσίου και φαίνεται καθαρά από το διάγραμμα της έκθεσης Mc Kinsey δεν ήταν το μέγεθος, αλλά η αναποτελεσματικότητα, η γραφειοκρατία και η διαφθορά. Αυτά δεν λύνονται με οριζόντιες απολύσεις οι οποίες οδηγούν στον φόβο και στην ακόμα μεγαλύτερη κομματική εξάρτηση.

Το δημόσιο λοιπόν θα κάνει τις επενδύσεις;

Το δημόσιο θα κάνει τις στρατηγικές επενδύσεις. Οι Οικολόγοι Πράσινοι είμαστε εντελώς αντίθετοι σε έναν συγκεντρωτισμό της οικονομίας. Η βασική παραγωγική δραστηριότητα θα γίνει αποκεντρωμένα από τους ίδιους τους πολίτες.

Αυτό δεν σημαίνει, ότι κάθε οικονομική δραστηριότητα που δεν την αναλαμβάνει το κράτος πρέπει να γίνεται αντικείμενο κερδοσκοπίας.

Το δίλημμα του 20^ου αιώνα «Κρατισμός ή Ιδιωτική κερδοσκοπία» είναι παρωχημένο. Σε όλον τον κόσμο ένας τρίτος πυλώνας οικονομικής δραστηριότητας αναπτύσσεται χάρη στο συνεταιριστικό κίνημα και την κοινωνική οικονομία:

• Οι μεμονωμένοι μικροί αγρότες με καθετοποιημένες συνεταιριστικές επιχειρήσεις, που έχουν δικό τους τμήμα τυποποίησης και μάρκετιγκ, φτάνουν στον καταναλωτή χωρίς μεσάζοντες και μπορούν να διαπραγματεύονται απ’ ευθείας με το γερμανικό ή το ολλανδικό σούπερ μάρκετ.

Ο συνεταιρισμός των παραγωγώνενέργειας

• Η παραγωγή ενέργειας στην Ευρώπη περνά βαθμιαία στους ίδιους τους πολίτες που μόνοι τους ή με την σύμπραξη των δήμων αξιοποιούν τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και απεξαρτώνται από το πετρέλαιο.

• Δημιουργούνται δίκτυα παραγωγών καταναλωτών και δίκτυα ανταλλαγής προϊόντων και υπηρεσιών, χωρίς χρήμα. Έτσι άνεργοι ή φτωχοί άνθρωποι με την ανθρώπινη προσφορά δημιουργούν πρόσθετο πλούτο.

Ο κατάλογος είναι μακρύς. Δεν μιλάμε για ένα μελλοντικό όραμα, αλλά για μία οικονομική δραστηριότητα που συμβαίνει σήμερα και έχει ραγδαία ανάπτυξη. Μία από τις μεγαλύτερες πολυεθνικές της Ισπανίας είναι η Mondragon, που είναι συνεταιριστική επιχείρηση.

Δηλαδή η οικονομία δεν θα στηριχθεί στις ιδιωτικές επενδύσεις;

Σε μια παγκοσμιοποιημένη κοινωνία που αλλάζει ραγδαία κανείς δεν μπορεί να είναι δογματικός. Το καπιταλιστικό μοντέλο έχει αναδείξει σοβαρά προβλήματα:

• Ο χρηματιστικός καπιταλισμός δεν παράγει κανένα ωφέλιμο προϊόν, δεν δημιουργεί θέσεις εργασίας. Παράγει εικονικό χρήμα, δηλαδή μία φούσκα που περιοδικά καταρρέει συμπαρασύροντας και την πραγματική οικονομία.
• Οι πολυεθνικές είναι ανεξέλεγκτες, πληρώνουν ελάχιστους φόρους σε σχέση με τα κέρδη τους, διαφθείρουν κυβερνήσεις και εξαθλιώνουν ολόκληρους λαούς.
• Στο βωμό του άμεσου κέρδους η κατασπατάληση των φυσικών πόρων αυξάνεται εκθετικά. Η κλιματική αλλαγή απειλεί με καταστροφές, που το κόστος τους δεν θα επιβαρύνει τους ρυπαίνοντες αλλά θα πλήξει τις κοινωνίες και τους οικονομικά ασθενέστερους.

Ωστόσο δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπίζουμε κάθε ιδιώτη επενδυτή ως ταξικό εχθρό. Μία τέτοια στάση, που δημιουργεί κοινωνικό μίσος για κάθε άνθρωπο που θέλει να επενδύσει, οδηγεί στην φυγή κεφαλαίων και σε απώλεια θέσεων εργασίας. Ιδιαίτερα οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, που και οι ίδιοι εργάζονται στις επιχειρήσεις τους είναι βασικός πυλώνας για έξοδο της χώρας από την κρίση. Πρέπει να στηριχθούν, πρέπει να δραστηριοποιούνται με ένα σταθερό φορολογικό καθεστώς, ώστε να μην είναι διαρκώς όμηροι εκβιασμών, πρέπει να ενισχυθεί η επαφή τους με τις παγκόσμιες αγορές. Το κράτος πρέπει να είναι αρωγός και όχι μπαμπούλας.

Αλλά και οι μεγάλες επιχειρήσεις, είναι πυλώνας για την εξυγίανση της οικονομίας αρκεί:

• Να τηρούνται τα εργασιακά δικαιώματα. Η Ευρώπη πρέπει να κλείσει την αγορά της σε προϊόντα από χώρες που αντιμετωπίζουν τους ανθρώπους σαν αναλώσιμους δούλους. Πέρα από την ανθρωπιστική διάσταση, η παραγωγή προϊόντων από εργάτες χωρίς ασφαλιστικά δικαιώματα, με εξευτελιστικούς μισθούς και χωρίς εργασιακή ασφάλεια, σκοτώνει τις θέσεις εργασίας στην Ευρώπη.
• Να σέβονται το περιβάλλον. Δεν είναι δυνατόν πλέον, τα σημερινά κέρδη να μην συνυπολογίζουν το σημερινό και μελλοντικό περιβαλλοντικό κόστος.
• Να λειτουργούν σε ένα συγκεκριμένο χωροταξικό πλαίσιο, ώστε να μην βλάπτουν άλλες δραστηριότητες. Κανείς δεν ισχυρίζεται ότι δεν πρέπει να υπάρχουν πυρηνελαιουργεία, αλλά δεν είναι δυνατόν να χωροθετούνται δίπλα σε ξενοδοχεία.
• Να φορολογούνται δίκαια.
  
  

Είναι όμως δυνατόν να στηθεί ξανά η οικονομία στα πόδια της μέσα στο Ευρώ;

Κάποιοι μπερδεύουν την συζήτηση για το εάν έπρεπε να μπούμε στο ευρώ με το εάν μπορούμε να φύγουμε. Αν η ένταξη στην ευρωζώνη ήταν λάθος, αυτό δεν σημαίνει ότι το λάθος διορθώνεται με την αντίστροφη πορεία.

Θα πρέπει να καταλάβουμε, ότι η Ελλάδα δεν είναι Αργεντινή, όπου όταν κατέρρευσε το οικονομικό σύστημα, μόνο τα γελάδια της μπορούσαν να ταΐσουν όλο τον πλανήτη. Η Ελλάδα εισάγει την συντριπτική πλειονότητα των ζωτικών αγαθών. Αν φύγουμε από το Ευρώ, αυτά τα αγαθά, πετρέλαιο, ανταλλακτικά, τρόφιμα, ρούχα, εργαλεία θα ακριβαίνουν ανεξέλεγκτα αποτρέποντας κάθε σοβαρή επένδυση. Αν για παράδειγμα ένας υπολογιστής κοστίζει 300€ και η κυβέρνηση κόβει εθνικό χρήμα, τότε ο υπολογιστής που κοστίζει σήμερα 300 δραχμές, αύριο θα κοστίζει 600 δραχμές, μεθαύριο 1200 δραχμές. Αντίστροφα ο Γερμανός, που αγοράζει σήμερα ένα χωράφι με 100.000€, αύριο θα πληρώνει 100.000 δραχμές, αλλά θα βγάζει από την τσέπη του 50.000€ και λίγο καιρό αργότερα 10.000€.

Μία υποτίμηση του νομίσματος ωφελεί χώρες που έχουν ήδη μία ισχυρή εξαγωγική οικονομία. Σε μία χώρα με κατεστραμμένη την βιομηχανία και έναν αγροτικό τομέα που δεν εξασφαλίζει ούτε το 50% των τροφίμων, μία υποτίμηση θα οδηγήσει στην εξαθλίωση και θα διευκολύνει το ξεπούλημα της γης μας.

Η Ελλάδα θα γυρίσει στη μετεμφυλιακή εποχή, όπου το νόμισμα έχανε κάθε μέρα την αξία του και όλες οι σοβαρές συναλλαγές γίνονταν με χρυσές λίρες.

Ποιος όμως εγγυάται ότι αυτά θα τα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ;

Πρέπει να πάψουμε να αντιμετωπίζουμε τον ΣΥΡΙΖΑ στενά σαν κόμμα της Αριστεράς. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι τέκνο της ανάγκης και ώριμο τέκνο της οργής, όπως έγραψε ο Κώστας Βάρναλης. Μίας οργής που διεκδικεί δημοκρατική διέξοδο σε μία καθολική κρίση. Γιατί η κρίση δεν είναι στενά οικονομική. Είναι η κατάρρευση ενός καθεστώτος, που διέλυσε τον κοινωνικό ιστό, που μετέτρεψε τους πολίτες σε πελάτες, που μετέτρεψε την ανομία σε μαγκιά, που καταλήστεψε το περιβάλλον και τον δημόσιο χώρο!

Αν η οργή των πολιτών δεν έβρισκε δημοκρατική διέξοδο, η άλλη εκδοχή θα ήταν ο εκφασισμός και δυστυχώς βλέπουμε πολίτες να ρέπουν στα ναζιστικά και ρατσιστικά πρότυπα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ στάθηκε πιο έτοιμος, πιο ευέλικτος, πιο πλουραλιστικός και συσπείρωσε γύρω του μια πλατιά συμμαχία ανατροπής της σημερινής χρεοκοπημένης διακυβέρνησης. Η ουσιαστική εγγύηση για την επιτυχία του, είναι η ενεργοποίηση των ίδιων των πολιτών. Να ενεργοποιηθούν, να μην περιμένουν τον Ζορό να λύσει τα προβλήματα, να σταθούν πλάι στην νέα κυβέρνηση ως αρωγοί και ταυτόχρονα άτεγκτοι κριτές.

Ο ΣΥΡΙΖΑ θα επιτύχει εάν κάθε του ενέργεια συζητείται, κρίνεται και συναποφασίζεται από τους ίδιους τους δημότες στις γειτονιές, τους ίδιους τους γονείς και τους δασκάλους στα σχολεία, τους ίδιους τους δημόσιους υπαλλήλους που θα προστατέψουν τις υπηρεσίες τους από την διαπλοκή. Γιατί θα το κάνουν τώρα, ενώ δεν το έκαναν τόσα χρόνια; Γιατί τώρα ξέρουν ότι δεν θα υπάρξει άλλη ευκαιρία. Γιατί τώρα ξέρουμε ότι δεν έχουμε περιθώριο άλλης αποτυχίας. Γιατί τώρα δεν υπάρχει χρήμα να βολέψουμε τους πελάτες μας. Το μόνο μας περιουσιακό στοιχείο είναι ο ίδιος μας ο εαυτός, η αλληλεγγύη με τους συμπολίτες μας και αυτή η υπέροχη χώρα με τον απίστευτο φυσικό και πολιτιστικό πλούτο.

Αυτό που προσθέτει η ΣΥΡΙΖΑ στην παραπάνω συνταγή επιτυχίας είναι η ΕΛΠΙΔΑ. Και ο τελευταίος οικονομολόγος γνωρίζει, ότι η ελπίδα είναι βασικός πυλώνας για την οικονομική δραστηριότητα. Οι παππούδες μας νίκησαν στην Αλβανία, όχι από μία υλική υπεροπλία, αλλά επειδή είχαν καλύτερο ηθικό.

Σήμερα λοιπόν οι Έλληνες ανακτούμε το ηθικό μας επειδή ανακτούμε την ΕΛΠΙΔΑ.

Την ΕΛΠΙΔΑ ότι οι πολιτικές του Παπανδρέου, του Σαμαρά, της Μέρκελ και του Σόιμπλε δεν είναι μονόδρομος.

Την ΕΛΠΙΔΑ, που απλώνεται σε όλους τους προοδευτικούς Ευρωπαίους, ότι η δημοκρατία μπορεί να νικήσει τις φούσκες των χρηματιστών και τους εκβιασμούς των πολιτικών υπαλλήλων τους.

Η ΕΛΠΙΔΑ ΕΡΧΕΤΑΙ

Η ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΟΥΣΑ