ΤΟ ΛΟΜΠΙ ΤΗΣ ΔΡΑΧΜΗΣ ΚΑΙ Η ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑΤΟΣ

• Έπρεπε να γίνει δημοψήφισμα;
• Δραχμή ή ευρώ;
• Τι συνέπειες θα έχει το ΝΑΙ ή το ΟΧΙ;
• Ποιος ευθύνεται για το αδιέξοδο με τους θεσμούς;

Δεκάδες ερωτήματα συνδέονται προσχηματικά, για να εκμαιευτούν πολιτικά συμπεράσματα. Ωστόσο τα γεγονότα είναι απλά για όποιον αναζητά την πραγματικότητα και όχι να την βολέψει στις πολιτικές του σκοπιμότητες.

Δυστυχώς η κρισιμότητα της ελληνικής οικονομίας δεν αφήνει περιθώρια πολιτικού χρόνου για να προσαρμόσουμε την πραγματικότητα στα πολιτικά μας πιστεύω. Μπροστά σε  μία επαπειλούμενη κοινωνική οικονομική και περιβαλλοντική κατάρρευση, είμαστε υποχρεωμένοι να προσαρμοστούμε στην πραγματικότητα. Και όπως οι πολιτικοί κρατούμενοι κομμουνιστές της Ακροναυπλίας ζήτησαν να πολεμήσουν στην Αλβανία σε έναν πόλεμο που δεν επέλεξαν και μάλιστα υπό τις εντολές του δικτάτορα Μεταξά, έτσι και εμείς καλούμαστε να δώσουμε μία μάχη για την κοινωνική σωτηρία της πατρίδας μας με τα οικονομικά εργαλεία της σημερινής πραγματικότητας.

ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ-ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ ΠΡΑΣΙΝΩΝ, ανέλαβε την κυβέρνηση με εντολή αναδιαπραγμάτευσης, για επίτευξη συμφωνίας που να καταργήσει την λιτότητα, να επανεκκινήσει την οικονομία, να αναδιαρθρώσει το χρέος και να διατηρήσει την χώρα εντός της ευρωζώνης.

Τα κόμματα της αντιπολίτευσης, είτε δεν συμμερίζονται αυτούς τους στόχους-όπως το ΚΚΕ- είτε θα προτιμούσαν να είναι εκείνα στα κέντρα λήψης των αποφάσεων-όπως η ΝΔ το ΠΑΣΟΚ ή το ΠΟΤΑΜΙ-ώστε η επανεκκίνηση της οικονομίας να γίνει με τους δικούς τους όρους, επιχειρώντας διαρκώς να εκτρέψουν τον πολιτικό διάλογο στις δικές τους πολιτικές προτεραιότητες. Ωστόσο, όπως προανέφερα, δεν υπάρχει η πολυτέλεια να επαναξιολογούμε διαρκώς την λαϊκή εντολή της 25^ης Ιανουαρίου.

Για όσους διερωτώνται εάν η ελληνική οικονομία έχει καλύτερες προοπτικές εντός της ευρωζώνης, τους παραπέμπω σε προγενέστερα άρθρα μου. Το παρόν άρθρο δεν θα σταθεί σε ανάλογα ερωτήματα! Εστιάζει στο πώς θα υπηρετήσουμε με βέλτιστο τρόπο την λαϊκή εντολή.

Σεβόμενη την λαϊκή εντολή, η κυβέρνηση επιχείρησε να επαναδιαπραγματευθεί με βάση τους όρους του πολιτικού της προγράμματος. Γρήγορα έγινε σαφές, ότι δεν υπήρχε ο συσχετισμός για να επιβληθούν αυτοί οι όροι. Έτσι με την συμφωνία της 20^ης Φεβρουαρίου δόθηκε χρόνος για να βρεθεί χρυσή τομή.

Μέχρι τον Ιούνιο (όταν παραδόθηκε στον πρωθυπουργό η πρόταση Γιούνκερ), οι προτάσεις μας απορρίπτονταν, χωρίς να υπάρχουν σαφείς ολοκληρωμένες αντιπροτάσεις από τους θεσμούς. Στην ενημέρωση της 4^ης Ιουνίου που προκάλεσε ο πρωθυπουργός στην Βουλή, πέρα από τις γνωστές πολιτικές αντιπαραθέσεις για το εάν η κυβέρνηση διαπραγματεύεται ή εάν ο Θεοδωράκης θα τα είχε καταφέρει καλύτερα, ήταν ομόφωνη η αντίληψη ότι:

Η πρόταση Γιούνκερ είναι απορριπτέα γιατί ακόμα και εάν την αποδεχθούμε θα οδηγήσει σε ακόμα μεγαλύτερη λιτότητα και ύφεση. Πέρα από τις κορώνες, ότι ο Σαμαράς θα μας είχε ήδη απαλλάξει από το μνημόνιο ή το ΚΚΕ θα το είχε σκίσει, κανείς δεν υπερασπίστηκε την πρόταση των θεσμών.

Με βάση λοιπόν αυτή την πραγματικότητα, η κυβέρνηση κατέληξε στην «πρόταση των 8 δις» που στις 21 Ιουνίου θεωρήθηκε καλή βάση συζήτησης από τους θεσμούς. Τέσσερις μέρες αργότερα και πέντε ημέρες πριν την εκπνοή του προγράμματος, δεχθήκαμε την απόρριψή της και την αντιπρόταση που η κυβέρνηση στέλνει σε δημοψήφισμα.

ΠΟΙΟΙ ΠΟΛΕΜΗΣΑΝ ΤΗΝ ΣΥΜΦΩΝΙΑ

Παραδόξως οι Σαμαράς-Βενιζέλος-Θεοδωράκης έχουν δίκιο! Την ενδεχόμενη συμφωνία την πολεμά το λόμπι της δραχμής, που ανέκαθεν ήθελε την Ελλάδα εκτός ευρώ!

Ποιο όμως είναι το λόμπι της δραχμής; Λόμπι δεν αποκαλείται το άθροισμα ετερόκλητων πολιτικών δυνάμεων ή προσώπων, που πιστεύουν ότι η Ελλάδα θα πρόκοβε εκτός ευρωζώνης. Το ΚΚΕ, η Χρυσή Αυγή, ο ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή ο κ. Καζάκος δεν συνιστούν λόμπι, ούτε έχουν πρόθεση ή δυνατότητα να επηρεάσουν τις εξελίξεις.

Εξ ίσου ανυπόστατη είναι η κατηγορία για λόμπι δραχμής στην κυβερνητική πλειοψηφία: αν η κυβέρνηση ήθελε να δυναμιτίσει την συμφωνία, δεν θα κατέθετε την «πρόταση των 8 δις» που ήταν πλησιέστερη στις θέσεις των θεσμών παρά στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Άλλωστε, η πρόταση αυτή κατηγορήθηκε από τους Σαμαρά, Βενιζέλο, Θεοδωράκη ως υπερβολικά ενδοτική!

Το λόμπι της δραχμής είναι κύκλοι περί τον υπουργό εξωτερικών της Γερμανίας, που από το 2010 σε κάθε ευκαιρία δηλώνουν ότι η Ελλάδα δεν έχει θέση στο ευρώ. Μέχρι το 2008, το ευρώ βοηθούσε τις γερμανικές εξαγωγές στην χώρα μας. Μετά «η Ελλάδα στέγνωσε» και οι εισαγωγές της καταρρέουν. Σήμερα η Ελλάδα της χρεοκοπίας προσφέρεται για επιθετικές εξαγορές επιχειρηματικής δραστηριότητας ή εκμεταλλεύσιμης γης, που συμφέρει να κοστολογούνται σε υποτιμημένες δραχμές!

Οι εχθροί λοιπόν της συμφωνίας, αυτοί που πραγματικά είχαν και συμφέρον και τα πολιτικά μέσα για να την δυναμιτίσουν, δεν είναι κάποιοι οπαδοί της δραχμής στην Ελλάδα αλλά οι συγκεκριμένοι οικονομικοί και πολιτικοί κύκλοι που επηρεάζουν τους θεσμούς και ελέγχουν τα γερμανικά ΜΜΕ, ώστε να παρουσιάζουν την Ελλάδα σαν μια αναξιόπιστη κοινωνία τεμπέληδων! Από το 2009 έχω αρθρογραφήσει, ότι τα μνημόνια δεν είναι επικίνδυνα μόνο για την κοινωνική τους αναλγησία, αλλά κυρίως γιατί εστιάζουν στην ελαχιστοποίηση ζημιών της ευρωπαϊκής οικονομικής ελίτ από το GREXIT. Τα μνημόνια και το PSI υπηρετούν το λόμπι της δραχμής μεταφέροντας τα κόστη του ενδεχόμενου GREXIT στους ευρωπαϊκούς λαούς!

Είναι πανεύκολο για τους Σαμαρά, Βενιζέλο, Θεοδωράκη στην Ελλάδα να πουλάνε ανέξοδο ευρωπαϊσμό καταγγέλλοντας ένα φανταστικό ελληνικό λόμπι της δραχμής, αλλά ταυτόχρονα σιωπώντας πειθήνια για το πανίσχυρο λόμπι της δραχμής των Βρυξελών. Ευελπιστούν ότι με ευρώ ή δραχμή θα ξαναγίνουν οι πιστοί εντολοδόχοι της ευρωπαϊκής οικονομικής ελίτ.

Οι υπέρμαχοι της συμφωνίας λοιπόν, στην ελληνική διαπραγματευτική ομάδα είχαν να αντιμετωπίσουν από την μία πλευρά ένα ισχυρό πλέγμα συμφερόντων που υπονόμευαν τις προτάσεις, και επί πλέον φορείς νεοφιλελεύθερης ιδεοληψίας που δυσκολεύονταν να συνομιλήσουν με κυβέρνηση της Αριστεράς.

Ελάχιστα λοιπόν εξαρτήθηκε το ναυάγιο των συνομιλιών από τις προθέσεις της ελληνικής πλευράς

ΥΠΗΡΧΕ ΒΕΛΤΙΩΜΕΝΗ ΠΡΟΤΑΣΗ;

Τα ΜΜΕ με θράσος περισσό παρουσίαζαν το Σαββατοκύριακο μυθεύματα για βελτιωμένες προτάσεις, που ουδέποτε έγιναν επί 5 μήνες. Άλλωστε, πριν λίγες εβδομάδες ξεκαθάριζαν ότι η τελική συμφωνία πρέπει να επέλθει πριν τις 20 Ιουνίου, ώστε να κυρωθεί από τα κοινοβούλια. Η πρόταση λοιπόν της 25^ης Ιουνίου ήταν πλέον τελεσίγραφο: Είτε έπρεπε να την υπογράψει ο Τσίπρας χωρίς κανέναν δημοκρατικό διάλογο, είτε την Τετάρτη 1^η Ιουλίου:

• Η ΕΚΤ θα διέκοπτε την ρευστότητα στις ελληνικές τράπεζες, λόγω τερματισμού του προγράμματος.

• Η κυβέρνηση θα αδυνατούσε να αποπληρώσει την δόση 1,6 δις στο ΔΝΤ.

Ας υποθέσουμε όμως, ότι υπήρχε και τρίτη, ευνοϊκή για την Ελλάδα πρόταση, που αγνοήθηκε λόγω υποτιθέμενης ανικανότητας της ελληνικής κυβέρνησης. Αυτά ισχυρίζονται με «θράσος χιλίων πιθήκων» οι αρχιτέκτονες των μνημονίων. Αν υπάρχει τέτοια πρόταση, καλή για την Ελλάδα και αποδεκτή από τους εταίρους, γιατί δεν μας την φέρνουν στην Βουλή; Γιατί δεν την πρότειναν στους θεσμούς από τον Αύγουστο του 14; Γιατί δεν έκλεισαν την συμφωνία όταν ήταν κυβέρνηση;

Οι Οικολόγοι Πράσινοι, αν και μικρό κόμμα, ήδη από το 2009 είχαμε καταθέσει εναλλακτική πρόταση αντί για τα μνημόνια, βασισμένη στην έκθεση Sven Giegold που μάλιστα είχε υπερψηφιστεί στο ευρωκοινοβούλιο. Γιατί οι φωστήρες της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΠΟΤΑΜΙΟΥ δεν μας παραθέτουν τις εναλλακτικές τους προτάσεις;

Η αλήθεια είναι ότι δεν προτείνουν τίποτα, γιατί το πολιτικό τους πρόγραμμα περιορίζεται στην άκριτη αποδοχή και διαχείριση των εντολών της ευρωπαϊκής οικονομικής ελίτ!

Η πραγματικότητα είναι ότι ο Σαμαράς το έσκασε τον Δεκέμβριο, γιατί ούτε η δική του κοινοβουλευτική ομάδα δεν θα τολμούσε να ψηφίσει την λαίλαπα μέτρων για την επίτευξη πλεονάσματος 3%.  

Η πραγματικότητα είναι ότι το ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ είναι ο φερετζές για το ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ, που από το 2008 δίνει την χαριστική βολή στην διεφθαρμένη ελληνική οικονομία.

Η πρόταση των 8 δις ήταν μία επώδυνη πρόταση στα όρια αντοχών της ελληνικής οικονομίας, και είναι η ύστατη καταγεγραμμένη πρόταση συμβιβασμού που έχει κατατεθεί από οποιοδήποτε ελληνικό κόμμα. Απέναντί της έχει την πρόταση των θεσμών, που οδηγεί τελεσίδικα στην κατάρρευση. Πέρα από αυτές τις δύο προτάσεις δεν υπήρξε καμία άλλη πρόταση από τα μνημονιακά κόμματα, ούτε από τους θεσμούς.

Και μία τεχνική λεπτομέρεια: Πολύς λόγος έγινε για το γεγονός, ότι η πρόταση των θεσμών ήταν «απλές σκέψεις διαλόγου» και όχι επίσημες προτάσεις. Ούτε τα σχέδια των μνημονίων έφεραν υπογραφές αξιωματούχων. Κανείς ξένος δεν ρισκάρει να προτείνει ενυπόγραφα τόσο κατάφωρες παραβιάσεις του ευρωπαϊκού και διεθνούς δικαίου. Όλα τα μνημόνια εμφανίστηκαν ως προτάσεις των ελληνικών αρχών, που γίνονταν αποδεκτές από τους θεσμούς! Δεν μας σκοτώνουν! Απλά αποδέχονται την βούληση μας να αυτοκτονήσουμε χωρίς να προκαλέσουμε μεγάλη ζημία στους αγαπημένους εταίρους μας!

ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΠΡΑΞΗ ΔΕΙΛΙΑΣ;

Ενώ το ΚΚΕ αντιπροτείνει την δική του αντικαπιταλιστική εναλλακτική και η Χρυσή Αυγή το δικό της φαιό όραμα, τα τρία κόμματα της μνημονιακής αντιπολίτευσης εστιάζουν:

• στην …συνταγματικότητα του δημοψηφίσματος!
• στην δειλία του πρωθυπουργού που κρύβεται πίσω από την κυρά Κατίνα και τον μαστρο Μήτσο
• στο γιατί έρχεται για ψήφιση η πρόταση των θεσμών και όχι της κυβέρνησης.
• στον Αρμαγεδδώνα που θα επέλθει εξ αιτίας του δημοψηφίσματος.

Ο λόγος είναι απλός: Αν τολμήσουν να υπερασπιστούν την πρόταση των δανειστών, θα ψάχνουν στην κάλπη ακόμα και την ψήφο των στελεχών τους!

Ας απαντήσουμε στην επινόηση της τελευταίας στιγμής περί συνταγματικότητας: Απλά αναδεικνύει την ευφυή στρεψοδικία του κυρίου Βενιζέλου. Ούτε το 2011, όταν προτάθηκε δημοψήφισμα από τον Γ. Παπανδρέου, ούτε εδώ και μήνες που φημολογείται το δημοψήφισμα ετέθη από οποιονδήποτε ζήτημα συνταγματικότητας.

Η αναφορά στην υποτιθέμενη δειλία του πρωθυπουργού υποκρύπτει βαθειά αμηχανία: Το ηθικό πλεονέκτημα που προκαλεί η προσφυγή στον λαό εκθέτει ανεπανόρθωτα όσους ψήφιζαν τα μνημόνια χωρίς να τα διαβάσουν. Ο πρωθυπουργός μπορούσε άνετα, αντί να μπει στην βάσανο του δημοψηφίσματος, να θέσει την πρόταση των θεσμών στην Βουλή με εξασφαλισμένο το ΟΧΙ από τουλάχιστον 180 βουλευτές! Φυσικά τότε θα τον εγκαλούσαν ότι παραβιάζει την λαϊκή εντολή, που μιλούσε για έντιμη συμφωνία με τους θεσμούς. Πράγματι αυτή είναι και η θεμελιώδης αιτία που καθιστά το δημοψήφισμα υποχρεωτικό:

• Το ΝΑΙ παραβιάζει την προγραμματική δέσμευση για καταψήφιση μέτρων που επιτείνουν την λιτότητα και την ύφεση, χωρίς να δίνουν διέξοδο στο πρόβλημα του χρέους.
• Το ΟΧΙ παραβιάζει την εντολή για εξεύρεση συμφωνίας.

Στον βαθμό λοιπόν που το τελεσίγραφο των εταίρων κατέστησε αδύνατη την επίτευξη μίας συμφωνίας με τους όρους που ο λαός έθεσε στις εκλογές του Ιανουαρίου, είναι συνταγματική υποχρέωση για μία κυβέρνηση που σέβεται τον εαυτό της, να ερωτήσει τον λαό εάν αποδέχεται ή όχι την τελική πρόταση των θεσμών!

Η κριτική γιατί έρχεται στο δημοψήφισμα η πρόταση των θεσμών και όχι της κυβέρνησης αναδεικνύει τον πανικό να μιλάμε για οτιδήποτε άχρηστο εκτός από την ουσία:

Τι νόημα έχει να φέρουμε σε δημοψήφισμα μία πρόταση, που έχει απορριφθεί; Ένα βέβαιο ΝΑΙ είναι χωρίς αντίκρισμα. Αντίθετα ένα ΝΑΙ στην πρόταση των θεσμών οδηγεί σε μία συμφωνία, πιθανά καταστρεπτική για την χώρα, αλλά σεβαστή ως επιλογή του ελληνικού λαού.

ΤΕΛΙΚΑ ΜΑΣ ΟΔΗΓΕΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΣΤΟΝ ΑΡΜΑΓΕΔΔΩΝΑ;

Το πλέον σοβαρό επιχείρημα της μνημονιακής αντιπολίτευσης, είναι η γνωστή εμπορία φόβου. Και είναι σοβαρό επιχείρημα, γιατί πράγματι η Ελλάδα βρίσκεται εδώ και 5 χρόνια στο χείλος της κατάρρευσης. Με κατεστραμμένη δημόσια διοίκηση, διαλυμένο παραγωγικό ιστό και χρέος που ξεπερνά το 185% του ΑΕΠ, κάθε πολιτικό ή οικονομικό γεγονός, ακόμα και τυχαίο, μπορεί να οδηγήσει σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις.

Είναι λοιπόν αυτονόητο, και το γνωρίζει ο ελληνικός λαός, ότι μία έλλειψη συμφωνίας με τους εταίρους οδηγεί όλη την Ευρώπη σε σοβαρότατη κρίση και ότι αυτή η κρίση είναι εξαιρετικά επικίνδυνη για την παραπαίουσα ελληνική οικονομία.

Αυτό όμως άραγε σημαίνει ότι η απόλυτη υποταγή στις διεθνείς οικονομικές ελίτ, μας προστατεύει; Μόλις παραπάνω απέδειξα, ότι βολεύει τις ελίτ να συναλλάσσονται με υποτιμημένα νομίσματα, όταν κάνουν επιθετικές εξαγορές.

Εάν λοιπόν η κυβέρνηση, προδίδοντας την λαϊκή εντολή, υπέγραφε την συμφωνία, καθόλου δεν σημαίνει ότι θα αποφεύγαμε την χρεοκοπία και την έξοδο από το ευρώ:  Η πρόταση των θεσμών, χωρίς ρύθμιση του χρέους, οδηγεί σε κατάρρευση τα δημόσια έσοδα και σε μία αποχώρηση από το ευρώ μετά από λίγους μήνες. Αποχώρηση που θα την χρεωνόταν 100% η νέα κυβέρνηση, που θα κατέρρεε, αφού θα είχε προδώσει τους ψηφοφόρους της διπλά: Ούτε την λιτότητα θα είχε αντιμετωπίσει, ούτε την οικονομία θα είχε σώσει!

Η μόνη πρόταση που μας απαλλάσσει από την πενταετή απειλή της κατάρρευσης, είναι μία γενναία ρύθμιση του χρέους και μία έντιμη συμφωνία με τους εταίρους. Είναι μία αμοιβαία επωφελής λύση, που απλά χαλάει τα σχέδια στο λόμπι της δραχμής.

ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΣΥΝΕΙΣΦΕΡΕΙ ΣΤΗΝ ΕΞΕΥΡΕΣΗ ΛΥΣΗΣ;

Την 30^η Ιουνίου, όλη η Ευρώπη θα έμπαινε ούτως ή άλλως σε αχαρτογράφητα νερά: Η έλλειψη συμφωνίας είναι μία πραγματικότητα, η Ελλάδα δεν θα πληρώσει το ΔΝΤ, η Ευρωζώνη αδυνατεί να λύσει το μικρό πρόβλημα «Ελλάδα» την ώρα που τα μεγάλα προβλήματα «Γαλλία», «Ισπανία», «Ιταλία» θα αναδειχθούν! Το δημόσιο χρέος της Γαλλίας ξεπερνά το ιστορικό ρεκόρ του 95% του ΑΕΠ, δηλαδή είναι μεγαλύτερο από 2 τρις €.

Ήδη έδειξα, ότι για λόγους πολιτικούς και οικονομικούς οι ευρωπαϊκές ελίτ αρνήθηκαν να προσφέρουν στην Ελλάδα αυτό που δικαιούται: Μία έντιμη συμφωνία. Όποιος ισχυρίζεται ότι υπάρχει τέτοιο σχέδιο από πλευράς εταίρων, ας το προσκομίσει και στην κυβέρνηση!

Με βάση τα παραπάνω, η 30^η Ιουνίου θα έφερνε την Ευρωζώνη στην ώρα μηδέν, χωρίς καμία ορατή διέξοδο επανέναρξης των διαπραγματεύσεων.

Αυτή την διέξοδο ανοίγει ένα δυνατό ΟΧΙ στο δημοψήφισμα:

Ένα ΟΧΙ της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού είναι ένα μείζον πολιτικό γεγονός, που καμία ηγεσία δεν μπορεί να αγνοήσει. Δεν πρόκειται για ένα ΟΧΙ μίας «αριστεροδεξιάς» κυβέρνησης. Δεν πρόκειται για έναν κοινοβουλευτικό συσχετισμό.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει μακρά ιστορία δημοψηφισμάτων. Το ΟΧΙ της Ιρλανδίας το 2008 εξανάγκασε όλες τις κυβερνήσεις σε πλήρη αναθεώρηση της συνθήκης της Λισσαβόνας. Το γαλλικό ΟΧΙ στο ευρωσύνταγμα οδήγησε στην οριστική του απόσυρση. Ο κύριος Σόιμπλε μπορεί να περιφρονεί τον κύριο Τσίπρα ή τον κύριο Βαρουφάκη, αλλά δεν είναι απλό να χειριστεί το ΟΧΙ ενός λαού.

Ας αναλογιστούμε όλοι: Χωρίς την απόφαση για δημοψήφισμα, την Τρίτη τα μεσάνυχτα θα άνοιγε ο δρόμος για μία ρήξη χωρίς ορατά σημεία προσέγγισης. Ένα ΟΧΙ στην πρόταση των εταίρων, τους υποχρεώνει πολιτικά να ανοίξουν ξανά τον διάλογο σε νέα βάση. Στην αντίθετη περίπτωση όλοι οι ευρωπαϊκοί λαοί θα συνειδητοποιήσουν ότι οι ευρωπαϊκοί θεσμοί γράφουν στα παλιά τους παπούτσια τους λαούς και αυτό ανοίγει επικίνδυνες ατραπούς!

Κανείς δεν ισχυρίζεται ότι το ΟΧΙ εξασφαλίζει μία συμφωνία. Απλά δημιουργεί μία νέα πραγματικότητα και μία αφορμή για επαναπροσέγγιση.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

Παραπάνω δείξαμε, ποιοι έχουν συμφέρον και εργάστηκαν για μία συμφωνία με τους εταίρους και ποιοι την σαμποτάρησαν.

Δείξαμε ότι το λόμπι της δραχμής υπάρχει και δρα σε βάρος της χώρας μας, όχι μεταξύ των ελληνικών πολιτικών κύκλων, αλλά στους κύκλους της ευρωπαϊκής οικονομικής ελίτ, που προσδοκά να ωφεληθεί από ενδεχόμενες επιθετικές εξαγορές σε μία χώρα υπό κατάρρευση.

Δείξαμε, ότι ανεξάρτητα από το δημοψήφισμα, η έλλειψη συμφωνίας την 30^η Ιουνίου πυροδοτεί ανεξέλεγκτες καταστάσεις εξαιρετικά επικίνδυνες για την χώρα και την ευρωζώνη.

Δείξαμε, ότι ένα ΝΑΙ άνευ όρων οδηγεί αναπόδραστα σε νέα υφεσιακή περιδίνηση και επομένως σε μία στάση πληρωμών μετά από λίγους μήνες.

Δείξαμε, ότι το δημοψήφισμα ήταν υποχρέωση της ελληνικής κυβέρνησης στον βαθμό που και οι δύο απαντήσεις στο τελεσίγραφο των θεσμών ξεπερνούσαν την λαϊκή εντολή.

Δείξαμε ωστόσο, ότι ένα ισχυρό ΟΧΙ στις προτάσεις των θεσμών μπορεί να αποτελέσει την αφορμή για μία αναδιαπραγμάτευση. Αντίθετα, ένα ΟΧΙ από την Βουλή δεν θα πρσέφερε κανένα επιχείρημα για επανέναρξη του διαλόγου.

Δυστυχώς η αμετανόητη μνημονιακή αντιπολίτευση, ανίκανη να αντιπροτείνει κάποια διέξοδο, απλά εμπορεύεται τον φόβο αδυνατίζοντας την ελληνική θέση και ενισχύοντας τα οικονομικά κέντρα που θέλουν την Ελλάδα εκτός ευρώ.

Οι Έλληνες πρέπει να καταλάβουμε, ότι η χώρα δίνει μία ιστορική μάχη. Πρέπει να καταλάβουμε τα πλεονεκτήματα και τις αδυναμίες μας. Ανεξάρτητα όμως από προσεγγίσεις πρέπει να κωφεύσουμε στους μαυραγορίτες του φόβου. Ο μόνος δρόμος για να ξεφύγουμε από τις συμπληγάδες της κατάρρευσης είναι να μην ανατροφοδοτούμε τον πανικό. Ορθά ο πρωθυπουργός τόνισε ότι ο μόνος φόβος είναι ο φόβος.

Σε πολύ πιο δραματικές στιγμές, την 28^η Οκτωβρίου του 40, η Ελλάδα κλήθηκε να δώσει έναν πολύ πιο άνισο αγώνα. Με αυστηρά οικονομικούς και γεωπολιτικούς όρους είχε κάθε συμφέρον να πει ένα ΝΑΙ. Όσες χώρες είπαν τότε το ΝΑΙ υπέστησαν πολύ μικρότερες καταστροφές, ανέκαμψαν ταχύτερα μετά τον πόλεμο και σήμερα κουνάνε το δάκτυλο στην Ελλάδα. Φυσικά κανείς δεν γνωρίζει πόσο ένα ΝΑΙ θα είχε επηρεάσει την έκβαση του πολέμου και το πόσα χρόνια θα έμενε η Ευρώπη κάτω από την ναζιστική μπότα.

Το ΟΧΙ στην ναζιστική ολοκλήρωση κόστισε πανάκριβα στην χώρα μας. Ωστόσο θα είχε κοστίσει πολλαπλάσια και θα είχε εκ των πραγμάτων ακυρωθεί, εάν οι παπούδες μας αντί να εστιάσουν στην μάχη είχαν ενδώσει τις πρώτες ώρες στα κελεύσματα των μαυραγοριτών που και τότε εξαφάνιζαν τρόφιμα από την αγορά και φρόντιζαν να κερδοσκοπήσουν από τον φυσιολογικό φόβο! Ευτυχώς δεν ζούμε τέτοιες στιγμές. Απέδειξα παραπάνω ότι το σημερινό ΝΑΙ ουδόλως μας προστατεύει από την κατάρρευση. Μάλλον ισχύει το αντίθετο, αν και αυτό είναι ζήτημα εκτίμησης.

Αυτό που δεν είναι ζήτημα εκτίμησης είναι ότι τα οφέλη από μία ισχυρή λαϊκή εντολή θα είναι μεγάλα και θα είναι κρίμα να ακυρωθούν από τους μαυραγορίτες του φόβου. Σε μία μόλις εβδομάδα θα έχουμε ξεκάθαρη λαϊκή εντολή να διαπραγματευτούμε με τους εταίρους μας. Μία εντολή πολύ πιο ισχυρή από οποιονδήποτε κομματικό συσχετισμό. Ας μην την μαγαρίσουμε με κινήσεις πανικού!