Μνήμες του πελατειακού κράτους οι κατεδαφίσεις που επικαλείται ο κ. Μανιάτης

από freeimages.com

    Εγκαλεί τον πρωθυπουργό ο κ. Μανιάτης, για την αποσυρθείσα τροπολογία που θα ανέβαλε τις κατεδαφίσεις εντός δασικών εκτάσεων, μέχρι να αναρτηθούν οι δασικοί χάρτες. Ο κύριος Μανιάτης παριστάνει τον οικολογικά ευαίσθητο, ενώ επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ ΝΔ ελάχιστα κτίσματα, συνήθως εγκαταλελειμμένα, κατεδαφίστηκαν. Την ίδια  ώρα ο κύριος Μανιάτης και η κυβερνήσεις τους υπήρξαν ηθικοί αυτουργοί της άναρχης δόμησης περισσότερων από 500.000 ακινήτων.

    Ας δούμε λοιπόν τι εξυπηρετούσαν τα πρωτόκολλα κατεδάφισης που επικαλείται ο κύριος Μανιάτης:

    Στον βαθμό που η κυβέρνησή του υπονόμευσε επί δεκαετίες την ανάρτηση και την κύρωση δασικών χαρτών ο μόνος τρόπος για να χτίσει κάποιος νόμιμα ήταν να πάρει πράξη χαρακτηρισμού. Όμως οι πράξεις χαρακτηρισμού δεν αφορούν εκτάσεις με ενιαία δασικά χαρακτηριστικά, αλλά κάθε μεμονωμένη ιδιοκτησία χωριστά. Ήταν προσωρινή λύση ώστε να αποφαίνεται η δασική υπηρεσία για το εάν ένα οικόπεδο έχει δασικό χαρακτήρα, μέχρι να ολοκληρωθεί ο χάρτης και περιέγραφε αποκλειστικά αυτό το οικόπεδο χωρίς να αναφέρει τίποτα για την περιβάλλουσα έκταση. Για εκατό λοιπόν γειτονικά οικόπεδα έβγαιναν 100 διαφορετικές πράξεις, σε άσχετες χρονικές στιγμές από διαφορετικούς υπαλλήλους.

    Πάνω σε αυτή τη λεπτομέρεια, παράλληλα με τα εκατοντάδες χιλιάδες αυθαίρετα χτίστηκαν πολιτικά τζάκια και περιουσίες. Πάνω σε αυτή τη λεπτομέρεια στηρίχθηκε η διαπλοκή και η διαφθορά:

 
Υπάρχουν καταγγελίες ότι, με κατάλληλη πολιτική πίεση ή χρηματισμό, η πράξη χαρακτηρισμού ήταν ευνοϊκή για τον ιδιοκτήτη. Έτσι βλέπαμε ξαφνικά μέσα σε ένα δάσος, μεμονωμένες ιδιοκτησίες να χαρακτηρίζονται μη δασικές και να φυτρώνουν βίλες ανάμεσα σε πευκάκια. Αυτές οι βίλες δεν κινδυνεύουν ούτε από κατεδάφιση ούτε από την δικαιοσύνη. Έχουν νομιμοποιηθεί.

   Αντίστροφα εάν ένας πολίτης δεν ήταν αρεστός στο διεφθαρμένο καθεστώς ή δεν ήθελε να λαδώσει, υπήρχε ο κίνδυνος η ιδιοκτησία του να χαρακτηριστεί δασική, ακόμα και εάν βρισκόταν ανάμεσα σε πολυκατοικίες. Βλέπαμε έτσι το φαινόμενο να χαρακτηρίζεται αναδασωτέα έκταση ένα οικόπεδο 600 τ.μ. μέσα σε έναν οικισμό.

    Και θα αναρωτηθεί ο καλόπιστος πολίτης: Πού βρίσκεται η ανεξάρτητη δικαιοσύνη σε αυτή την φαυλότητα; Δυστυχώς χωρίς δασικούς χάρτες τα χέρια της δικαιοσύνης ήταν δεμένα για τον εξής απλό λόγο:

    Οι πράξεις χαρακτηρισμού που βάφτισαν κάποια οικόπεδα «μη δασικά», ενώ βρισκόντουσαν ανάμεσα σε πεύκα, ουδέποτε ελέγχθηκαν από την δικαιοσύνη γιατί κανένας δεν είναι έννομο συμφέρον να τις προσβάλει. Δασικός χάρτης δεν υπήρχε, οπότε καμία υπερκείμενη αρχή δεν μπορούσε να ελέγξει εάν παράτυπα χαρακτηρίστηκαν «μη δασικές» συγκεκριμένες ιδιοκτησίες.              Αντίστροφα, εάν ένα οικόπεδο είχε χαρακτηριστεί «αναδασωτέο» στη δικογραφία δεν υπήρχε κανένα στοιχείο που να τεκμηριώνει εάν αυτό το οικόπεδο βρίσκεται ανάμεσα σε πολυκατοικίες ή πράγματι είναι τμήμα μεγαλύτερης αναδασωτέας έκτασης. Εάν ο δικαστής είχε στα χέρια του έναν δασικό χάρτη θα μπορούσε να αξιολογήσει εάν αυτή η απόφαση είναι καταχρηστική σε βάρος του πολίτη ή όχι. Όταν όμως δεν υπάρχει δασικός χάρτης, ο δικαστής είναι υποχρεωμένος να σεβαστεί την κρίση της δασικής υπηρεσίας για το συγκεκριμένο οικόπεδο.

    Στις σπάνιες λοιπόν περιπτώσεις, που έφτανε κάποια υπόθεση στην δικαιοσύνη και μετά από πολλά χρόνια  τελεσιδικούσε, καταλήγαμε στα πρωτόκολλα κατεδάφισης στα οποία αναφέρεται ο κ. Μανιάτης.

    Είναι όμως η δασική υπηρεσία τόσο διεφθαρμένη; Αυτός είναι ένας γνωστός αφορισμός για πολλές υπηρεσίες: Λαδώνονταν όσοι έβγαζαν πράξεις χαρακτηρισμού; Λαδώνονται οι υπάλληλοι της πολεοδομίας ή οι εξεταστές οδήγησης, οι γιατροί ή οι εφοριακοί; Η απάντηση είναι απλή: Οι δασικοί στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι άνθρωποι που θα έδιναν και τη ζωή τους για το δάσος. Σε όλον όμως τον πλανήτη, όταν υπάρχει εξουσία ανεξέλεγκτη, δυστυχώς πάντα θα βρεθούν κάποιοι επίορκοι να κερδοσκοπήσουν. Και το διαπλεκόμενο καθεστώς που κυβέρνησε την χώρα φρόντισε να υπάρχουν στη δημόσια διοίκηση αρκετές υπηρεσίες, όπου τα πάντα εξαρτώντο από μία υπογραφή.

    Ποιες επιλογές τελικά είχε ο πολίτης απέναντι σε αυτή τη μαφιόζικη λογική;

    Πρώτη εκδοχή ήταν να μην χτίσει και να περιμένει υπομονετικά τους δασικούς χάρτες και τα σχέδια πόλης, που οι διάφοροι Μανιάτηδες τα κρατούσαν για δεκαετίες στα συρτάρια. Χιλιάδες άχτιστα οικόπεδα, γέμισαν πεύκα και σήμερα χαρακτηρίζονται δασικά, ακόμα και εάν ήταν το 1945 χωράφια.

    Δεύτερη εκδοχή ήταν ο χρηματισμός και η κομματική εξάρτηση. Είτε από ανάγκη, είτε από ασυνειδησία κάποιοι λάδωσαν, βολεύτηκαν από τη χούντα ή άλλους πολιτικούς.

    Η τρίτη εκδοχή ήταν να χτίσει νύχτα, επιλογή προσφιλής στους οικονομικά ασθενέστερους. Αφού κάποιοι προηγούμενοι «βρήκαν τις άκρες» και έχτισαν, υπήρχε η ελπίδα να μπει η περιοχή στο σχέδιο και κοντά στα «νομιμοφανή» να βολευτούν και τα αυθαίρετα.

    Το ποια λογική επικράτησε το διαπιστώνει κάποιος κοιτώντας την Αττική και άλλες περιοχές της χώρας από ψηλά:

    Είναι το φαινόμενο για το οποίο ο δήμαρχος Πεντέλης έχει πει χαρακτηριστικά: Νομιμοποιήθηκαν τα λυκορέματα ενώ η πλατεία Πεντέλης και οι οικισμοί των Σαρακατσανέων που χρονολογούνται από τον 17^ο αιώνα θεωρούνται δάσος.

    Είναι το φαινόμενο να βρίσκονται αγκαλιά με τα πεύκα χιλιάδες κατοικίες μισές νόμιμες και μισές παράνομες, που οι δασικοί αποκαλούν σαρκαστικά «δαντέλα».

    Και οι κατεδαφίσεις; Ουδέποτε το παλιό καθεστώς έκανε κατεδαφίσεις. Τα πρωτόκολλα κατεδάφισης ήταν το φόβητρο. Όχι όμως φόβητρο για να αποτραπεί η αυθαίρετη δόμηση. Τα εκατοντάδες χιλιάδες αυθαίρετα αποδεικνύουν το αντίθετο. Ήταν φόβητρο για να διαιωνίζεται η πελατειακή εξάρτηση.

    Ποια λοιπόν πρέπει να είναι η προτεραιότητα μιας κυβέρνησης που θέλει να γυρίσει η χώρα σελίδα και να απαλλαγεί από τον παρασιτισμό;

    Η προτεραιότητα είναι να γίνουν οι δασικοί χάρτες, ώστε με ασφάλεια δικαίου να αντιμετωπιστεί κάθε περιοχή από την ανεξάρτητη δικαιοσύνη και εκεί θα κριθεί εάν κάποια περιοχή πρέπει να κατεδαφιστεί ή να ρυμοτομηθεί. Να κριθεί συνολικά και όχι ανά ιδιοκτησία.

    Και είναι κατανοητό γιατί αυτή η προτεραιότητα ενοχλεί τόσο τον κύριο Μανιάτη.

Δημοσιεύτηκε στην ΕΦΣΥΝ στις 9/8/18