Τον τελευταίο καιρό φουντώνει η διαμάχη, ανάμεσα στους οπαδούς της παραμονής της Ελλάδας στην ευρωζώνη και όσους υποστηρίζουν την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα.
Οι οπαδοί του ευρώ παραδέχονται την επικείμενη φτώχια, αλλά υπόσχονται μελλοντική ανάκαμψη, αφού μετά την κρίση θα παραμείνουμε κάτοικοι της μεγαλύτερης οικονομικής ένωσης στον πλανήτη. Αντίθετα έξω από το ευρώ, θα μετατραπούμε σε μία τριτοκοσμική διεφθαρμένη μπανανία, που Αμερικάνοι Ρώσοι και άλλοι ισχυροί θα αγοράζουν πάμφθηνα επιρροή και θα πουλάνε πανάκριβα τα όπλα τους.
Με δραχμή ή ευρώ το άμεσο μέλλον προβλέπεται δραματικό.
Ωστόσο είναι απορίας άξιο, πώς με τόσο αβέβαιες συνθήκες, οι υποστηρικτές της κάθε άποψης εγγυώνται κατηγορηματικά την ανάκαμψη, και κατηγορούν με βεβαιότητα την αντίθετη επιλογή σαν τελεσίδικο Αρμαγεδδώνα Αυτή η «σιγουριά» φαντάζει παράλογη, γιατί στην οικονομία τίποτα δεν είναι σίγουρο και εξασφαλισμένο.
Θεωρώ, ότι αμφότερες οι «βεβαιότητες» δεν στηρίζονται σε οικονομική ανάλυση αλλά υποκρύπτουν πολιτικές επιλογές και στερεότυπα:
Ας θυμηθούμε, ότι η Ε.Ε. γεννήθηκε με τις ευλογίες των ΗΠΑ. Η συνέχιση των προπολεμικών συγκρούσεων για ζώνες επιρροής Άγγλων, Γάλλων και Γερμανών, εύκολα θα έκαναν την κατακερματισμένη Ευρώπη βορά της …Σοβιετικής Αρκούδας. Η γέννηση της Ε.Ε. ήταν στρατηγική επιλογή της ευρωατλαντικής συμμαχίας και αντίστοιχα συγκέντρωνε τα αναθέματα της σοβιετόφιλης Αριστεράς. Αλλά και το πρώιμο ΠΑΣΟΚ, που πρωτοστατούσε στο κίνημα των αδεσμεύτων, χρησιμοποιούσε το σύνθημα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο»
Στην χορεία των ευρωσκεπτικιστών, θα πρέπει να προσθέσουμε ανθηρά επιχειρηματικά συμφέροντα χάρη στον προστατευτισμό, που μαράζωσαν με το άνοιγμα των συνόρων. Τμήματα επίσης της ορθόδοξης εκκλησίας θεωρούν την πολιτισμική «σταυροφορία» της Εσπερίας, πολύ πιο επικίνδυνη από εκείνες που εξουθένωσαν το Βυζάντιο.
Στην αντίθετη πλευρά παρατάσσονται πολιτικές δυνάμεις, που έχουν γαλουχηθεί με το «ανήκομεν εις την Δύσιν». Αλλά και στην Αριστερά, που διαφωνούσε με το Σοβιετικό μοντέλο αναπτύχθηκε το ρεύμα του ευρωκομμουνισμού.
Στο επιχειρηματικό πεδίο άνθησε η εκμετάλλευση των κοινοτικών κονδυλίων. Στο κοινωνικό επίπεδο ευνοήθηκε η μεσαία τάξη που ευκολότερα έστειλε τα παιδιά της να σπουδάσουν στο Λονδίνο, αγόρασε καταναλωτικά αγαθά και ταξίδεψε με μεγαλύτερη άνεση.
Το ενοχλητικό στην συγκεκριμένη πολιτική σύγκρουση, είναι ότι γίνεται με όρους παρελθόντος. Ούτε οι «εθνικιστές», ούτε οι «ευρωλιγούρηδες» τοποθετούν Ελλάδα και Ευρώπη σε μελλοντική προοπτική. Οι αναλύσεις στηρίζονται σε στερεότυπα του ψυχρού πολέμου:
Οι ευρωσκεπτικιστές, δεν εξηγούν σε ποιες παγκόσμιες συμμαχίες θα στηριχθεί η Ελλάδα, εάν συγκρουστεί με τους εταίρους της. Ποιος θα είναι ο νέος γεωπολιτικός της ρόλος, η σχέση της με την Τουρκία και τις ΗΠΑ; Πώς θα αντιμετωπιστεί η οικονομική λαίλαπα Κίνας και Ινδίας; Μιλούν αφηρημένα για ανεξαρτησία, ξεχνώντας ότι η παγκοσμιοποίηση είναι πλέον πραγματικότητα σε όλον τον πλανήτη. Το «έξω από την ΕΟΚ» προσδοκούσε μία στενότερη σχέση με τον Σοβιετικό πόλο, που δεν υπάρχει πλέον. Η «ανεξαρτησία» μοιάζει σήμερα με άλμα στο κενό!
Στην αντίθετη όχθη η άκριτη αποδοχή, της Ε.Ε. στερείται αντικειμενικότητας. Η Ε.Ε. φαίνεται εγκλωβισμένη στην άτυπη δικτατορία των τραπεζιτών! Χωρίς άμεσες ριζικές αλλαγές, για εκδημοκρατισμό και πολιτική ενοποίηση, μοιάζει αδιέξοδη. Αν όμως η Ελλάδα, που «χρωστάει της Μιχαλούς» δεν θέλει να χάσει την εθνική της κυριαρχία, γιατί να το δεχθούν οι λαοί της Γερμανίας ή των υπόλοιπων εταίρων; Η αντιμετώπιση της κρίσης, που τρώει σαν σαράκι την αξιοπιστία της Ε.Ε., προϋποθέτει κοινωνικές συμμαχίες και πολιτική συσπείρωση των πολιτών. Έχουν όμως οι λαοί της Ε.Ε. συνοχή και συναντίληψη;
Δεν υπάρχουν εύκολες απαντήσεις! Ατενίζοντας όμως το μέλλον βλέπουμε οικονομικά συμφέροντα που ξεπερνούν τα εθνικά σύνορα, διαχέοντας την οικονομική κρίση, τις κλιματικές αλλαγές, και την εγκληματικότητα. Οι εθνικές πολιτικές, αδυνατούν να ασκήσουν αποτελεσματικό έλεγχο. Οι πολυεθνικές δρουν υπεράνω εθνικών νόμων. Πολύ σύντομα, είτε οι δημοκρατίες θα γίνουν γραφικοί θεσμοί και στην πράξη θα κυβερνούν οι πολυεθνικές, είτε θα πρέπει να γεννήσουμε υπερεθνικούς δημοκρατικούς θεσμούς. Η δημιουργία μίας πολυεθνικής πολυπολιτισμικής δημοκρατίας στην γειτονιά μας, είναι ιστορική αναγκαιότητα.
Μπορεί η Ε.Ε. να γεννήθηκε από οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα ξένα από την λαϊκή βούληση. Όμως, αν και ελάχιστα κράτη στην ιστορία γεννήθηκαν από λαϊκή βούληση, η λαϊκή βούληση καθόρισε τελικά το μέλλον τους. Και η λαϊκή βούληση θα πρέπει να καθορίσει το μέλλον της Ε.Ε., εάν η Ε.Ε. θέλει να έχει μέλλον.
Αντί λοιπόν οι Έλληνες να αγωνιστούμε ενάντια στους τραπεζίτες για μία ανεξάρτητη δημοκρατική Ελλάδα ας αγωνιστούμε με όλους τους ευρωπαίους συμπολίτες μας για μία ανεξάρτητη δημοκρατική Ε.Ε. Όταν στην υπόλοιπη Ευρώπη κυριαρχεί το σύνθημα «We are all Greeks η μάχη είναι κοινή.
Αμφότεροι συμφωνούν, ότι έρχονται δύσκολες μέρες. Που λοιπόν διαφωνούν;
Οι οπαδοί της δραχμής παραδέχονται ότι η χρεοκοπία θα εξαφανίσει αρχικά το 50 έως και 80% των εισοδημάτων, αλλά υπόσχονται ότι μελλοντικά θα ορθοποδήσουμε, ανεξάρτητοι και νοικοκύρηδες στον τόπο μας. Αντίθετα παραμένοντας στο ευρώ θα χάσουμε την εθνική μας κυριαρχία, θα ξεπουληθεί η δημόσια περιουσία και θα είμαστε για πάντα εξαθλιωμένοι υπηρέτες Γερμανοφινλανδών.
Οι οπαδοί του ευρώ παραδέχονται την επικείμενη φτώχια, αλλά υπόσχονται μελλοντική ανάκαμψη, αφού μετά την κρίση θα παραμείνουμε κάτοικοι της μεγαλύτερης οικονομικής ένωσης στον πλανήτη. Αντίθετα έξω από το ευρώ, θα μετατραπούμε σε μία τριτοκοσμική διεφθαρμένη μπανανία, που Αμερικάνοι Ρώσοι και άλλοι ισχυροί θα αγοράζουν πάμφθηνα επιρροή και θα πουλάνε πανάκριβα τα όπλα τους.
Με δραχμή ή ευρώ το άμεσο μέλλον προβλέπεται δραματικό.
Ωστόσο είναι απορίας άξιο, πώς με τόσο αβέβαιες συνθήκες, οι υποστηρικτές της κάθε άποψης εγγυώνται κατηγορηματικά την ανάκαμψη, και κατηγορούν με βεβαιότητα την αντίθετη επιλογή σαν τελεσίδικο Αρμαγεδδώνα Αυτή η «σιγουριά» φαντάζει παράλογη, γιατί στην οικονομία τίποτα δεν είναι σίγουρο και εξασφαλισμένο.
Θεωρώ, ότι αμφότερες οι «βεβαιότητες» δεν στηρίζονται σε οικονομική ανάλυση αλλά υποκρύπτουν πολιτικές επιλογές και στερεότυπα:
Ας θυμηθούμε, ότι η Ε.Ε. γεννήθηκε με τις ευλογίες των ΗΠΑ. Η συνέχιση των προπολεμικών συγκρούσεων για ζώνες επιρροής Άγγλων, Γάλλων και Γερμανών, εύκολα θα έκαναν την κατακερματισμένη Ευρώπη βορά της …Σοβιετικής Αρκούδας. Η γέννηση της Ε.Ε. ήταν στρατηγική επιλογή της ευρωατλαντικής συμμαχίας και αντίστοιχα συγκέντρωνε τα αναθέματα της σοβιετόφιλης Αριστεράς. Αλλά και το πρώιμο ΠΑΣΟΚ, που πρωτοστατούσε στο κίνημα των αδεσμεύτων, χρησιμοποιούσε το σύνθημα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο»
Στην χορεία των ευρωσκεπτικιστών, θα πρέπει να προσθέσουμε ανθηρά επιχειρηματικά συμφέροντα χάρη στον προστατευτισμό, που μαράζωσαν με το άνοιγμα των συνόρων. Τμήματα επίσης της ορθόδοξης εκκλησίας θεωρούν την πολιτισμική «σταυροφορία» της Εσπερίας, πολύ πιο επικίνδυνη από εκείνες που εξουθένωσαν το Βυζάντιο.
Το φρένο των ευρωπαϊκών θεσμών στις αυθαιρεσίες του πελατοκεντρικού κράτους μείωσε την επιρροή των ευρωσκεπτικιστών, πού είχαν μεγαλύτερη απήχηση σε χώρες χωρίς αντίστοιχα προβλήματα, όπως οι Σκανδιναβικές. Όσο όμως η Ε.Ε. παραμένει ένωση οικονομικών συμφερόντων, που διοικείται από την απόμακρη γραφειοκρατία των Βρυξελλών, ο ευρωσκεπτικισμός διευρύνει την επιρροή του και επενδύει πολιτικά στην διάλυση της Ε.Ε.
Στην αντίθετη πλευρά παρατάσσονται πολιτικές δυνάμεις, που έχουν γαλουχηθεί με το «ανήκομεν εις την Δύσιν». Αλλά και στην Αριστερά, που διαφωνούσε με το Σοβιετικό μοντέλο αναπτύχθηκε το ρεύμα του ευρωκομμουνισμού.
Στο επιχειρηματικό πεδίο άνθησε η εκμετάλλευση των κοινοτικών κονδυλίων. Στο κοινωνικό επίπεδο ευνοήθηκε η μεσαία τάξη που ευκολότερα έστειλε τα παιδιά της να σπουδάσουν στο Λονδίνο, αγόρασε καταναλωτικά αγαθά και ταξίδεψε με μεγαλύτερη άνεση.
Αναμενόμενα, πίσω από το «οικονομικό» ερώτημα «Δραχμή ή ευρώ», παρατάσσονται κατεστημένες πολιτικές πεποιθήσεις και κοινωνικά συμφέροντα. Οι οικονομικές θεωρίες δεν είναι «αντικειμενικά» μαθηματικά με μονοσήμαντη ανάγνωση και συγκεκριμένα αποτελέσματα.
Το ενοχλητικό στην συγκεκριμένη πολιτική σύγκρουση, είναι ότι γίνεται με όρους παρελθόντος. Ούτε οι «εθνικιστές», ούτε οι «ευρωλιγούρηδες» τοποθετούν Ελλάδα και Ευρώπη σε μελλοντική προοπτική. Οι αναλύσεις στηρίζονται σε στερεότυπα του ψυχρού πολέμου:
Οι ευρωσκεπτικιστές, δεν εξηγούν σε ποιες παγκόσμιες συμμαχίες θα στηριχθεί η Ελλάδα, εάν συγκρουστεί με τους εταίρους της. Ποιος θα είναι ο νέος γεωπολιτικός της ρόλος, η σχέση της με την Τουρκία και τις ΗΠΑ; Πώς θα αντιμετωπιστεί η οικονομική λαίλαπα Κίνας και Ινδίας; Μιλούν αφηρημένα για ανεξαρτησία, ξεχνώντας ότι η παγκοσμιοποίηση είναι πλέον πραγματικότητα σε όλον τον πλανήτη. Το «έξω από την ΕΟΚ» προσδοκούσε μία στενότερη σχέση με τον Σοβιετικό πόλο, που δεν υπάρχει πλέον. Η «ανεξαρτησία» μοιάζει σήμερα με άλμα στο κενό!
Στην αντίθετη όχθη η άκριτη αποδοχή, της Ε.Ε. στερείται αντικειμενικότητας. Η Ε.Ε. φαίνεται εγκλωβισμένη στην άτυπη δικτατορία των τραπεζιτών! Χωρίς άμεσες ριζικές αλλαγές, για εκδημοκρατισμό και πολιτική ενοποίηση, μοιάζει αδιέξοδη. Αν όμως η Ελλάδα, που «χρωστάει της Μιχαλούς» δεν θέλει να χάσει την εθνική της κυριαρχία, γιατί να το δεχθούν οι λαοί της Γερμανίας ή των υπόλοιπων εταίρων; Η αντιμετώπιση της κρίσης, που τρώει σαν σαράκι την αξιοπιστία της Ε.Ε., προϋποθέτει κοινωνικές συμμαχίες και πολιτική συσπείρωση των πολιτών. Έχουν όμως οι λαοί της Ε.Ε. συνοχή και συναντίληψη;
Δεν υπάρχουν εύκολες απαντήσεις! Ατενίζοντας όμως το μέλλον βλέπουμε οικονομικά συμφέροντα που ξεπερνούν τα εθνικά σύνορα, διαχέοντας την οικονομική κρίση, τις κλιματικές αλλαγές, και την εγκληματικότητα. Οι εθνικές πολιτικές, αδυνατούν να ασκήσουν αποτελεσματικό έλεγχο. Οι πολυεθνικές δρουν υπεράνω εθνικών νόμων. Πολύ σύντομα, είτε οι δημοκρατίες θα γίνουν γραφικοί θεσμοί και στην πράξη θα κυβερνούν οι πολυεθνικές, είτε θα πρέπει να γεννήσουμε υπερεθνικούς δημοκρατικούς θεσμούς. Η δημιουργία μίας πολυεθνικής πολυπολιτισμικής δημοκρατίας στην γειτονιά μας, είναι ιστορική αναγκαιότητα.
Η διάλυση της Ε.Ε. θα είναι δραματικό πισωγύρισμα και οδυνηρή ήττα, αφού μια νέα υπερεθνική δημοκρατία, θα πρέπει να ξεκινήσει από το μηδέν. Αντίθετα ο εκδημοκρατισμός της Ε.Ε. και η επικράτηση των συμφερόντων του ευρωπαϊκού λαού πάνω στα συμφέροντα των τραπεζών, μοιάζει πιο σύντομος και ρεαλιστικός στόχος.
Μπορεί η Ε.Ε. να γεννήθηκε από οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα ξένα από την λαϊκή βούληση. Όμως, αν και ελάχιστα κράτη στην ιστορία γεννήθηκαν από λαϊκή βούληση, η λαϊκή βούληση καθόρισε τελικά το μέλλον τους. Και η λαϊκή βούληση θα πρέπει να καθορίσει το μέλλον της Ε.Ε., εάν η Ε.Ε. θέλει να έχει μέλλον.
Αντί λοιπόν οι Έλληνες να αγωνιστούμε ενάντια στους τραπεζίτες για μία ανεξάρτητη δημοκρατική Ελλάδα ας αγωνιστούμε με όλους τους ευρωπαίους συμπολίτες μας για μία ανεξάρτητη δημοκρατική Ε.Ε. Όταν στην υπόλοιπη Ευρώπη κυριαρχεί το σύνθημα «We are all Greeks η μάχη είναι κοινή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου