afthaireta-dasos.jpg
EUROKINISSI / ΧΑΣΙΑΛΗΣ ΒΑΪΟΣ
Μονόδρομος για να προστατευτεί το περιβάλλον και το συνταγματικό δίκαιο
Η εγκληματική αδράνεια όλων των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, μετά τη μεταπολίτευση οδήγησαν σε ένα εκρηκτικό καρκίνωμα, μέσα στην καρδιά των δασών μας: 700.000 περίπου ακίνητα, σε αυθαίρετες οικιστικές πυκνώσεις, κατακερματίζουν τα δάση μας, κυρίως μάλιστα τα περιαστικά.
Οι προηγούμενες κυβερνήσεις όχι μόνο δεν προσπάθησαν να σταματήσουν το φαινόμενο, αλλά αντίθετα το αξιοποίησαν για άγρα ψήφων. Γενιές και γενιές πολιτικών έκαναν καριέρες με την υπόσχεση να νομιμοποιήσουν την αυθαιρεσία ή τουλάχιστον να κάνουν τα στραβά μάτια.
Ταυτόχρονα αναπτύχθηκε και η οικονομική διαφθορά: 3.000-5.000€ καταγγέλλεται ότι άξιζε μία ευνοϊκή πράξη χαρακτηρισμού, εάν κάποιος επίορκος υπάλληλος βάφτιζε μία ιδιοκτησία «μη δασικό αγροτεμάχιο», όταν όλες οι γύρω ιδιοκτησίες χαρακτηρίζονταν ως δασικές. Έτσι έχουμε το τραγικό φαινόμενο, στην ίδια ακριβώς γεωγραφική περιοχή, να έχουμε ανακατεμένες άναρχα κατοικίες, που άλλες έχουν κηρυχθεί αμετάκλητα κατεδαφιστέες και άλλες έχουν νομιμοποιηθεί. Φυσικά γύρω από αυτές τις κατοικίες έχουν φτιαχτεί δρόμοι, λειτουργούν δίκτυα, που θα εξακολουθήσουν να υπάρχουν, ακόμα και εάν κατεδαφιστούν κάποια κτίσματα.
Συνήθως τελικά, τα κριτήρια για το εάν μία ιδιοκτησία είναι δασική ή όχι δεν ήταν η επιστήμη της δασολογίας, αλλά η πελατειακή πολιτική εξάρτηση και η διαφθορά. Και αυτό συνεχίστηκε για δεκαετίες, δημιουργώντας ένα εφιαλτικό ανακάτεμα δασικών και μη δασικών ιδιοκτησιών. Πιο χαρακτηριστική περίπτωση, που έφτασε μέχρι την ανεξάρτητη αρχή κατά της διαφθοράς, είναι μία έκταση στην Αττική: ο ίδιος ακριβώς υπάλληλος, λαμβάνοντας υπ’ όψιν τα ίδια ακριβώς έγγραφα, την χαρακτήρισε σε διάστημα λίγων ετών την μία φορά δασική και την άλλη αγροτική!
Και εδώ υπάρχει μία καθοριστική λεπτομέρεια: Το ΣτΕ ήταν αδύνατον να παρέμβει σε αυτό το έγκλημα αποχαρακτηρισμών, για έναν πολύ απλό λόγο:
⇒ Εάν κάποιος λάδωνε έναν επίορκο υπάλληλο και κατάφερνε να χαρακτηριστεί η ιδιοκτησία του ως «ΜΗ ΔΑΣΙΚΗ», κανένας περίοικος δεν ανακινούσε την υπόθεση, οπότε δεν έφτανε ποτέ στην δικαιοσύνη: Χιλιάδες ιδιοκτησίες πήραν ευνοϊκό για τα συμφέροντα του ιδιοκτήτη χαρακτηρισμό, χωρίς να ελεγχθούν από καμία δικαστική διαδικασία.
⇒ Μόνο όταν η πράξη χαρακτηρισμού ήταν αρνητική για τον ιδιοκτήτη είχαμε ενδεχόμενη προσφυγή στην δικαιοσύνη.
Έτσι καταλήξαμε στην σημερινή πραγματικότητα, στην οποία μπαίνει και ένας τελευταίος παράγοντας: Η πολιτεία εκ των υστέρων ρυμοτόμησε πόλεις ολόκληρες που ήταν κάποτε δάση. Ολόκληρη η Γλυφάδα, η Νέα Ιωνία, ο Περισσός και άλλες πόλεις ήταν κάποτε δάση. Το ΣτΕ επικυρώνοντάς τα ρυμοτομικά νομιμοποίησε εκ των υστέρων καταπατήσεις και εκχερσώσεις. Αυτή η πρακτική έδινε κουράγιο στους οικιστές, ότι θα έρθει η σειρά τους και θα μπορούσαν να ζήσουν νόμιμα.
Αυτή η ζοφερή πραγματικότητα έφτασε κάποια στιγμή στο επέκεινα:
- Σειρά δικαστικών αποφάσεων έβαλε φρένο στις υποσχέσεις για περαιτέρω νομιμοποιήσεις. Η μόνη ελπίδα του πελατειακού καθεστώτος, ήταν πλέον η κωλυσιεργία στην ανάρτηση και την κύρωση δασικών χαρτών.
- Την ίδια στιγμή αυτή η καθυστέρηση έγινε βρόχος στην οικονομική ανάπτυξη: Όποιος επενδυτής, αγρότης, βιοτέχνης, προσπαθούσε με νόμιμο τρόπο να πάρει μία άδεια παραγωγικής μονάδας κόλλαγε για μήνες ή και χρόνια στην στις γραφειοκρατικές αντιφάσεις του φαύλου καθεστώτος, για το τι είναι και τι δεν είναι δάσος. Ιδιαίτερα οι ξένοι επενδυτές, που δεν ήταν εξοικειωμένοι στα «γρηγορόσημα», έφευγαν τρέχοντας αηδιασμένοι!
- Τέλος οι ίδιοι οι οικιστές, παρακαλούν να λήξει η ομηρία τους: «Ας αποφασίσει η πολιτεία επιτέλους! Πληρώνουμε φόρους για μια περιουσία του πατέρα μας ή του παππού μας και δεν ξέρουμε εάν μας ανήκει»!
- Πρώτο ενδεχόμενο να χάσουν τον δασικό τους χαρακτήρα όλοι οι αυθαίρετοι οικισμοί και να μπουν σε διαδικασία ρυμοτόμησης.
- Δεύτερο ενδεχόμενη να αναρτηθούν οι χάρτες και να κληθούν όλοι οι ιδιοκτήτες να προβάλουν αντιρρήσεις.
- Τρίτη επιλογή είναι η λύση των οικιστικών πυκνώσεων, που ψηφίστηκε από την κυβέρνηση μας.
Η πρώτη εκδοχή είναι πρόδηλα αντισυνταγματική, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι έτσι ρυμοτομήθηκε η μισή Ελλάδα.
Η δεύτερη εκδοχή μοιάζει περιβαλλοντικά ορθή. Εύκολα όμως αποδεικνύεται ότι όχι μόνον δεν προστατεύει το δάσος, αλλά αντίθετα συμβάλει στην καταστροφή του και στην διαιώνιση της σημερινής φαυλότητας:
- Κατ’ αρχάς οι αντιρρήσεις θα γίνονται σε επίπεδο ιδιοκτησίας. Κανείς δεν αποκλείει το ενδεχόμενο επιορκίας, χρηματισμού ή πολιτικών πιέσεων. Αυτό σημαίνει ότι, όπως και στο παρελθόν, οι ευνοϊκές για τους ιδιοκτήτες αποφάσεις δεν θα κριθούν ποτέ σε ανώτερο επίπεδο, ούτε θα μετρηθεί το περιβαλλοντικό τους ισοζύγιο.
- Οι αρνητικές για τους ιδιοκτήτες αποφάσεις, θα πάρουν τον δρόμο της τακτικής δικαιοσύνης. Ακόμα και εάν δεχθούμε την υπόθεση της απόλυτα αδέκαστης δικαιοσύνης, κανείς δεν αποκλείει ότι εκατοντάδες χιλιάδες υποθέσεις που βρίσκονται στην «γκρίζα ζώνη» θα αντιμετωπιστούν διαφορετικά από διαφορετικούς δικαστές. Έτσι θα έχουμε το φαινόμενο, να έχουμε ανακατεμένα σπίτια κατεδαφιστέα με άλλα νομιμοποιημένα. Το τεράστιο πρόβλημα είναι ότι ο κάθε δικαστής θα κρίνει μία συγκεκριμένη ιδιοκτησία, χωρίς να τεθεί στην κρίση του η υπόλοιπη περιοχή και το συνολικό περιβαλλοντικό ισοζύγιο!
- Σε κάθε περίπτωση η εκκρεμότητα θα κρατήσει για δεκαετίες. Πιθανά κάποια σπίτια θα κατεδαφίζονται, αλλά οι δρόμοι και τα άλλα γειτονικά σπίτια που είτε θα έχουν τακτοποιηθεί, είτε θα εκκρεμοδικούν, θα παραμένουν στην θέση τους. Καμία ολιστική ενέργεια δεν θα μπορεί να γίνει για αποκατάσταση της δασικής ενότητας.
- Πέρα όμως από τον κίνδυνο, παρά τις όποιες κατεδαφίσεις, να ακυρωθεί η συνταγματική επιταγή για αποκατάσταση του δάσους, λόγω των τετελεσμένων νομιμοποιήσεων, υπάρχει η δεδομένη συνταγματική εκτροπή από την αδυναμία της πολιτείας να παράσχει ασφάλεια δικαίου και ενιαία αντιμετώπιση στον πολίτη: Τα «λυόμενα» της χούντας, οι «συνεταιρισμοί», που βολεύτηκαν στο πρόσφατο παρελθόν από το πελατειακό κράτος, οι μεμονωμένες περιπτώσεις που γλύτωσαν με λαδώματα, θα ορθώνονται μέσα στο δάσος και κάποιοι άλλοι θα βλέπουν το σπίτι τους να γκρεμίζεται, δίπλα σε δεκάδες άλλα που θα γλυτώνουν.
Τα παραπάνω προβλήματα μας οδήγησαν στην λύση του καθορισμού των οικιστικών πυκνώσεων και της συνολικής τους αντιμετώπισης:
- Μία οικιστική πύκνωση δεν θα κριθεί σε ατομικό επίπεδο κάθε ιδιοκτήτη: Μία ενιαία επιτροπή θα καλέσει τους ενδιαφερόμενους να παρουσιάσουν τα έγγραφα τους και η υφιστάμενη πραγματικότητα θα εξεταστεί ως ενιαίο σύνολο.
- Η επιτροπή θα εξετάσει συνολικά πόσα και ποια ακίνητα έχουν στοιχεία νομιμότητας και ποια όχι. Αυτό επιτρέπει στην επιτροπή να διαπιστώσει εάν κάποια περιοχή είναι αμετάκλητα οικιστική, επειδή η πλειονότητα των κατοικιών, έχουν ήδη τεκμήρια νομιμότητας, ή εάν το μεγαλύτερο τμήμα των κατοικιών δεν έχει εμπράγματα δικαιώματα και το δάσος μπορεί να αποκατασταθεί.
- Η επιτροπή θα καταθέσει στο ΣτΕ σχέδιο Προεδρικού διατάγματος για ενδεχόμενη ρυμοτόμηση των περιοχών με νόμιμες κατοικίες και αντίστοιχα περιοχών με ολοκληρωμένες κατεδαφίσεις και αποκατάσταση του δάσους. Το σημαντικότερο: Η επιτροπή μπορεί να προτείνει τράπεζα γης, ώστε, σε περιοχή που μπορεί να αποκατασταθεί το δάσος, κάποιοι μεμονωμένοι ιδιοκτήτες νομιμοποιημένων ακινήτων, να πάρουν ισοδύναμη γη σε ρυμοτομητέες περιοχές.
- Τα Προεδρικά Διατάγματα για την αντιμετώπιση των οικιστικών πυκνώσεων, θα έχουν περιβαλλοντικό ισοζύγιο, πράγμα αδύνατον στην περίπτωση των ατομικών αντιρρήσεων.
- Στα Προεδρικά Διατάγματα το ΣτΕ γνωμοδοτεί υποχρεωτικά. Έτσι και το τελευταίο τετραγωνικό μέτρο δασικής έκτασης θα αντιμετωπιστεί με γνώμονα την προστασία του περιβάλλοντος και του δάσους, την ολιστική αντιμετώπιση και το συνολικό περιβαλλοντικό ισοζύγιο, πράγμα αδύνατον στις ατομικές αντιρρήσεις, όπου σε ανώτατο βαθμό, φθάνει ένα μικρό ποσοστό υποθέσεων, κυρίως όταν κάποιος ιδιοκτήτης έχει έννομο συμφέρον.
- Τα Προεδρικά Διατάγματα απαιτούν 3-4 χρόνια για να συνταχθούν και να υπογραφούν. Όποιος έχει αντίρρηση εναντίον τους, οφείλει να προσφύγει κατ’ ευθείαν σε ανώτατο βαθμό, γνωρίζοντας ωστόσο ότι προσφεύγει στο ΣτΕ ...ενάντια στην γνωμοδότηση του ίδιου του ΣτΕ. Σε κάθε περίπτωση ο χρόνος είναι πολύ μικρότερος σε σχέση με τις ατομικές αντιρρήσεις που θα απασχολήσουν την τακτική δικαιοσύνη.
Συμπεράσματα
Η οικιστική ανάπτυξη μέσα στις δασικές εκτάσεις δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπιστεί με αφορισμούς και ευχολόγια. Η αυταπάτη ότι θα αντιμετωπιστεί με ατομικές αντιρρήσεις, μόνο ως στρουθοκαμηλισμός μπορεί να θεωρηθεί. Όσες και όσοι την υποστηρίζουν μόνο από δύο κίνητρα μπορούν να ορμώνται:
⇒ Είτε λόγω άγνοιας, υποθέτουν ότι 700.000 κατοικίες είναι όλες στο ίδιο νομικό καθεστώς και θα κατεδαφιστούν στο σύνολο τους, οπότε όλοι οι αυθαίρετοι οικισμοί θα εξαφανιστούν και θα ξαναγίνουν δάση. Όσοι έχουν αυτή την αυταπάτη, καλό είναι να διαβάσουν έναν δασικό χάρτη για να διαπιστώσουν τις δεκάδες διαφορετικές περιπτώσεις δόμησης που αξεδιάλυτα συνυπάρχουν στις οικιστικές πυκνώσεις. Πολλές από αυτές, συχνά οι περισσότερες, είναι τελεσίδικα νόμιμες και θα συνεχίσουν να υπάρχουν με το σύνολο της οδοποιίας και των δικτύων.
⇒ Είτε σκόπιμα υπονομεύουν την ανάρτηση των δασικών χαρτών, προσπαθώντας να την ακυρώσουν στην πράξη με την κατάθεση χιλιάδων αντιρρήσεων. Όσοι υπονομεύουν την μεταρρύθμιση, ελπίζοντας σε μία μελλοντική κυβέρνηση της ΝΔ, που θα αποκαταστήσει το πελατειακό τους καθεστώς, πλανώνται πλάνη οικτρά: Δεν θα τους κάνουμε το χατήρι.
*Ο Γιάννης Τσιρώνης είναι αναπληρωτής υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων.
Είναι ντροπή να μη μπορούν να συμφωνήσουν επί τέλους στην διευθέτηση του τι είναι δάσος. Δεν μπορούν να καταλάβουν αυτοί οι ανεγκέφαλοι που τους πληρώνουμε ότι ό,τι είναι αγορασμένο και όχι καταπατημένο ακόμα και σε περιοχές όπου υπάρχουν πεύκα οι ιδιοκτήτες αυτών των οικιών δεν έχουν λόγο να εξαφανίσουν τα πεύκα αλλα μόνο να κόψουν μερικά εκεί όπου θα τοποθετήσουν το σπίτι τους και να φ υ τ έ ψ ο υ ν άλλα όπου μπορούν, αν δεν έχουν την απειλή του σπαθιού του Δασάρχη. ¨Ότι είναι καταπατημένο να κατασχεθεί, αλλά ό,τι είναι αγορασμένο να τακτοποιηθεί έτσι που να μπορεί ο ιδιοκτήτης του να το χρησιμοποιήσει και να πάψουν να πλουτίζουν οι δασικοί οι οποίοι σε μερικές περιπτώσεις έχουν γίνει οι ράμπο των δασικών κατ' αυτούς περιοχών. Όμως ντρέπομαι που βλέπω από τότε που είμουν παιδί το σπίτι μου που βρίσκεται στα Περιβολάκια Ραφήνας, μέσα σε έναν οικισμό με άριστη ρυμοτομία, με ασφαλτοστρωμένους δρόμους, με φως, νερό τηλέφωνο, διέλευση από την περιοχή μας κινητής τηλεφωνίας, με ναό ο ποίος έχει γίνει ενορία από το 2004, με δημοτική συγκοινωνία εντός του οικισμού μας, να μας ο ν ο μ ά ζ ο υ ν δ α σ ο ς. Όμως το συμπέρασμά μου σε αυτά τα 63 χρόνια όπου το σπίτι μου βρίσκεται εδώ στα Περιβολάκια είναι ότι: Ό,τι προσπαθεί να διορθώσει η μία κυβέρνηση προς όφελος του πολίτη και δή του φτωχού πολίτη, το γκρεμίζει η επόμενη με την δικαιολογία του Αντισυνταγματικού. Αλήθεια δεν είδα κανέναν να έχει την ίδια ευαισθησία για τις ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΠΕΡΙΚΟΠΕΣ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΞΕΩΝ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΦΕΡΕΙ ΣΤΗΝ ΑΘΛΙΟΤΗΤΑ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΥΣ. ΛΟΙΠΟΝ ΑΦΗΣΤΕ ΤΙΣ ΔΗΘΕΝ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΕΣ ΣΑΣ ΓΙΑ ΤΑ ΔΑΣΗ ΓΙΑΤΙ ΣΕ ΛΙΓΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΔΑΣΗ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ Α Ν Θ Ρ Ω Π Ο Ι. Ο,ΤΙ ΑΓΟΡΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΘΕΙ ΝΟΜΙΜΑ, ΜΕ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΥΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΟΡΑΣΤΗ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔηλαδή με τι πρόσχημα οτι έχουν γίνει δρόμοι και δίκτυα, θα χαριστούν δημόσιες δασικές εκτάσεις? Έτσι είναι το σωστό του ΣΥΡΙΖΑ? Όπου δάσος πάντα δάσος όπως ορίζει το σύνταγμα. Και να πληρώνουν πρόστιμα μέχρι να γκρεμιστούν.Και επειδή οι υπάλληλοι έκαναν αυθαιρεσίες χάθηκαν τα όρια του δάσους? Λίγη ντροπή, γιατί προτείνετε, με άλλο τρόπο ότι έκαναν οι προηγούμενοι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌπου δάσος πάντα δάσος. Ο μόνος τρόπος να σταματήσει η αυθαιρεσία.Όλα τα υπόλοιπα είναι προσχήματα για άγρα ψήφων των αυθαιρετούντων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚύριε Κωνσταντίνε, τό όπου δάσος πάντα δάσος είναι τελείως εκτός πραγματικότητος Τότε θα πρέπει να κατεδαφιστεί όλη η Νέα Ιωνία, το Νέο Ηράκλειο, το Χαλάνδρι, ο Συνοικισμός Παπάγου, η Αγία Παρασκευή και ένα σωρό άλλες περιοχές που κάποτε ήταν χαρακτηρισμένες ως δάση. Θα πρέπει οι κυβερνώντες να δώσουν ουσιαστικές λύσεις λαμβάνοντας υπ' όψη τις σημερινές ανάγκες του πολίτη. Κάποτε η Αττική, είχε μερικές χιλιάδες κατοίκους και σήμερα έχει τον πληθυσμό της μισής Ελλάδας. Οι ανάγκες είναι πολύ διαφορετικές από εκείνες του 1950. Ο μόνος τρόπος λοιπόν για να σταματήσει η αυθαιρεσία είναι Ο,ΤΙ ΠΩΛΕΙΤΑΙ ΚΑΙ Δ Ε Ν Ε Ι Ν Α Ι Κ Α Τ Α Π Α Τ Η Μ Ε - ΝΟ ΝΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΔΙΟΚΤΗΤΗ ΤΟΥ ΜΕ ΤΟΥΣ ΟΡΟΥΣ ΠΟΥ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΟΡΙΣΕΙ Η ΠΟΛΙΤΕΙΑ, ΣΤΑΜΑΤΟΝΤΑς ΝΑ ΕΙΣΠΡΑΤΤΕΙ ΜΕΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΡΕΛΛΑ ΠΟΣΑ ΑΛΛΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΚΥΝΗΓΑΕΙ ΣΑΝ ΕΓΛΗΜΑΤΙΕΣ. ΤΟΥΣ ΚΑΤΑΠΑΤΗΤΕΣ ΝΑΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΑΤΑΞΕΙ. Έχω ταξιδέψει και σε άλλες χώρες και κατεβαίνοντας με το αεροπλάνο έβλεπες τα σπίτια κρυμμένα μέσα σε πεύκα. Αλήθεια αυτοί είναι πιο ανόητοι και επιτρέπουν στον κόσμο να κτίζει ν ό μ ι μ α μέσα σε πυκνόφυτες περιοχές; Οι ξένοι λένε "οι λόφοι (που συνήθως είναι καταπράσινοι" είναι για να κατοικούνται (υπό προϋποθέσεις που κάθε κράτος έχει ορίσει) και οι πεδιάδες για να καλλιεργούνται. Ας σταματήσει επιτέλους κάθε πολιτική παράταξη να παίζει με τις ζωές των πολιτών της και αν πραγματικά ήθελε να μην υπάρχει πρόβλημα δεν θα έπρεπε να επιτρέπεται να γίνονται συμβόλαια σε εκτάσεις όπου υπαρχει πράσινο. Όμως θέλουμε να εισπράξουμε τους φόρους των συμβολαίων και μετά να θέλουμε να παρανομεί ο πολίτης για να τον αρμέγουμε κανονικά. Θα πρέπει να καταλάβουμε ότι όσο δεν λύνεται το θέμα των αυθαιρέτων και δεν μπορεί ο πολίτης να "κάνει κάτι" σε αυτό που αγοράζει, οι επιτήδειοι θα καίνε τα δάση ενώ ο ίδιος θα προστάτευε το πράσινο μέσα στο οποίο ζει. Και να σταματήσουν εκείνοι που δεν αγόρασαν επειδή πολλοί απ' αυτούς διαλαλούν ότι είναι "κατά της ιδιοκτησίας" να μισούν αυτούς που αγόρασαν και προσπάθησαν να κάνουν κάτι για να στεγάσουν τα παιδιά τους. Και δεν είναι μόνο βίλες μέσα σε πράσινες περιοχές αλλά και φτωχικά σπιτάκια για τα οποία ποτέ δεν έχει μιλήσει κανένας.
ΑπάντησηΔιαγραφή