Ο Γιάννης Τσιρώνης στην ΝΕΤ

ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ: Προοπτική σωτηρίας ή άλμα στο κενό;

Ο Ενρίκο Μπερλινγκουέρ, από τους πρωτεργάτες
της συμμετοχής της Αριστεράς σε
κυβερνήσεις

Οι εκλογές της 6^ης Μαΐου έκλεισαν ένα κύκλο: Τον Δεκέμβριο του 44 η Αριστερά αποχώρησε από την κυβέρνηση Παπανδρέου, ηττήθηκε στον εμφύλιο και με σκληρές διώξεις, βρέθηκε στο περιθώριο της πολιτικής.

Σήμερα η Αριστερά διεκδικεί την κυβέρνηση της χώρας. Μπορεί όμως να κυβερνήσει και εάν ΝΑΙ με ποιο πολιτικό πρόγραμμα;

Είναι η Αριστερά, αμέτοχη στην χρεοκοπία του πολιτικού συστήματος και ικανή να βγάλει την χώρα από το αδιέξοδο;

Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΕΧΕΙ ΕΥΘΥΝΕΣ ΓΙΑ ΤΑ ΣΗΜΕΡΙΝΑ ΑΔΙΕΞΟΔΑ.

Η βασικότερη ιστορική ευθύνη της Αριστεράς, είναι ότι από την μεταπολίτευση περιορίστηκε σε «καταγγελίες», αφήνοντας τις πρωτοβουλίες μεταρρυθμίσεων στα κόμματα της εξουσίας. Απέφυγε να προτείνει και να διεκδικήσει εναλλακτικές διεξόδους στην κατεστημένη πραγματικότητα.

Επί δεκαετίες η Αριστερά ταυτίστηκε με «διατήρηση κεκτημένων». Συνθήματα όπως «ΟΧΙ ΣΤΟΝ 815» ή «ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΗΘΕΙ Ο ΑΝΤΕΡΓΑΤΙΚΟΣ 330» σπάνια συνοδεύτηκαν από εναλλακτικές προτάσεις.

ΠΑΣΧΕΙ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΑΠΟ ΕΛΛΕΙΨΗ ΠΡΟΤΑΣΕΩΝ;

Η Αριστερά δεν απείχε από θετικές πρωτοβουλίες για αλλαγές και μεταρρυθμίσεις λόγω αδιαφορίας ή ανεπάρκειας. Ήταν συνειδητή στρατηγική επιλογή!

Πάνω από την Αριστερά πλανάται το φάντασμα του ρεφορμισμού. Στην μαρξιστική-λενινιστική ορολογία,  ρεφορμισμός είναι η «επικίνδυνη αιρετική αυταπάτη», ότι στα πλαίσια του καπιταλισμού, είναι εφικτές ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις, που να βελτιώνουν την ευμάρεια.  Οι μαρξιστές είχαν διαπιστώσει  ότι, οι κεφαλαιοκράτες, βελτιώνουν πρόσκαιρα το βιοτικό επίπεδο της κοινωνίας για να μειώνουν τις κοινωνικές αντιστάσεις. Έτσι  καλλιεργούν την αυταπάτη, ότι μακροπρόθεσμα η καπιταλιστική ανάπτυξη θα οδηγήσει σε κοινωνική δικαιοσύνη. Ωστόσο διαχρονικά οι κοινωνικές ανισότητες εντείνονται.

Ο φόβος ότι οι διεκδικήσεις στα πλαίσια του καπιταλισμού, είναι μάταιες, ανάγκασε τον Μαρξ, στο «Μισθός-τιμή- κέρδος» να εξηγήσει στα βρετανικά συνδικάτα, γιατί η διεκδίκηση καλύτερου μισθού στα πλαίσια του καπιταλισμού δεν είναι ρεφορμιστική τακτική.

Η απόλυτη άρνηση συμμετοχής σε διακυβέρνηση, εκφράζεται ξεκάθαρα από το ΚΚΕ που θεωρεί ότι κάθε συμμετοχή σε διακυβέρνηση στα πλαίσια του καπιταλιστικού καθεστώτος, ταυτίζεται με την στράτευση στα συμφέροντα του καπιταλισμού! Κάθε θετική πρόταση θεωρείται «εξωραϊσμός», «νερό στον μύλο του καπιταλισμού και «παράδοση όπλων στον εχθρό».

Η άρνηση διατύπωσης εναλλακτικών προτάσεων οδήγησε την Αριστερά σε σοβαρά αδιέξοδα μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού. Μέχρι τότε το «ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑΤΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΟΚ» υπονοούσε σύνδεση με την ΕΣΣΔ και τις λαϊκές δημοκρατίες. Με την παγκοσμιοποίηση το «ΕΞΩ» κατάντησε παραλογισμός! Η πολιτική στρατηγική της Αριστεράς στα πλαίσια του καπιταλισμού, δηλαδή μέχρι να πραγματοποιηθεί η σοσιαλιστική επανάσταση, ίσως είναι και το πιο καυτό ζήτημα διαλόγου. Σταχυολογώ ένα κείμενο του Θανάση Τσεκούρα γραμμένο το 87