ΕΛΛΗΝΩΝ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Αφιερωμένο εξαιρετικά σε όσους επιμένουν, ότι η ιδιώτευση και ο ωχαδερφισμός είναι εγγενή χαρακτηριστικά της …ράτσας μας και ότι αυτός ο τόπος δεν θα αλλάξει ποτέ!

Οι παράλληλες ιστορίες δύο απλών ανθρώπων.

Ο ΑΝΤΩΝΗΣ

Η ιστορία του Αντώνη, περιγράφεται στο βιβλίο του ΙάκωβουΚαμπανέλη «Μαουτχάουζεν». Ο Μίκης Θεοδωράκης τραγούδησε την ιστορία σε στίχους του ίδιου του Καμπανέλη:

Η σκάλα του Wiener Graben

Ο Αντώνης, κρατούμενος στο Μαουτχάουζεν, έπεσε σε δυσμένεια των δεσμοφυλάκων και «μετατέθηκε» στο «λατομείο» Wiener Graben. Η εργασία στο λατομείο ήταν απλή: Οι κρατούμενοι κατέβαιναν τα 186 σκαλιά και έπαιρναν ένα αγκωνάρι, το οποίο ήταν υποχρεωμένοι να ανεβάσουν τρέχοντας στην σκάλα. Στην συνέχεια ξανακατέβαιναν και αυτό συνεχίζονταν μέχρι το βράδυ. Όποιος κοντοστέκονταν εκτελούνταν επί τόπου. Αν μόνο ένας στους 12 κρατούμενους του Μαουτχάουζεν, επέζησε μέχρι την απελευθέρωση, ειδικότερα η εργασία στο Wiener Graben ισοδυναμούσε με εκτέλεση. Ήταν σχεδόν αδύνατον να αντεπεξέλθουν οι κακοσιτισμένοι και ρακένδυτοι κρατούμενοι στο σισύφειο μαρτύριο. Μία μέρα ο Αντώνης την ώρα που ανηφόριζε την σκάλα ακούει ένα παρακάλι: Ένας Εβραίος δίπλα του αδυνατούσε να συνεχίσει! Ο Αντώνης τον πλησίασε και έπιασε την πέτρα του Εβραίου, μαζί με την δική του και συνέχισαν να ανεβαίνουν μαζί.
Ένας SS όμως τους αντιλήφθηκε, τους χώρισε και εκτέλεσε τον Εβραίο επί τόπου. Όταν ο Αντώνης ξανακατέβηκε να πάρει μία επόμενη πέτρα, ο SS τον περίμενε και του έδειξε ένα πολύ βαρύτερο αγκωνάρι! Ο Αντώνης αρνήθηκε να το σηκώσει και προκλητικά διάλεξε ένα άλλο …ακόμα μεγαλύτερο!!! Σε όλη την διάρκεια της μέρας, ο Αντώνης διάλεγε τις μεγαλύτερες πέτρες. Το βράδυ στο στρατόπεδο έγινε σάλος: Ένας κρατούμενος είχε αρνηθεί διαταγή SS και είχε επιβιώσει! Όταν τον ρωτούσαν πώς τόλμησε, ο Αντώνης απαντούσε: «Οι SS έχουν φυτεμένο στον εγκέφαλο τους ένα μηχανάκι, που αντιστρέφει τις έννοιες του καλού και του κακού. Εγώ με την άρνηση μου έκαψα το μηχανάκι του».

Ο Αντώνης επέζησε και μετά την απελευθέρωση σιωπηλά έφυγε από το στρατόπεδο. Ο Ιάκωβος Καμπανέλης έχασε τα ίχνη του, και γράφει ότι μετανάστευσε στην Αμερική.

Ο Ναπολέων Σουκατζίδης

Ο Ναπολέων Σουκατζίδης από το haidari.gr

Ο Ναπολέων ήταν ένας από τους Ακροναυπλιώτες κρατουμένους, που η δικτατορία Μεταξά παρέδωσε στην γερμανική διοίκηση. Ήταν ένας από τους 200, που εκτελέστηκαν την πρωτομαγιά του 43, ως αντίποινα στην δράση της εθνικής αντίστασης. Η μικρή λεπτομέρεια είναι ότι ο Ναπολέων ως γερμανομαθής, εκτελούσε χρέη διερμηνέα μεταξύ των κρατουμένων και των Γερμανών. Έτσι όταν ήρθε η διαταγή εκτέλεσης, ο Γερμανός διοικητής δυσαρεστήθηκε. Κάλεσε τον Σουκατζίδη και του ανήγγειλε την επικείμενη εκτέλεση, προτείνοντας του να σβήσει το όνομα του από την λίστα. Ο Ναπολέων τον ρώτησε εάν αυτό θα σήμαινε την αντικατάσταση του από άλλον κρατούμενο. Ο διοικητής του απήντησε καταφατικά. Τότε ο Ναπολέων αρνήθηκε την πρόταση και προτίμησε να εκτελεστεί, αντί να σώσει την ζωή του.

Για όσους θεωρούν τον Αντώνη και τον Ναπολέοντα φωτεινές εξαιρέσεις ο Καμπανέλης έχει απάντηση: Στις δραματικές συνθήκες του στρατοπέδου, ήταν σύνηθες και αναμενόμενο, προκειμένου να επιβιώσει κανείς, να ρουφιανέψει συγκρατουμένους του, ή να αποφύγει μαρτύρια φορτώνοντας τα σε άλλους. Κανείς, που δεν βρέθηκε στην θέση αυτών των ανθρώπων, δεν δικαιούται να τους κατηγορήσει. Ωστόσο μετά την απελευθέρωση όλοι παραδέχονταν, ότι κανένας Έλληνας κρατούμενος δεν υπέκυψε σε τέτοιες συμπεριφορές. Και δεν ήταν μόνο οι κρατούμενοι. Η Ελλάδα πλήρωσε βαρύτατα το τίμημα της ανυποταξίας των πολιτών της και την αντίσταση τους στην φασιστική λαίλαπα. Και από το αλβανικό μέτωπο μέχρι την απελευθέρωση, ήταν χιλιάδες οι άνθρωποι, που δεν λογάριασαν την ζωή και το προσωπικό τους όφελος, για να ελευθερωθεί η Ελλάδα.

Αξιολογώντας σήμερα την  συμπεριφορά τον απογόνων του Αντώνη και του Ναπολέοντα οδηγούμαστε σε δύο συμπεράσματα: Ένα απαισιόδοξο και ένα αισιόδοξο:

Όσον αφορά το απαισιόδοξο, φάνηκε από την συμπεριφορά των νεοελλήνων, ότι οι αρετές του Αντώνη και του Ναπολέοντα δεν είναι «φυλετικά» χαρακτηριστικά. Ο ηρωισμός και το μεγαλείο ψυχής δεν κληρονομούνται μαζί με τον …αρχαίο ελληνικό πολιτισμό. Όσοι καίνε την μισή Πελοπόννησο, για να πάψει η ιδιοκτησία τους να χαρακτηρίζεται δασική, δεν θέλω να σκέφτομαι τι στάση θα κρατούσαν, εάν είχαν να αντιμετωπίσουν τους ναζί.

Όσον αφορά το αισιόδοξο, ο Αντώνης, ο Ναπολέοντας και οι χιλιάδες συμπατριώτες τους που πολέμησαν τον φασισμό, αποδεικνύουν ότι ούτε ο ραγιαδισμός και ο ωχαδερφισμός είναι χαρακτηριστικά της ράτσας μας. Έχω κουραστεί να ακούω την ίδια μοιρολατρία, ότι οι Έλληνες έχουμε στο αίμα μας την διχόνοια, το μικροσυμφέρον και την λαμογιά. Εύκολα δικαιολογούμε την συμπεριφορά μας με το να την χρεώνουμε στην τουρκοκρατία. Μα από ποια ράτσα κατάγονταν οι μανάδες των αγωνιστών της εθνικής αντίστασης;

Αν πάψουμε να κρυβόμαστε πίσω από τα μεγαλεία τον προγόνων μας ή τα κουσούρια τους, τότε θα αναλάβουμε την ευθύνη για την ζωή μας και την ζωή των παιδιών μας. Σήμερα που η Ελλάδα βρίσκεται στο χείλος της καταστροφής, ας συνειδητοποιήσουμε ένα απλό γεγονός: Από τους προγόνους μας μπορούμε να αντλούμε εμπειρία και διδάγματα, αλλά για την στάση μας είμαστε αποκλειστικά υπεύθυνοι εμείς οι ίδιοι.