Όχι κύριοι! Δεν ευθύνεται ο Γερμανός εργαζόμενος για την Γερμανική κρίση

 Για πολλοστή φορά, ξεκινάει το μύθευμα ότι για την κατάσταση της οικονομίας την κύρια ευθύνη έχουν οι εργαζόμενοι. Θύμα πριν λίγα χρόνια ήταν οι Έλληνες εργαζόμενοι, αλλά σήμερα δαιμονοποιούνται οι Γερμανοί. Το γεγονός ότι οι Γερμανοί δουλεύουν λιγότερο ήταν δεδομένο εδώ και δεκαετίες. Δούλευαν λιγότερο και το 1977-78, όταν εργάστηκα και εγώ ως εργάτης και είχα μείνει έκθαμβος από το πόσο λίγο δουλεύαμε και πόσο καλά πληρωνόμασταν (έπαιρνα πάνω από 100 μάρκα την ημέρα δηλαδή πάνω από 40.000 δραχμές τον μήνα, με το ελάχιστο ημερομίσθιο). Ήταν γνωστό και την εποχή των μνημονίων, που ο Σόιμπλε μας κουνούσε το δάκτυλο.

Αυτό που ξαφνικά ξεχάσαμε είναι ότι δουλεύουν μεν λιγότερο, αλλά η δομή της γερμανικής επιχείρησης είναι τέτοια που η δουλειά τους έχει πολλαπλάσια αποτελέσματα. Επίσης οι ευθύνες διαχέονται ακόμα και στον τελευταίο ανειδίκευτο εργάτη, οπότε ελάχιστα προβλήματα καταλήγουν να απασχολούν την κορυφή της διοικητικής πυραμίδας. Κάθε αρνητική εμπλοκή λύνεται τάχιστα από τους ίδιους τους εργαζόμενους, προκαλώντας ελάχιστες απώλειες στις γραμμές παραγωγής. Η γερμανική παραγωγική μηχανή δεν είναι δυνατόν να μεταμορφώθηκε ξαφνικά, από υπόδειγμα, σε παράδειγμα προς αποφυγήν.

 

Είναι πραγματικά θράσος να ανακαλύπτουμε ξαφνικά ότι η Γερμανική οικονομία απέκτησε πρόβλημα εξαιτίας των ..."τεμπέληδων Γερμανών" και όχι επειδή η Ε.Ε επέλεξε να γίνει τα τελευταία χρόνια μαριονέτα των ΗΠΑ στον παγκόσμιο οικονομικό και γεωπολιτικό χάρτη.

Θα ήταν τεράστιο λάθος να λειτουργήσουμε με εκδικητικά ανακλαστικά και να πέσουμε στην παγίδα να ρίξουμε τις ευθύνες στον γερμανό εργαζόμενο, επειδή και εκείνος πριν λίγα χρόνια έχαψε το παραμύθι για τους "τεμπέληδες Έλληνες"

https://www.documentonews.gr/article/oi-germanoi-tempelides-kai-oi-ellines-doyleytarades-anatrepoyn-tis-prokatalipseis-ta-stoixeia-toy-oosa/

Are the European Greens' leadership in strategic confusion?

  

The European Greens' misguided intervention in the U.S. presidential elections highlights their dead-end strategy in addressing the problems of European citizens.

On November 1, just four days before the U.S. presidential elections, the European Greens issued a public statement[i] calling on Jill Stein[ii], the Green Party presidential candidate, to withdraw from the race in favor of Kamala Harris.

The final U.S. election results have demonstrated how misguided and unacceptable the EGP’s intervention was.

Why it was misguided:

• Diminishing Jill’s results didn’t prevent Kamala’s defeat. Of course, there was a slight possibility that the difference between Kamala's and Trump’s votes could have been smaller than Jill’s. However, such mathematical coincidences are rare, and it makes no sense to base our political strategies on them.
• Politics isn’t mathematics. The EGP’s decision seems to ignore voters’ motivations: Why would a Biden supporter switch to Trump, abstain, or vote for Stein instead of backing Kamala? Did the EGP try to understand voters’ tendencies before asking Jill to withdraw? The EGP disregarded voters who had abstained in previous elections and, more critically, ignored people completely disillusioned with the Biden-Kamala administration. In this election, the Democrats lost over 13 million voters, who mostly did not vote for Trump (since he also lost over 1.5 million voters compared to his 2020 total). The EGP leadership has shown itself to be totally incapable of understanding the political reality in the U.S. The final results show that these elections were a prime opportunity to attract some of those 13 million disappointed voters to the Green ideas—a chance the EGP undermined. I cannot predict how many voters responded to the EGP’s appeal and ultimately voted for Kamala. Millions of Americans have families in Ireland, Germany, or other countries where the EGP has a strong presence. It is beyond my role to quantify the damage, but as a politically engaged person, I find it difficult to decide which is worse: the possibility that the European Greens have such respect that they created significant harm, or that the damage was minimal because people no longer respect the European Greens’ recommendations.
• The EGP’s reasoning fails to consider the deep and dangerous divisions in U.S. society. It views Trump as a threat, ignoring that "Trumpism" predates Trump’s presidential run, as explored in the insightful book How Democracies Die. The Democrats are equally responsible for fostering these divisions. The latest election results reveal just how disconnected the EGP leadership is from U.S. society—and, I fear, from European society as well. Similar trends appear in Europe, where recent election outcomes show the EGP leadership as ill-equipped to address or confront these issues and incapable of offering attractive alternatives to voters.

Why it was unacceptable:

• If the U.S. Greens had decided to withdraw and support Kamala, it would have been a mistake for the reasons outlined above, but we would respect their decision. However, the EGP’s external intervention violates Green principles. It recalls the Third Communist International, where Russian Bolsheviks controlled the labor movements in Greece, Spain, and elsewhere. Such "politburo-style" thinking, which assumes a sort of "papal infallibility," led to tragedies like the Greek Civil War of 1946–1949. Greens fundamentally oppose this mindset. A core Green principle is that what works best in Germany could be disastrous for Greece. Seeking an absolute “right or wrong” solution is as absurd as deciding …whether feathers or fur is better for animals in natural ecosystems. This is why our movement isn’t bound by orthodoxy, unlike Marxists, neoliberals, or Keynesians.
• I would like to remind you of the EGP’s internal crisis in 2005 over whether to support the European Constitution. Con Bèndit advocated for a unified EGP campaign in favor of the draft constitution, but for member parties in Greece, Sweden, or Ireland, such a campaign could have been disastrous. Fortunately, at an extraordinary council in Brussels, the EGP accepted an amendment from the Greek Greens acknowledging the right of some parties to campaign against the constitution. Reinhard Bütikofer’s intervention in support of this amendment was pivotal. A majority that respects and acknowledges a legitimate minority view is a triumph of Green principles. Unfortunately, it seems that today’s EGP leadership has slipped into dangerous intolerance.
• Far more troubling is the EGP’s rationale for its appeal: the U.S. electoral system. In many countries (e.g., the UK, and Greece), the largest party wins a majority in parliament, even without a majority of the popular vote. In some authoritarian regimes, it’s nearly impossible for small parties to influence central politics. In such systems, having a few parliamentary seats often doesn’t affect major decisions that are guided by other factors like corruption and clientelism. Many voters see voting for a small party as “wasting their vote.” What exactly is the EGP suggesting? Do they admit that in these countries, like USA or Greece, it’s useless for a Green party to participate in elections, and instead they should support a chosen larger party as the “lesser evil”?

Last but not least: Could supporting the Democrats benefit the U.S. Greens?

Yes, but to ensure a win-win result, some crucial conditions are necessary: Kamala would need to officially acknowledge the Green Party’s support by possibly offering a House seat, including Green advisors in ministries, and making specific policy commitments. In similar situations, political alliances can produce surprising results: 1+1 could equal 3, 4, or even 5. However, if the alliance appears opportunistic, 1+1 might equal 1 or even less. Such alliances must be based on compelling reasoning and goals that could inspire citizens. Otherwise, even core voters of both parties may be disappointed and abstain. Alliances like this must be discussed thoroughly within the U.S. Greens, including members and supporters, to avoid perceptions of betrayal. Most importantly, political decisions like this require long time to explain and communicate to the public. In the case of the EGP’s appeal just days before the election, Kamala’s need for Green support may have seemed more like desperation than a genuine alliance.

What are the real reasons behind the EGP’s appeal?

The EGP’s decision was not based on thorough research or discussions with the U.S. Greens and Kamala’s office. Searching for logic, I am reminded of the Comte de Buffon’s saying: “An act’s reasoning can be worse than the act itself.”

It seems the EGP leadership is paralyzed by fears over the rise of fascism in Europe. Only a few years ago, we Greens were optimistic, seeing ourselves as the main alternative to the fading traditional political forces. The EU Commission’s “Green Deal” signaled that our proposals were becoming mainstream and the media spoke of a “Green Wave.”

This growing acceptance of Green policies by political and economic institutions led us to a strategic error: instead of building grassroots support and spreading Green proposals among farmers, industry, and the productive base of European societies, we became arrogant. We forgot that Green solutions must first serve the people and address their everyday problems. Instead, we were captivated by our influence over Brussels’ bureaucracy, transforming from advocates for people’s needs into participants in the EU nomenclature.

Meanwhile, nationalists, Euroskeptics, and even fascists seized on growing problems—poverty, inflation, fear of immigration—and cleverly blamed these issues on the Green transition.

We supported Biden’s foreign policy instead of recognizing the risks it posed to European citizens. The invasion of Ukraine is an unacceptable crime, but is military escalation the best response? A similar strategy has been proven disastrous in Afghanistan, as predicted in the 2004 book Imperial Hubris: Why the West Is Losing the War on Terror.

A clearer example: Cyprus's land remains illegally occupied by Turkey since 1974. How “Green” would a proposal be to regain these territories through military escalation? Is it a “Green solution” to propose arming and sacrificing Cypriot youth for the liberation of the island? Does anyone believe that bombing Turkey with ATACMS[iii] would compel Erdogan to withdraw? Even the most fervent Cypriot patriots do not advocate a military solution. Does this mean they condone the invasion?

Now, anyone advocating for a ceasefire in Ukraine is accused of being a Putin supporter. We are sacrificing Ukrainian lives to exterminate Putin, just as we sacrificed Iraqi lives to exterminate Saddam, or Afghan lives to exterminate the Taliban. I fear we have lost our nonviolent identity. During NATO’s bombing of Yugoslavia, I said at the 1999 EGP Council in Larnaca: “We’re burning down our house to exterminate the rats.”

During the Cold War, the Greens envisioned an independent Europe fostering mutual respect between nations. Since 1999, we have abandoned this core EU principle. Increasingly, we became part of U.S. policy in Israel, Iraq, China, and beyond, weakening the EU itself. This has made us complicit in the rise of new nationalism across Europe.

All recent European election results show that citizens do not accept our choices. The “Green Wave” has lost its momentum, with people increasingly choosing far-right and even fascist options as the main alternative to neoliberal policies. Instead of self-reflection and rethinking our strategy, we tried to prevent Trump’s victory with a nonsensical decision that undermined our purpose. Rather than promoting our own ideas, we chose to cling to Kamala.

Drowning, we clutch at straws.

---

[i] https://europeangreens.eu/news/us-elections-european-greens-call-for-jill-stein-to-step-down/

[ii] https://www.jillstein2024.com/

[iii] ATACMS

 

 

Η ΠΡΑΣΙΝΗ ΟΠΤΙΚΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Δεν είμαι Αριστερός. Εξακολουθώ να θεωρώ ότι η μόνη βιώσιμη απάντηση στα αδιέξοδα του νεοφιλελευθερισμού είναι η Πράσινη πολιτική.

Ωστόσο η Οικολογία συνεργάστηκε με την Αριστερά τις τραγικές για την Ελλάδα ώρες από το 2015 μέχρι το 2019

Δημοσιεύω αυτό το άρθρο πριν τις εκλογές νέου προέδρου στον ΣΥΡΙΖΑ. Η πορεία αυτού του πολιτικού χώρου μας αφορά όλους. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, παρά τα ασύστολα ψεύδη που εκστομίζουν οι ένοχοι για την χρεοκοπία της χώρας, κράτησε στην Ελλάδα στο ευρώ και έβγαλε την χώρα από τα μνημόνια.

Σε όλους ανεξαιρέτως τους οικονομικούς δείκτες παρέδωσε μία χώρα καλύτερη από αυτή που παρέλαβε. Μερικά κρίσιμα γεγονότα:

·         Την 31^η Δεκεμβρίου 2014 έληγε το δεύτερο μνημόνιο, οπότε η Ελλάδα έπρεπε μόνη της να διαχειριστεί το χρέος της. Οι υποχρεώσεις του 2015 ήταν περίπου 22 δις ευρώ, με ταμειακά αποθέματα λιγότερα από 1 δις. Η απόπειρες της κυβέρνησης Σαμαρά για εξεύρεση 22 δις από τις αγορές απέτυχαν παταγωδώς, οπότε η άτακτη χρεοκοπία ήταν προδιαγραμμένη και προαποφασισμένη από τον Σόιμπλε. Μέσα από τις συμπληγάδες του 3^ου μνημονίου, χάρη στη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ-ΟΠ η χώρα επανήλθε στην ομαλότητα και μακάρι να μην υπάρξει πισωγύρισμα.

·         Ο δείκτης οικονομικής ανισότητας είχε φτάσει σε ιστορικό ρεκόρ το 2014. Παρά το τρίτο μνημόνιο, το 2019 παραδώσαμε ιστορικό ελάχιστο οικονομικής ανισότητας.

·         Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε η μόνη που διατήρησε τον βιομηχανικό δείκτη PMI σε συνεχόμενη τροχιά ανάπτυξης 24 μηνών πριν τις εκλογές του 2019. Ούτε η τωρινή δεν έχει πετύχει τέτοια επίδοση, παρά τον στραγγαλισμό των ασθενέστερων και τα δεκάδες δις του Ταμείου Ανάναμψης.

·         Έκλεισε την πληγή του Μακεδονικού

Στο οικολογικό πεδίο:

·         Το 2015 ήταν κυρωμένο μόνο το 0.8% των δασικών χαρτών. Το 2019 παραδώσαμε πάνω από το 50%

·         Ήταν η πρώτη κυβέρνηση, που ενέγραψε στον προϋπολογισμό την προστασία των NATURA: εκπόνηση ειδικών περιβαλλοντικών μελετών, προεδρικών διαταγμάτων και διαχειριστικών σχεδίων.

·         Ήταν η μόνη που θέσπισε διαχειριστικά σχέδια  βόσκησης, μεταρρύθμιση αναγκαία για να σωθούν τα δάση, αλλά και να σταματήσει η εγκατάλειψη της υπαίθρου.

·         Θέσπισε την Κοινωνική Αλληλέγγυα Οικονομία

·         Θέσπισε τους ενεργειακούς συνεταιρισμούς.

Ωστόσο σκοπός αυτού του άρθρου δεν είναι μία όψιμη αποτίμηση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ-Οικολόγων Πράσινων.

Πετύχαμε πολύ λιγότερα από όσα σχεδιάζαμε και κυρίως από όσα περίμεναν οι πολίτες, που μας εμπιστεύτηκαν. Θα ήταν κομπορρημοσύνη να μιλήσουμε για Αριστερή η Πράσινη Κυβέρνηση.

Ωστόσο πετύχαμε πολύ περισσότερα από όσα οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση μέχρι σήμερα. Αυτό το γεγονός έπρεπε να είναι η βασική πυξίδα για το πολιτικό μέλλον της Αριστεράς και της Οικολογίας στην Ελλάδα. Δυστυχώς τα τελευταία γεγονότα επιβεβαιώνουν τον Πόλ Μέισον που ασκεί κριτική στην παγκόσμια Αριστερά μιλώντας για Άρνηση Νίκης.

Σε αυτό το άρθρο θα διερευνήσουμε με Πράσινη ματιά την προοπτική μιας κυβερνώσας Αριστεράς, που τολμά να πάρει στα χέρια της το τιμόνι μίας χώρας.

ΕΝΑ ΧΡΟΝΙΚΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΗΤΤΑ ΤΟΥ 2019 ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ

·         2019-2023

Ο Αλέξης Τσίπρας, επανειλημμένα επιχείρησε μία διεύρυνση, αναγκαία για εξασφάλιση ενός ποσοστού άνω του 35%, που θα επανέφερε τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση. Εμπόδιο σε αυτή την στρατηγική αποτέλεσαν οι «πούρες αριστερές» λογικές εντός του ΣΥΡΙΖΑ. Με εξαίρεση την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ 2015-2019, η Αριστερά παγκοσμίως,  δεν κυβερνά. Στις ελάχιστες συμμετοχές σε κυβερνήσεις συνεργασίας, ουδέποτε έχει ιδεολογική ηγεμονία. Ο Τσίπρας ήξερε ότι ένας ΣΥΡΙΖΑ στην λογική της «Ομπρέλας» αναπόφευκτα θα έχανε κάθε προοπτική ευρείας πλειοψηφίας, οπότε οι πολίτες θα στρέφονταν πιθανά ξανά στο ΠΑΣΟΚ.
Αντιθέτως η Ομπρέλα, κουβαλούσε την ενοχή του 3^ου μνημονίου και της διακυβέρνησης 2015-2019, χωρίς αριστερό πρόσημο. Αυτή η ενοχή επέτρεψε να κυριαρχήσει το αχρείο ψέμα ότι στο δημοψήφισμα έγινε το ΟΧΙ ΝΑΙ, δηλαδή ότι «ο ελληνικός λαός ψήφισε να φύγουμε από το Ευρώ και την Ε.Ε. και όχι να διαπραγματευτούμε μία νέα δανειακή συμφωνία, εναλλακτική στο ληστρικό πακέτο που απορρίψαμε στο δημοψήφισμα». Εντός του ΣΥΡΙΖΑ τα περισσότερα στελέχη είχαν καταπιεί αμάσητο το ψέμα, ότι το ΝΑΙ σήμαινε «ΜΕΝΟΥΜΕ ΕΥΡΩΠΗ» και επομένως το ΟΧΙ σήμαινε …«ΦΕΥΓΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ». Για αυτή την αχρεία προπαγάνδα, μας είχε προειδοποιήσει ο Τσίπρας ήδη στο υπουργικό συμβούλιο που αποφασίσαμε το δημοψήφισμα το βράδυ της Παρασκευής 26/6/2015. Μας είχε πει κατά λέξη: «Οι αντίπαλοι μας θα λένε ότι το ΟΧΙ σημαίνει φεύγουμε από την Ευρωζώνη και την Ε.Ε., ενώ εμείς αντιθέτως θα πρέπει να τονίζουμε ότι το ΟΧΙ σημαίνει να επανέλθουν οι θεσμοί στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων».

Για να είμαστε ξεκάθαροι:

Η διαπραγμάτευση που ακολούθησε το δημοψήφισμα εξέφρασε την βούληση της τεράστιας πλειοψηφίας όσων ψήφισαν ΟΧΙ και αυτό φάνηκε ξεκάθαρα στις εκλογές του Σεπτεμβρίου, όπου όσοι ερμήνευσαν το ΟΧΙ με διαφορετικό τρόπο ηττήθηκαν κατά κράτος. Η ΛΑΕ, παρά το γεγονός ότι διατηρούσε ίσως και πάνω από το 50% των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, έμεινε εκτός Βουλής.

Ωστόσο είναι καθαρό ότι το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης οδήγησε σε μία διακυβέρνηση πολύ μακριά από το αρχικό όραμα του ΣΥΡΙΖΑ. Μία διακυβέρνηση, που είχε ελάχιστη σχέση με αριστερή φυσιογνωμία.

Είναι λοιπόν αχρείο ψέμα ότι το ΟΧΙ έγινε ΝΑΙ, αλλά είναι πικρή αλήθεια ότι ο ΣΥΡΙΖΑ υπέστη μία ιδεολογική ήττα εξαναγκαζόμενος να κυβερνήσει μακριά από τις ιδεολογικές του αρχές. Ήδη λοιπόν από το φθινόπωρο του 2015 οι ψηφοφόροι, που τον δικαίωσαν ήξεραν ότι δεν ψηφίζουν αριστερή διακυβέρνηση, «σκίσιμο μνημονίων» και «go back Merkel”. Είναι παραποίηση της ιστορικής αλήθειας, η ερμηνεία του ΟΧΙ του λαού. Ο Λαός είπε ΟΧΙ στο πακέτο Γιουνκέρ, δίνοντας εντολή για μία καλύτερη συμφωνία και όχι για ρήξη με την Ε.Ε. Ούτε είναι δυνατόν να τσουβαλιάσουμε όλα τα «ΟΧΙ», του ΚΚΕ, του Βαρουφάκη, της ΛΑΕ, ή ακόμα χειρότερα της Χρυσής Αυγής. Εμείς υπηρετήσαμε και τιμήσαμε το μεγάλο ΟΧΙ και δικαιωθήκαμε στις εκλογές του Σεπτέμβρη. Ωστόσο στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ η τελική συμφωνία και η τριετής υλοποίηση της ήταν ένα καθημερινό μαρτυρικό ΝΑΙ, που αντίφασκε με τις αξίες και τις ιδέες τους. Ήταν το δικό τους εσωτερικό ΟΧΙ που είχε γίνει ΝΑΙ!

·         Αυτή η αντινομία ανάμεσα στο όραμα Τσίπρα για επάνοδο στην κυβέρνηση και την εμμονή της εσωκομματικής του αντιπολίτευσης για επαναφορά του ΣΥΡΙΖΑ σε ξεκάθαρη αριστερή φυσιογνωμία, οδήγησε στην θολούρα 2019-2023 και στο παράδοξο να χάσει ο ΣΥΡΙΖΑ το 48% της εκλογικής του βάσης. Όλοι πουλάνε το παραμύθι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πληρώνει το ΟΧΙ που έγινε ΝΑΙ, το 3^ο μνημόνιο, τις Πρέσπες ή άλλες ανακρίβειες. Αλλά το γεγονός είναι, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση, από τις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 μέχρι τις εκλογές του 2019 έχασε μόνο έναν στους 5 ψηφοφόρους του, που ψήφισαν Βαρουφάκη ή Κωσταντοπούλου. Αντιθέτως έχασε πολλαπλάσιους την περίοδο 2019-2023.  Κανείς μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει εξηγήσει αυτή την εκλογική καταβαράθρωση, με απώλεια σχεδόν των μισών ψηφόρων, ενώ ήταν στην αντιπολίτευση, ενώ όσο κυβέρνησε με καταναγκαστική εφαρμογή μνημονίου και παρά την διαρροή σε ΜΕΡΑ25/Πλεύση, είχε ελάχιστες απώλειες.

Η ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ ΤΣΙΠΡΑ

Ο Τσίπρας το καλοκαίρι του 2023 ήξερε πλέον ότι η παραμονή του στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ απλά θα κατασπαταλούσε το πολιτικό του κεφάλαιο. Ο εσωκομματικός μηχανισμός δεν ήταν σε θέση να συζητήσει και να διακρίνει τις αιτίες αυτής της δραματικής απομάκρυνσης του ΣΥΡΙΖΑ από την πλειοψηφία του λαού. Οι μισοί ψηφοφόροι που απομακρύνθηκαν από τον ΣΥΡΙΖΑ από το 2019 μέχρι το 2023 φαίνεται ότι δεν εθεωρούντο αρκετά «αριστεροί» για να ενδιαφέρουν την εσωκομματική νομενκλατούρα. Μεγαλύτερη σημασία είχε για αυτούς η ιδεολογική καθαρότητα. Αντιμετώπιζαν ως ξένα σώματα πρόσωπα όπως τον Πέτρο Παππά ή τον Αντώναρο. Μία χαρά τους βόλευε ο τίτλος «αξιωματική αντιπολίτευση», που δεν προϋποθέτει ιδεολογικές θυσίες, όπως αυτές που έγιναν κατά την κυβερνητική 4ετία. Μάλλον εθελοτυφλούσαν: ένα κόμμα που αδιαφορεί να διεκδικήσει την επάνοδο στην εξουσία, είναι αναπόφευκτο να βρεθεί σε μονοψήφια ποσοστά. Η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών με την ψήφο του επιλέγει κυβέρνηση και όχι συμπαθείς ιδεολογίες. Οι πολίτες που ψηφίζουν με κριτήριο την ιδεολογία τους, σε ολόκληρο το πολιτικό φάσμα από τους ναζιστές μέχρι την άκρα Αριστερά, δεν ξεπερνούν το 20-30%. Οι υπόλοιποι επιλέγουν εκείνο το κόμμα εξουσίας που θεωρούν καταλληλότερο (ή λιγότερο κακό) να κυβερνήσει την επόμενη τετραετία.

Ο Τσίπρας οδηγήθηκε σε παραίτηση και είχε δύο επιλογές: Είτε να απομονώσει την μαρξιστική εσωκομματική φράξια, είτε να αποχωρήσει από τον ΣΥΡΙΖΑ και να ανασυστήσει εκ του μηδενός την «Προοδευτική Συμμαχία», που είχε επιχειρήσει να ενσωματώσει στον ΣΥΡΙΖΑ (όχι και τόσο ανώδυνα όσο αποδείχθηκε).

Ο ΚΑΣΣΕΛΑΚΗΣ

Οι υποψηφιότητες για την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ μετά την παραίτηση Τσίπρα δεν έδιναν καμία ελπίδα για την πρώτη προοπτική. Με πρόεδρο την Αχτσιόγλου ή τον Τσακαλώτο, θα ήταν αναπόφευκτη η κυριαρχία όσων υπονόμευσαν την διεύρυνση του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Παππάς δεν είχε καμία ελπίδα. Εν μέσω αυτού του αδιεξόδου, προτάθηκε (πιθανώς από τον Πολάκη) ο από μηχανής θεός Κασσελάκης.

Άφθαρτο πρόσωπο, μακριά από κομματικούς μηχανισμούς, με ευφράδεια και woke προφίλ αποδείχθηκε «λίρα 100». Σε ελάχιστα 24ωρα λειτούργησε ως πόλος έλξης για δεκάδες χιλιάδες ψηφοφόρους. Τα αποτελέσματα στην κάλπη ήταν καταλυτικά: Ο Τσίπρας το 2022 είχε εκλεγεί ως μοναδικός υποψήφιος με συμμετοχή 152 χιλιάδων ψηφοφόρων. Η εκλογή από την βάση, ήταν μία αλλαγή στην οποία αντιστάθηκε σθεναρά η μαρξιστική εσωκομματική αντιπολίτευση, διότι σηματοδοτούσε ακριβώς την διεύρυνση που ονειρευόταν ο Τσίπρας. Με τον Κασσελάκη υποψήφιο αυτή η βάση μίλησε: Ψήφισαν σχεδόν 147 χιλιάδες με τον Κασσελάκη να παίρνει περισσότερες από 66 χιλιάδες στον πρώτο γύρο. Δηλαδή οι απώλειες από την απουσία του Τσίπρα ήταν ελάχιστες ή ίσως αναπληρώθηκαν από νέους ψηφοφόρους, πράγμα εξαιρετικά καταλυτικό για την συνέχεια.

Πρώτο τεράστιο ερωτηματικό, που πρέπει να εξετάσουμε ενδελεχώς ήταν η στάση του Τσίπρα. Είναι καθαρό ότι ο περίγυρος του στήριξε τον Κασσελάκη. Χωρίς την στήριξη αυτή θα ήταν αδύνατον να είναι υποψήφιος. Πώς θα ήταν δυνατόν να συγκεντρωθούν 30 υπογραφές μελών της Κεντρικής Επιτροπής από έναν άγνωστο, εάν ο ίδιος ο πρόεδρος δεν είχε στηρίξει σιωπηλά την εκλογή του; Ας θυμίσουμε ένα κομβικό γεγονός που έχει παραμείνει εκτός δημοσίου διαλόγου: Πριν την υποψηφιότητα Κασσελάκη το καταστατικό του ΣΥΡΙΖΑ προέβλεπε ότι για να θέσει κάποιος υποψηφιότητα απαιτούνταν 90 υπογραφές μελών της ΚΕ. Ωστόσο το Διαρκές Συνέδριο (των 700 μελών) στις 2 Σεπτεμβρίου 2023, ΟΜΟΦΩΝΑ αλλάζει το καταστατικό και μειώνει τις υπογραφές στις 30, ώστε να μην αποκλειστεί ο Κασσελάκης. Υπάρχει έστω και ένας τόσο αφελής που να υποθέτει ότι οι σύνεδροι έδρασαν ενάντια στην βούληση του Τσίπρα;

Είναι κρυστάλλινη πραγματικότητα ότι η υποψηφιότητα Κασσελάκη ήταν έργο Τσίπρα, έστω και εάν ο ίδιος δεν ήθελε προεκλογικά να «δώσει δαχτυλίδι» και κρατήθηκε υπεράνω όλων των υποψηφίων.

Ωστόσο η στάση του πρώην προέδρου μετά τις εκλογές παραμένει ένα δεύτερο τεράστιο ερωτηματικό: Γιατί αφήνει τον Κασσελάκη χωρίς ξεκάθαρη πολιτική στήριξη, την ώρα που η Ομπρέλα βγάζει τα μαχαίρια και αμφισβητεί την προεδρία Κασσελάκη από την πρώτη στιγμή; Γιατί άφησε απροστάτευτο τον νέο πρόεδρο στην δίνη ενός σκληρού εμφυλίου; Δεν όφειλε να στηρίξει ξεκάθαρα τον αδιαμφισβήτητο νικητή;

ΠΟΙΕΣ ΗΤΑΝ ΟΙ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΤΥΧΕΙ Ο ΚΑΣΣΕΛΑΚΗΣ ΩΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ

Όσες και όσοι ασχολούμαστε με την πολιτική γνωρίζουμε ότι πρόκειται για σύνθετη δραστηριότητα που προϋποθέτει αρετές, ταλέντο και τεράστια εμπειρία. Στην, ακόμα επίκαιρη, κωμωδία «Υπάρχει και φιλότιμο» ο δυστυχής Μαυρογιαλούρος (Λάμπρος Κωσταντάρας), αφού αντιλαμβάνεται ότι είναι άσχετος και δεν αρκούν οι καλές προθέσεις αναφωνεί στον υπουργό συνάδελφο του Κώστα (Γιώργο Γαβριηλίδη):

-Εγώ Κώστα μου μπορεί, χωρίς να είμαι χειρουργός, να έχω όλη την καλή πρόθεση να σου κάνω μία εγχείριση σκωληκοειδίτιδος. Εσύ κάθεσαι να στην κάνω;
Όχι, όχι! Πες μου: Κάθεσαι;

-Μα τρελός είσαι, τώρα;

-Κορόιδο είσαι που θα κάτσεις; Γιατί να κάτσεις;

Μάλλον στην …μετα-πολιτική κάποιοι αυταπατώνται ότι μπορεί κάποιος να γίνει αρχηγός κόμματος, ενώ έχει ασχοληθεί με την πολιτική λίγες εβδομάδες, ενώ την ίδια στιγμή δεν θα ανέθεταν σε κάποιον, όχι να τους χειρουργήσει αλλά ούτε καν να τους φτιάξει τα υδραυλικά, χωρίς να έχουν εγγυήσεις για την εμπειρία και την ικανότητα του.

Ο μπαρουτοκαπνισμένος όμως Παύλος Πολάκης εγγυάται για τον Κασσελάκη, ο ίδιος ο Τσίπρας ευλογεί την υποψηφιότητα και στον δεύτερο γύρο ο Κασσελάκης κερδίζει και την στήριξη του Νίκου Παππά.

Έστω ότι ο Κασσελάκης ήταν τόσο άσχετος και αφελής, να υποθέσει ότι αρκεί να ξέρεις από αστακοκάραβα στις ΗΠΑ για να ηγηθείς του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα και γιατί όχι σε λίγες εβδομάδες να χειρουργείς και …σκωληκοειδίτιδες!!! Συχνά η αμάθεια προκαλεί άγνοια κινδύνου. Προσωπικά δεν τρέφω καμία αυταπάτη, για την άγνοια κινδύνου του Κασσελάκη.

Αυτό που δεν κατανοώ είναι η δήθεν άγνοια κινδύνου όσων των στήριξαν! Πώς είναι δυνατόν το επιτελείο του Τσίπρα να μην είχε προβλέψει τα στραβοπατήματα του αρχάριου και να μην φρόντισε να τον οχυρώσει με ένα πολυμελές και έμπειρο επιτελείο; Πώς είναι δυνατό να μην έλαβε εγγυήσεις από τον Κασσελάκη ότι τουλάχιστον τα πρώτα χρόνια η εξουσία θα είναι συλλογική και δεν θα κάνει ο αρχάριος του κεφαλιού του.

Από την αρχαιότητα ήταν δεδομένη η επιτροπεία σε έναν αρχάριο ή πολύ νεαρό ηγεμόνα. Σε έναν νεαρό ηγεμόνα άλλωστε είναι αφιερωμένο το πιο διάσημο έργο του Μακιαβέλι. Το έργο γράφεται γιατί ακόμα και στα πιο απολυταρχικά καθεστώτα δεν αρκούσε κάποιος να χρηστεί ηγεμόνας. Έπρεπε να έχει επαρκείς δεξιότητες, για να ασκήσει με επιτυχία τα καθήκοντα του και να μην καταλήξει σφάγιο. Αν αυτά είναι πασίγνωστα πώς ξαφνικά παραβλέφθηκαν από ένα κόμμα με πολλές συνιστώσες, που βρίθει λεπτών ισορροπιών, πολύ δε περισσότερο από ένα κόμμα αριστερό που υποτίθεται ότι λογοδοτεί στον λαό; Ακόμα και στον λενινισμό ο συγκεντρωτισμός είναι ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΣ και όχι ΑΤΟΜΙΚΟΣ.

Ωστόσο ο Κασσελάκης ανέλαβε μία ηγεσία εν λευκώ και με πρόσωπα γύρω του, που αποδείχθηκε ότι είχαν άλλες ατζέντες παρά την επιτυχία του νέου προέδρου. Αφέθηκε εντελώς απροστάτευτος, να οδηγηθεί ως πρόβατο επί σφαγή. Το κρίσιμο ερώτημα είναι πότε αποφασίστηκε η «θυσία» του.

Η ΠΡΩΤΗ ΔΙΑΣΠΑΣΗ

Τους πρώτους μήνες ο Κασσελάκης αποδείχθηκε πολύ σκληρός για να πεθάνει. Οι εσωκομματικοί του αντίπαλοι ξεσήκωσαν έναν ασύμμετρο πόλεμο, πριν καν προλάβει ο Κασσελάκης να τους δώσει αφορμές. Το εμβληματικό επιχείρημα ήταν ότι «Δεν είναι αριστερός» και ότι ο ΣΥΡΙΖΑ χάνει την αριστερή του ταυτότητα. Τι ειρωνεία! Στις ευρωεκλογές φάνηκε ξεκάθαρα, πόσο ελάχιστα σημαντική για τους ψηφοφόρους ήταν …η αριστερή του φυσιογνωμία. Πέρα από όσους προτίμησαν να πάνε για μπάνιο, πιθανότατα επειδή η Ε.Ε. έχει χάσει την αίγλη της, ο ΣΥΡΙΖΑ διατήρησε τα δύο τρίτα της δύναμης του σε σχέση με τις τελευταίες εθνικές εκλογές. Οι πούροι αριστεροί της Νέας Αριστεράς διατήρησαν μόνο το 10,4% και βρέθηκαν εκτός Ευρωβουλής.

Παρά λοιπόν την πολιτική του ασχετοσύνη και τις δεκάδες άστοχες «αμερικανιές» ο Κασσελάκης κατάφερε να σταθεί όρθιος και να οδηγήσει στην έξοδο τους αντάρτες. Και πάλι όμως τίθεται το ερώτημα: Θα ήταν δυνατόν να το πραγματοποιήσει χωρίς την σιωπηρή στήριξη του Τσίπρα στην ΚΕ και τη κοινοβουλευτική ομάδα;

Μέχρι τον Δεκέμβριο του 2023 συνολικά 11 βουλευτές και 45 μέλη της Κεντρικής Επιτροπής επιλέγουν τον δρόμο της εξόδου μαζί με τον ευρωβουλευτή Στέλιο Κούλογλου. Στην εκλογική βάση του κόμματος το ρήγμα είναι πιο βαθύ.

Είναι αδιανόητο να πιστέψουμε ότι ο νεοφώτιστος Κασσελάκης είναι υπαίτιος για την αποχώρηση του 15% της Κεντρικής Επιτροπής και του 24% της κοινοβουλευτικής ομάδας, ερήμην του Τσίπρα. Όλο το διάστημα του εμφυλίου ο Τσίπρας δεν κουνάει το δακτυλάκι του να ηρεμήσει την αντιπολίτευση και να νουθετήσει τον Κασσελάκη για να πέσουν οι τόνοι. Είναι ξεκάθαρο ότι ο Κασσελάκης εφαρμόζει την γραμμή Τσίπρα, ώστε να φύγουν τα βαρίδια και το κόμμα να αποκτήσει μία ευρεία απήχηση στα προοδευτικά τμήματα της κοινωνίας, που δεν έχουν αναγκαστικά αριστερή ταυτότητα.

Με τις σιωπηρές ευλογίες του παλιού προέδρου, ο νέος πρόεδρος φαίνεται ότι ελέγχει και την Κεντρική Επιτροπή και την Κοινοβουλευτική ομάδα μέχρι…

…ΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

Λίγες εβδομάδες μετά το ξεκαθάρισμα με τους αποχωρήσαντες της Νέας Αριστερά και λίγες ώρες πριν ξεκινήσει το 4^Ο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, ο Τσίπρας σπάει τη σιωπή του. Με στροφή 180 μοιρών αμφισβητεί την ηγεσία Κασσελάκη, ζητώντας εκ νέου προσφυγή στην κάλπη.

Ωστόσο η αντίδραση του Κασσελάκη είναι οξεία: Στηλιτεύει (χωρίς να κατονομάζει) τους υπαίτιους της ήττας του 2023, δηλαδή την ηγεσία Τσίπρα, αρνείται να είναι πρόεδρος υπό προθεσμία, σηκώνει το γάντι και στο τέλος της ομιλίας του αναφωνεί:

«ΒΡΕΙΤΕ ΜΟΥ ΑΝΤΙΠΑΛΟ! ΒΡΕΙΤΕ ΜΟΥ ΑΝΤΙΠΑΛΟ ΚΑΙ ΠΑΜΕ»

Εκείνη τη στιγμή η μπαρουτοκαπνισμένη ηγεσία συνειδητοποιεί ότι η πρόταση Τσίπρα ήταν κούφια. Η Γεροβασίλη, δηλώνει υποψηφιότητα, αλλά οι πιο έμπειροι συνειδητοποιούν ότι με εξαίρεση τον Τσίπρα κανείς δεν μπορεί να αναμετρηθεί με τον Κασσελάκη σε κάλπη βάσης. Αντιθέτως, όχι μόνο θα επανεκλεγεί αλλά θα αποκτήσει και το δικαίωμα να φορτώσει μία πιθανή ήττα στις ευρωεκλογές στην νέα εσωστρέφεια.

Και εδώ τίθεται το τελευταίο από τα αναπάντητα ερωτήματα:

Γιατί ο Τσίπρας επέλεξε να σπάσει την σιωπή του και να αδειάσει τον νέο πρόεδρο στο συνέδριο; Τίποτα σημαντικό δεν συνέβη από την αποχώρηση της «Νέας Αριστεράς» τον Δεκέμβριο, μέχρι την παραμονή του συνεδρίου.

Μόνο μία εκδοχή δίνει απάντηση σε όλα τα ερωτήματα από το καλοκαίρι του 2023 μέχρι τον Φεβρουάριο του 2024:

Ο Κασσελάκης προοριζόταν για Δούρειος Ίππος μίας χρήσεως μέχρι να ξεκαθαρίσει το κόμμα από την Ομπρέλα και τους συμμάχους της. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, η ηγεσία Τσίπρα είχε ήδη προαποφασίσει την εκπαραθύρωση του, μόλις ολοκληρώνονταν ηαπαλλαγή από τους αποχωρήσαντες. Η απόφαση πιθανότατα είχε παρθεί από την πρώτη στιγμή που τον πρότειναν για υποψήφιο. Ήταν ιδανική προσωπικότητα για να προκαλέσει την εκδίωξη της Ομπρέλας αλλά κανείς δεν υπολόγιζε ότι θα είχε οποιαδήποτε ελπίδα επανεκλογής, χωρίς την στήριξη Τσίπρα. Λογάριαζαν χωρίς τον ξενοδόχο!

Από τον Φεβρουάριο του 2024 μέχρι σήμερα κανένα στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ πλην του ίδιου του Τσίπρα δεν θα μπορούσε να νικήσει τον Κασσελάκη σε λαϊκή κάλπη. Και αυτή η σκληρή πραγματικότητα, ένας άσχετος να ριζώνει τόσο γρήγορα μεταξύ των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν η απαρχή της τραγωδίας που ξεκίνησε αμέσως μετά τις εκλογές και θα ολοκληρωθεί σήμερα με την εκλογή νέου προέδρου.

Προκαλώ οποιονδήποτε να εξηγήσει τα παραπάνω ερωτήματα με μία διαφορετική αιτιολογία.

Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ

Τα γεγονότα από το συνέδριο μέχρι και τις σημερινές εκλογές καταδεικνύουν το πολιτικό αδιέξοδο του ΣΥΡΙΖΑ.

Πηγή της τραγωδίας είναι το γεγονός ότι ο Κασσελάκης ήδη από το συνέδριο εθεωρείτο από την ηγεσία «ξένο σώμα», αλλά κανείς πλην του Τσίπρα δεν ήταν σε θέση να αναμετρηθεί μαζί του στην κάλπη.

Εδώ προκύπτουν δύο κρίσιμα ερωτήματα, που θα απαντηθούν στην συνέχεια αυτής της πραγματείας. Σε αυτό το κείμενο θα  περιοριστούμε στην καταγραφή των γεγονότων:

Ερώτημα 1^ο

Είναι καθαρό ότι η φυσιογνωμία που ο Κασσελάκης θέλει να επιβάλει στον ΣΥΡΙΖΑ απέχει σημαντικά από την αριστερή φυσιογνωμία, όπως την εννοεί η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Πώς συνέβη λοιπόν το παράδοξο να αποκτά, σε λίγους μήνες, τόσο μεγάλη απήχηση ο Κασσελάκης σε δύο ευρέα σώματα: Αφ’ ενός στην βάση, που ψηφίζει τον πρόεδρο και  πολύ περισσότερο τους ψηφοφόρους; Τελικά τι πιστεύουν όσοι εξέλεξαν τον ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση;

Ερώτημα 2^ο

Ποια είναι τελικά αυτή η περίφημη αριστερή φυσιογνωμία, που για την προστασία της κατεδαφίστηκε η εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ στην ευρύτατη κοινή γνώμη;

Θα αφήσουμε αυτά τα κρίσιμα ερωτήματα προς το παρόν αναπάντητα και επιστρέφουμε στην περίοδο από τις ευρωεκλογές μέχρι σήμερα, διότι κατά το διάστημα από το συνέδριο μέχρι τις ευρωεκλογές υπήρξε μία ανακωχή.

Το καθοριστικό γεγονός, που πυροδότησε όλα τα επόμενα ήταν το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών: Μέχρι αυτή τη στιγμή όταν αναφέρομαι σε αποτελέσματα εκλογών, αναφέρομαι σε απόλυτους αριθμούς ψηφοφόρων και όχι σε ποσοστά. Θεωρώ πιο έντιμη αυτή την μέθοδο.  Ωστόσο η τεράστια αποχή σε αυτές τις εκλογές αφορά όλα τα κόμματα και πιθανότατα αφορά ένα ανερχόμενο κύμα αμφισβήτησης της ίδιας της Ε.Ε. Αυτό άλλωστε καταδεικνύει η άνοδος ευρωσκεπτικιστικών κομμάτων όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη. Επίσης είναι δεδομένο ότι στις ευρωεκλογές πολλαπλασιάζεται η δύναμη των μικρών κομμάτων: Πήραν διπλάσιο αριθμό ψήφων και τριπλάσιο ποσοστό από αυτό των εθνικών εκλογών.

Για τους παραπάνω λόγους είναι ασφαλέστερο να μιλήσουμε για ποσοστά: Διαπιστώνουμε ότι η Νέα Δημοκρατία υφίσταται συντριπτική ήττα, αφού χάνει το 30% του ποσοστού της. Θριαμβευτές τα ακροδεξιά κόμματα που αυξάνουν πάνω από το 30% το ποσοστό τους (σχεδόν 4 ποσοστιαίες μονάδες). Το σύνολο της Αριστεράς/ΠΑΣ0Κ αυξάνει τα ποσοστά του κατά 2,3 ποσοστιαίες μονάδες η Αριστερά μόνο κατά 1,4 ποσοστιαίες μονάδες ενώ το ζευγάρι τις διάσπασης ΣΥΡΙΖΑ/ΝΕΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ χάνει μισή ποσοστιαία μονάδα.

Είναι καθαρό ότι εάν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε ακολουθήσει το ρεύμα ανόδου της ευρύτερης Κεντροαριστεράς, ο Κασσελάκης θα είχε αναδειχθεί κυρίαρχος. Αντιστρόφως, αν είχε υποστεί ήττα και η Νέα Αριστερά είχε μπει στο ευρωκοινοβούλιο θα είχε απογοητεύσει τα ακροατήρια του. Το αποτέλεσμα όμως ήταν μία «ισοπαλία»: Ο ΣΥΡΙΖΑ πλήρωσε την διάσπαση, αλλά ο Κασσελάκης δεν υπέστη προσωπική ήττα. Αντ’ αυτού, γνωρίζοντας πλέον από τον Φλεβάρη, ότι «ή αυτός ή οι αντίπαλοι του» ξεκινά επίθεση ενάντια στον κομματικό μηχανισμό, στα επαγγελματικά στελέχη, την Αυγή κ.λπ.

Από την άλλη πλευρά η αντίπαλοι του μάλλον δεν έχουν διαβάσει το «Εγκώμιον της Απραξίας» ούτε την «Τέχνη του πολέμου» του Σουν Τσου. Το DNA των κομμουνιστών είναι δυτικότροπο και οι Μαρξ /Λένιν δομούν την επαναστατική τους θεωρία πάνω στις αξίες του δυτικού παρεμβατισμού. Για αυτούς το ατσάλι γράφει την ιστορία και όχι το νερό.

Με βάση αυτό το δόγμα, ξεκινά η επιχείρηση: «Εκλογή προέδρου με αποκλεισμό Κασσελάκη».

Η επιχείρηση είναι παράλογη, αφού στα βασικά προαπαιτούμενα της δημοκρατίας κάποιος μπορεί να απορριφθεί αποκλειστικά από το σώμα που τον εκλέγει.

Η πλειοψηφία της Κεντρικής Επιτροπής τελικά πέτυχε τον στόχο της. Οι εξωτερικοί παρατηρητές δεν δικαιούμαστε να κρίνουμε ούτε τις διαδικασίες μέχρι το συνέδριο, ούτε εάν υπήρξαν βίαιοι αποκλεισμοί στο συνέδριο. Δυστυχώς όμως για τον ΣΥΡΙΖΑ στην Κοινωνία του Θεάματος η αλήθεια δεν διαμορφώνεται από τα ίδια τα γεγονότα, αλλά από το θέαμα που προκαλούν.

Τα μέλη που θα ψηφίσουν ή θα επιλέξουν την αποχή σήμερα, στην συντριπτική τους πλειονότητα δεν ήταν παρόντα στο συνέδριο, οπότε η άποψή τους διαμορφώθηκε από την εικόνα των γεγονότων και όχι τα γεγονότα καθεαυτά.

Σήμερα λοιπόν θα αποδειχθεί ποια εντύπωση προκάλεσε στη βάση του ΣΥΡΙΖΑ ο τρόπος εκδίωξης του Κασσελάκη.

Προσωπικά και πριν προχωρήσει η ημέρα καταθέτω τις εξής εκτιμήσεις:

1.       Εάν στις κάλπες προσέλθουν πάνω από τα 2/3 όσων προσήλθαν στην εκλογή του Τσίπρα, οι επιλογές της ηγεσίας δικαιώνονται στο εσωκομματικό πεδίο και στον στενό πυρήνα των οπαδών του κόμματος. Αυτό αντιστοιχεί στο ψυχολογικό όριο των 100.000 μελών.

2.       Εάν στις κάλπες προσέλθουν λιγότεροι, αλλά τουλάχιστον πάνω από τους μισούς, που ψήφισαν το 2022, η ηγεσία βγαίνει ηττημένη αλλά είναι στο χέρι της να διαχειριστεί την ήττα. Αυτό σημαίνει περίπου 75.000 έως 99.000 ψηφοφόροι

3.       Εάν στις κάλπες προσέλθουν λιγότερα από τα μισά μέλη που ψήφισαν το 2022, η ηγεσία απονομιμοποιείται. Ακόμα και εάν δεχθούμε ότι ο Κασσελάκης ήταν παράσιτο, η ηγεσία για να ξεφορτωθεί το παράσιτο έκαψε εκ θεμελίων το ίδιο της το σπίτι.

Επίλογος

Στην παραπάνω ανάλυση ελάχιστα αναφέρθηκα στον ίδιο τον Κασσελάκη. Οι λόγοι είναι απλοί:

·         Δεν γνωρίζω το ποιόν του.

·         Δεν γνωρίζω εάν θα παραμείνει στο ελληνικό πολιτικό πεδίο.

·         Εάν παραμείνει, είναι αδύνατον να προβλέψουμε με ποιον τρόπο θα ωριμάσει.

Λόγω ασχετοσύνης είναι ξεκάθαρο ότι ελάχιστη ευθύνη έχει για τις πράξεις του.

Στο μέλλον θα κριθεί ο Κασσελάκης και εγώ δεν είμαι προφήτης.

Επιπλέον:

·         Όπως απέδειξα η βασική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ συνέβη από το 2019 μέχρι το 2023. Η έλευση του Κασσελάκη είναι σύμπτωμα αυτής της ήττας και όχι η αιτία της.

·         Είναι ξεκάθαρο ότι ο Κασσελάκης δεν ήρθε αλλά το έφεραν! Τον έφεραν ακριβώς αυτοί που τον υπονόμευσαν και σχεδίασαν την σημερινή εκλογική διαδικασία, από την οποία τον απέκλεισαν. Δεν έχει γίνει καμία αυτοκριτική για το γιατί επελέγη και τι σχεδίαζαν για αυτόν πριν το συνέδριο του Φλεβάρη. Το μόνο που γνωρίζουμε είναι ότι στο συνέδριο του Φεβρουαρίου τέθηκε σε αμφισβήτηση από τον Τσίπρα, η Γεροβασίλη δήλωσε διαθεσιμότητα, αλλά η ηγεσία ανέκρουσε πρύμναν. Ήδη λοιπόν το θυσιαστήριο είχε στηθεί.

·         Το σπουδαιότερο: Κανείς δεν μας έχει εξηγήσει ποια είναι ακριβώς αυτή η «Αριστερή φυσιογνωμία» με την οποία δεν ταίριαζε  ο Κασσελάκης. Κανείς δεν έχει κάνει μία σοβαρή ανάλυση για το τι απήχηση στην κοινωνία έχει αυτή η περίφημη αριστερή φυσιογνωμία. Προς το παρόν η πολιτική έχει βρεθεί στα «αζήτητα» και εδώ και μήνες γίνεται μάχη συσχετισμών, χωρίς να γνωρίζουμε …. «για ποιες αξίες πολεμάμε». Αυτό όμως θα είναι το αντικείμενο της μετεκλογικής ανάλυσης

 

 

 

Γενιά Πολυτεχνείου vs Γενιά «Μαζί τα φάγαμε»*

Ποιοι τελικά χρεοκόπησαν την χώρα;

Η «γενιά του Πολυτεχνείου», τα τελευταία χρόνια υφίσταται συστηματική σπίλωση, που στόχο έχει την δυσφήμηση της ίδιας της εξέγερσης και του επίκαιρου νοήματος της:

• Διαβάζουμε ότι δεν υπήρξε «γενιά Πολυτεχνείου»
• Διαδίδεται η αχρειότητα, ότι η «γενιά» αυτή «χρεοκόπησε τη χώρα».

Η ειρωνεία είναι ότι αμφότερα προέρχονται από τον ιδεολογικό χώρο του «κοίτα τη δουλειά σου». Πώς είναι δυνατόν μια «γενιά» που …δεν υπήρξε να χρεώνεται την χρεοκοπία;

Κατ’ αρχάς «γενιά Πολυτεχνείου» υπήρξε. Όχι ως ηλικιακή ομάδα, αφού η εξέγερση του Πολυτεχνείου
διήρκεσε ελάχιστα εικοσιτετράωρα, οπότε δεν χαρακτήρισε ηλικιακή γενιά, όπως λέμε «η γενιά της Αντίστασης» ή η «γενιά της μικρασιατικής καταστροφής». Η αρχόμενη μαζικοποίηση ανεκόπη βίαια από το αιματοκύλισμα. Ωστόσο η «γενιά Πολυτεχνείου» δεν περιορίζεται σε όσους συμμετείχαν.

Όπως αναφερόμαστε στην «γενιά του Μάη του 68», «γενιά Πολυτεχνείου» χαρακτηρίζονται κυρίως όσοι γαλουχήθηκαν από το όραμα της εξέγερσης. Αυτό το όραμα, που συγκρούστηκε με το χουντικό «Κοίτα την δουλειά σου» προκαλούσε και εξακολουθεί να προκαλεί τεράστια αμηχανία στο πολιτικό κατεστημένο, που επιχειρεί να το δυσφημήσει.

Η γενιά του Πολυτεχνείου υπήρξε φάρος αφύπνισης για τις ηττημένες μετεμφυλιακές γενιές, που καταναγκάστηκαν σε πελατειακή εξάρτηση από ένα μισαλλόδοξο καθεστώς, για να εργαστούν, να χτίσουν σπίτι ή να στήσουν μία επιχείρηση.  

Το να χρεώνεται αυτή η «γενιά» την χρεοκοπία, είναι ανιστόρητη αχρειότητα. Είχε ελάχιστη συμμετοχή στα πολιτικά και οικονομικά δρώμενα. Ας θυμηθούμε ότι: