Συνέχεια του διαλόγου για την δραχμή ή το ευρώ

Στις 12 Ιανουαρίου αναδημοσιεύτηκε στο TVXS άρθρο μου στην εφημερίδα Πράσινη Πολιτική. Αρκετοί αναγνώστες διατύπωσαν ενδιαφέροντες προβληματισμούς, που ιδιαίτερα πριν τις εκλογές είναι εξαιρετικά επίκαιροι. Θεωρώ ότι οφείλω μία απάντηση σε δύο σκέλη το οικονομικό και το πολιτικό:

ΤΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΣΚΕΛΟΣ

Συστηματικά καλλιεργείται η αυταπάτη, ότι η έξοδος από το ευρώ θα τονώσει την ελληνική μεταποίηση. Αυτό θα συνέβαινε εάν η Ελλάδα ήταν αυτάρκης στον πρωτογενή τομέα. Αν όμως μία ελληνική βιομηχανία όπως π.χ. μία ζυθοποιεία αγοράζει το κριθάρι, τον λυκίσκο και την μαγιά από το εξωτερικό, όπως και όλα τα μηχανήματα,τα ανταλλακτικά και τον εξοπλισμό, τότε θα αντιμετωπίσει πολύ σοβαρό πρόβλημα επιβίωσης εάν οι προμηθευτές της ζητάνε τα χρήματα τους σε ευρώ. Ακόμα και εάν ελπίζει κανείς ότι με την δραχμή θα αναγκαστούμε να καλλιεργήσουμε την εγκαταλελειμμένη ύπαιθρο και μάλιστα χωρίς τρακτέρ (είναι και αυτά εισαγόμενα) και αγροτικά μηχανήματα, αυτό θα σημαίνει αλβανοποίηση.

Στο πρόβλημα εξεύρεσης πρώτων υλών θα πρέπει να προσθέσουμε τα διαχειριστικά κόστη κτήσης εμπορικού συναλλάγματος.

Το ίδιο ισχύει για τον τουριστικό τομέα, όπου σήμερα περισσότερα από το 90% των προϊόντων που προσφέρονται στα ξενοδοχεία και τα τουριστικά μαγαζιά είναι εισαγόμενα.

ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΚΕΛΟΣ

Έχει επιχειρηθεί μία αβάσιμη ταύτιση: Οι υπέρμαχοι του ευρώ ταυτίζονται με την μνημονιακή πτέρυγα, ενώ οι υπέρμαχοι της δραχμής με την αντιμνημονιακή. Είναι μία προπαγάνδα που ξεκίνησε από την ίδια την τρόικα, που μας απειλούσε, ότι εάν δεν υπογράφαμε το μνημόνιο, ήταν δεδομένη η έξοδος από το ευρώ. Προσωπικά εκτιμώ εντελώς το αντίθετο: Το ίδιο το μνημόνιο μας οδηγεί σε χρεοκοπία και έξοδο από το ευρώ και εκτιμώ, ότι το χρηματιστικό κεφάλαιο, αφού με το μνημόνιο κέρδισε τον απαιτούμενο χρόνο για να ξεφορτωθεί τα ελληνικά ομόλογα, σήμερα απεργάζεται την έξοδο της  χώρας από το ευρώ.

Αν συγκρίνουμε τον βαθμό εκμετάλλευσης που υφίστανται οι εργαζόμενοι στις χώρες εκτός ευρώ και το νομικοπολιτικό τους καθεστώς θα διαπιστώσουμε, ότι η υποτιθέμενη ανεξαρτησία είναι μία φενάκη, ιδιαίτερα εάν η Ελλάδα υποχρεωθεί να αγοράζει οπλικά συστήματα. Η μαφιόζικη λογική των ΗΠΑ είναι απλή: Σου πουλάω προστασία, για να μην αμολήσω τους μπράβους μου. Φοβάμαι ότι έχουμε ξεχάσει πώς κατέρρευσε η επανάσταση των γαρυφάλλων στην Πορτογαλία του Καρβάλιο: Απλά οι πολυεθνικές έπαψαν για λίγους μήνες να στέλνουν ανταλλακτικά. Εκεί δεν χρειάστηκε καν πολεμική σύρραξη.

ΕΙΝΑΙ ΑΡΑΓΕ Η ΜΑΧΗ ΧΑΜΕΝΗ;

Αντίθετα η μάχη μπορεί και πρέπει να κερδηθεί, αν πάψουμε να εθελοτυφλούμε. Μία πραγματικά επαναστατική ανάλυση οφείλει να περιγράφει με νηφαλιότητα και ακρίβεια την πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα λέει ότι, όταν οι πολυεθνικές έχουν καταφέρει να λειτουργούν ανεξέλεγκτα πέρα από κάθε νομικό, οικονομικό και πολιτικό έλεγχο των εθνικών κρατών, τότε η μόνη διέξοδος για τους εργαζόμενους είναι το άνοιγμα των συνόρων και η υπερεθνική τους σύμπραξη και αλληλεγγύη. Οι Έλληνες εργαζόμενοι δεν μπορούν να τα βάλουν με το παγκόσμιο κεφάλαιο, αλλά οι Ευρωπαίοι εργαζόμενοι μπορούν. Για αυτό η μάχη ενάντια στο παγκόσμιο κεφάλαιο περνά μέσα από τον εκδημοκρατισμό και την ολοκλήρωση της Ε.Ε. και όχι μέσα από την διάλυση και τον κατακερματισμό της.

Δεν θα είχα αντίρρηση να μου πει κάποιος, ότι αντί για την Ε.Ε. βλέπει μία βαλκανική ομοσπονδία με συμμετοχή της Τουρκίας, μία Ομοσπονδία με συμμετοχή της Ρωσίας, ή μία μεσογειακή ομοσπονδία. Όσο όμως οι εργαζόμενοι οχυρώνονται πίσω από φενάκες εθνικής ανεξαρτησίας, που οι πολυεθνικές έχουν ήδη από καιρό σμπαραλιάσει, απλά στρουθοκαμηλίζουν.

Για να κλείσω: Με την κατάρρευση του ξοφλημένου πολιτικού συστήματος ξεκίνησε ένας πόλεμος: Είτε το «οικόπεδο» που λέγεται Ελλάδα θα το εκμεταλλευτούν ανεξέλεγκτα οι πολυεθνικές, είτε μία νέα κοινωνική συμμαχία θα κυβερνήσει την χώρα με τις παρακάτω προτεραιότητες:

• Άμεση αναβίωση του αγροτικού τομέα. Αν το ευρώ δεν είναι επαρκές εργαλείο μπορούμε να αξιοποιήσουμε τα τοπικά νομίσματα LETS, ανταλλακτικά νομίσματα, και δεκάδες άλλα εργαλεία του εναλλακτικού εμπορίου. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να φύγουμε από την ευρωζώνη και οι διεθνείς μας συναλλαγές να μην γίνονται σε ευρώ.
• Απεξάρτηση από τα ορυκτά καύσιμα
• Ανάπτυξη της καινοτομίας.
• Πλήρης αναδόμηση του ελληνικού δημοσίου και θεσμικές αλλαγές που να κατοχυρώνουν την διαφάνεια και την πάταξη των πελατειακών συμπεριφορών.

Όλα τα παραπάνω απαιτούν κυρίως ανθρώπινη εργασία και όχι μεγάλα κεφάλαια και είναι εφικτά. Όταν ευοδωθούν, τότε η αναδιαπραγμάτευση με τους δανειστές μας είναι δεδομένη και θα έχουμε τα φόντα με σύμμαχους όλους τους ευρωπαίους πολίτες να προχωρήσουμε σε διαγραφή όλου ή τμήματος του χρέους


Εσχατολογίες του τύπου, ότι με το μνημόνιο αλυσοδέθηκε η χώρα στο αγγλικό δίκαιο, είναι απαράδεκτες. Οι διεθνείς συμβάσεις, που διαμελίσαν την ναζιστική Γερμανία, έγιναν κουρελόχαρτα όταν οι Γερμανοί γκρέμισαν το τείχος και απαίτησαν την επανένωση. Καμία διεθνής σύμβαση δεν μπορεί να αντισταθεί σε μία κοινωνία, που είναι συνεκτική και αυτάρκης. Αντίθετα καμία δραχμή, κανένα ευρώ και κανένα διεθνές δίκαιο δεν μπορεί να σώσει μία κοινωνία, που προδίδεται εκ των έσω. Και δεν θα πάψω να φωνάζω ότι ο εχθρός στην Ελλάδα είναι εντός των τειχών!

Αν πάψουμε να είμαστε πελάτες και γίνουμε πολίτες, τότε θα αντιμετωπίσουμε με αξιώσεις τον εσωτερικό εχθρό. Και μόνο εάν απαλλαγούμε από τον εσωτερικό εχθρό θα έχουμε ελπίδες να αντιμετωπίσουμε με επιτυχία τα ξένα συμφέροντα, που επιβουλεύονται τον πλούτο της πατρίδας μας.