Ο αστικός μύθος του υδροκέφαλου ελληνικού δημοσίου

Υπάρχουν δύο στάσεις απέναντι στην κρίση: Κάποιοι ανοίγουν τους ορίζοντες τους και αναζητούν εναλλακτικές. Κάποιοι άλλοι βρίσκουν ευκαιρία να καλλιεργούν μύθους και να παπαγαλίζουν συνθήματα. Οι δεύτεροι κερδίζουν πρόσκαιρη δημοσιότητα. Στους πρώτους όμως ανήκει το μέλλον.

Ένας παγιωμένος αστικός μύθος είναι ο μύθος του υδροκέφαλου και χρηματοβόρου ελληνικού δημοσίου.

Στην έκθεση Mc Kinsey  που δεν την παρήγγειλαν αριστεριστές αλλά ο ΣΕΒ και η Ένωση Ελληνικών Τραπεζών, και  καλό είναι να την μελετήσουμε όλοι, η Ελλάδα εμφανίζεται κάτω από τον μέσο όρο της Ε.Ε. σε δημόσιες δαπάνες. Κοιτάξτε συγκεκριμένα το σχήμα 11 στην σελίδα 20 της περίληψης.

Εκεί βλέπουμε ότι η Ελλάδα είναι κάτω από τον ευρωπαϊκό μέσον όρο: Με περίπου 48% του ΑΕΠ βρίσκεται μόλις 3 ποσοστιαίες μονάδες πάνω από την Ισπανία και την Γερμανία που έχουν το χαμηλότερο ποσοστό δημόσιων δαπανών στην Ε.Ε. με 45%. Πρωταθλητής η Δανία με 58%. Στον πίνακα 11 της σελίδας 20, βλέπουμε ότι το πρόβλημα δεν είναι οι δαπάνες αλλά η αποτελεσματικότητα του δημόσιου τομέα, δηλαδή ότι τα λεφτά που πληρώνουμε πάνε στον βρόντο!!!!


Με τις περικοπές της τρόικας δεν έχει γίνει κανένα βήμα στην κατεύθυνση της αύξησης της αποτελεσματικότητας. Είναι σαν να έχουμε έναν άρρωστο άνθρωπο και αντί να τον θεραπεύσουμε απλά να τον ακρωτηριάζουμε για να χρειάζεται λιγότερο φαΐ!
Για παράδειγμα: Η έκθεση Mc Kisney θεωρεί ότι ένα από τα στρατηγικά πλεονεκτήματα της Ελλάδας, που πρέπει να αξιοποιήσουμε είναι η θέση της στο διεθνές διαμετακομιστικό εμπόριο και θεωρεί βασικό πυλώνα την ανάπτυξη του σιδηροδρομικού δικτύου. Η τρόικα αντίθετα "εξυγιαίνει" τον σιδηρόδρομο καταργώντας δρομολόγια!! Και το πιο εγκληματικό: Επιτρέπει την πώληση της γης η οποία ανήκει στον ΟΣΕ: Αν για παράδειγμα δεν πηγαίνει πια τρένο στο λιμάνι της Κορίνθου ή της Πάτρας η Τρόικα απαιτεί να πουληθούν οι σταθμοί και η γη στην οποία πατάνε η ράγες. Πρόκειται για φιλέτα εξαιρετικής αξίας. Αν όμως πουληθούν, αποκλείεται στο μέλλον να αναπτυχθεί σιδηροδρομικό δίκτυο. Ακόμα και μία υγιής δημόσια ή ιδιωτική εταιρία δεν θα έχει δίκτυο για να βάλει τρένα! Σε κανένα μέρος του πλανήτη δεν είναι ιδιωτικό το δίκτυο. Είναι σαν να ζητάμε από τους αυτοκινητιστές να  αγοράσουν γη για να κατασκευάσουν τους αυτοκινητόδρομους και να τους συντηρούν.

Δεύτερο παράδειγμα το Ελληνικό: Η Αθήνα έχει υπερπροσφορά ξενοδοχείων, ακινήτων, συνεδριακών κέντρων. Το εμπορικό της κέντρο παρακμάζει. Το κυκλοφοριακό είναι αφόρητο. Το πράσινο ανύπαρκτο! Με το να «φυτέψουμε»  μία ακόμα πόλη 20.000 κατοίκων στο Ελληνικό, χωρίς καμία πρόβλεψη προσβασιμότητας (που είναι ήδη προβληματική), απλά θα κλέψουμε τζίρο από τα υπάρχοντα μαγαζιά, θα υποβαθμίσουμε και θα ρίξουμε τις αξίες γης των όμορων περιοχών. Συνολικά η πόλη θα υποβαθμιστεί! Αντίστοιχο έγκλημα διενεργείται αυτή την στιγμή στην περιοχή γύρω από το νέο αεροδρόμιο: Μία άναρχη "ανάπτυξη" χωρίς κανένα χωροταξικό σχεδιασμό, σε μία γεωργική περιοχή υψηλής παραγωγικότητας. Μία ακόμα αρπαχτή, που πριονίζει μακροπρόθεσμα την βιωσιμότητα όλης της Αττικής.

Η πώληση δημόσιας περιουσίας και η συρρίκνωση του δημοσίου σε αυτές τις δύο περιπτώσεις, απλά καταστρέφει κάθε αναπτυξιακή προοπτική και μειώνει την ελκυστικότητα της Ελλάδας. Γιατί να έρθει ο επενδυτής να βάλει σιδηρόδρομους, εάν δεν υπάρχει δίκτυο; Γιατί να επενδύσει κάποιος σε μία βιομηχανική επένδυση εάν το κόστος μεταφοράς χωρίς τον σιδηρόδρομο είναι τεράστιο; Γιατί να έρθει ο τουρίστας στην Αθήνα, εάν είναι αφόρητη;

Στα παραπάνω πρέπει να προσθέσουμε και τα εξής:

•  Η Ελλάδα έχει ένα εξαιρετικά δύσκολο γεωγραφικό ανάγλυφο, που αυξάνει τα κόστη του δημόσιου τομέα και κάνει απαγορευτικές κάποιες ιδιωτικές επενδύσεις: Ακόμα και ο ακραιφνέστερος νεοφιλελεύθερος, που μπορεί να οραματίζεται αποκλειστικά ιδιωτική παιδεία ή υγεία, εξηγείστε μου πώς θα καλύψει το Καστελόριζο, την Ευρυτανία ή ακόμα και την Σάμο. Στην Αθήνα ήκμασαν το «Υγεία» και το Ιατρικό Κέντρο. Γιατί μία τόσο ελκυστική επένδυση δεν γίνεται στα ….Φιδάκια Ευρυτανίας; Μπορεί να αναμασάμε ότι το ελληνικό κράτος στραγγαλίζει την επιχειρηματικότητα, αλλά και όταν δεν την στραγγαλίζει, όπως στον χώρο της υγείας, που έχουμε την υψηλότερη ιδιωτική κατανάλωση στην Ε.Ε. ελάχιστες περιοχές της χώρας έχουν πρόσβαση στην ιδιωτική περίθαλψη!
• Η Ολλανδία καλύπτεται τηλεοπτικά με έναν αναμεταδότη. Η Ελλάδα έχει περισσότερους από 2000. 
•  Ένα μεγάλο μέρος του δημόσιου τομέα κρατικοποιήθηκε γιατί οι ιδιώτες αδυνατούσαν να καλύψουν τις υποχρεώσεις τους απέναντι στους καταναλωτές: Η Μπάουερ έγινε ΔΕΗ γιατί εάν είχε μείνει ιδιωτική το 90% της επικράτειας θα φωτίζονταν ακόμα με καντήλια. Το ίδιο και η ΟΥΛΕΝ στην Αττική. Τις παραπάνω κρατικοποιήσεις δεν τις έκανε η Παπαρήγα αλλά δεξιές κυβερνήσεις. Ο Καραμανλής το 53 καταργεί αυθαίρετα το τραμ γιατί οι «πελάτες» του λεωφοριούχοι φυτοζωούσαν και δεν μπορούσαν να το συναγωνιστούν. Το 61 η ίδια κυβέρνηση ιδρύει την κρατική ΑΣΠΑ, που κάλυπτε τις περιοχές που δεν ενδιέφεραν τους λεωφορειούχους. Σε εποχή ραγδαίας οικονομικής ανάπτυξης οι ιδιώτες δεν καλύπτουν συγκοινωνιακά ούτε καν την Αττική! Τελικά ο ίδιος πολιτικός το 77 κρατικοποιεί το σύνολο των ΚΤΕΛ. Όταν έγινε η κρατικοποίηση στην πράξη οι συγκοινωνίες της Αθήνας είχαν καταρρεύσει, αφού οι λεωφορειούχοι αδυνατούσαν να εκσυγχρονίσουν τον στόλο και οι μετακινήσεις γίνονταν με κάτι σαράβαλα Scania Vabis και  Volvo με απίστευτη αναξιοπιστία σε χρόνο και ποιότητα. Αλήθεια τα θυμάται κανείς; Παιδάκι πήγαινα στην γιαγιά μου στον Περισσό με το 56 που είχε αφετηρία στην Στουρνάρη. Μιλάμε για περιπέτεια!

Συμπέρασμα: Η συζήτηση για το τι πρέπει να είναι δημόσιο και τι ιδιωτικό και οι αιτίες που το ελληνικό δημόσιο ανέλαβε τον έλεγχο επιχειρήσεων που ήταν ιδιωτικές, είναι πολύ σύνθετη για να γίνεται με ποδοσφαιρικούς όρους. Ας διαβάσουμε λοιπόν την πρόσφατη ιστορία μας για να δούμε πόσο ρεαλιστική και βιώσιμη θα ήταν η οικονομία μας εάν το κράτος δεν είχε σε δεκάδες περιπτώσεις επενδύσει δημόσιο χρήμα. Και ας διαβάσουμε την έκθεση Mc Kinsey που παρά τον εντελώς νεοφιλελεύθερο προσανατολισμό της προτείνει δεκάδες δημόσιες επενδύσεις σε στρατηγικούς τομείς. Βλέπετε οι γνήσιοι κεφαλαιοκράτες δεν εγκλωβίζονται σε ιδεοληψίες και απαιτούν από το δημόσιο επενδύσεις, που εάν δεν γίνουν η προοπτική κερδοφορίας δεν θα είναι ελκυστική. Και εάν ο ΣΕΒ και η ΕΕΤ διεκδικούν δημόσιες επενδύσεις για τα δικά τους συμφέροντα, γιατί δεν είναι αντίστοιχα θεμιτό να διεκδικήσουμε οι υπόλοιποι πολίτες δημόσιες επενδύσεις που θα βελτιώσουν την ποιότητα ζωής και τις οικονομικές τους απολαβές;