ΧΑΘΗΚΕ Η ΜΑΧΗ Ή ΧΑΘΗΚΕ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ;

Κρίσιμες ώρες περνά η χώρα με την κυβέρνηση να δίνει πολλαπλές μάχες:

·         Μάχη με τους δανειστές για να πάρει χρόνο και οικονομική ανάσα.

·         Μάχη με το ευρωπαϊκό λόμπι της δραχμής που θέλει την Ελλάδα με φθηνό υποτιμημένο νόμισμα για να προχωρήσει ευκολότερα σε επιθετικές εξαγορές.

·         Μάχη με το παλιό διεφθαρμένο καθεστώς, που εννοεί να ανακτήσει γρήγορα τα οφίκια που έχασε μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου

·         Μάχη με τους απογοητευμένους από τις εξελίξεις βουλευτές και ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ

Τελικά πρόδωσε η κυβέρνηση τους ψηφοφόρους της; Συνεχίζει την μάχη για παραγωγική ανασυγκρότηση ή θα είναι απλά μία μνημονιακή συνέχεια με αριστερό προσωπείο; Πού και πώς θα δοθούν οι μεγάλες μάχες για να βγει η Ελλάδα από την κρίση;

ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ ΕΧΘΡΟΙ

Για να απαντήσουμε στα παραπάνω ερωτήματα πρέπει να κατανοήσουμε ποιοι είναι οι πραγματικοί εχθροί, απέναντι στους οποίους θα δοθεί η μάχη. Εάν δεν κατανοήσουμε επιτέλους ποιοι είναι οι εχθροί, δεν είναι δυνατόν να κερδηθεί κανένας πόλεμος.

ΕΧΘΡΟΣ ΠΡΩΤΟΣ: ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΔΙΕΦΘΑΡΜΕΝΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ

Για να μην κουράσω με μακροσκελείς αναλύσεις θα αναφέρω μόνον το παράδειγμα του ΚΔΑΥ ΑΣΠΡΟΠΥΡΓΟΥ, που πρόσφατα κάηκε: Εκεί το 2011 οι επιθεωρητές περιβάλλοντος είχαν για πολλοστή φορά βεβαιώσει βαρύτατες παραβάσεις. Ωστόσο ούτε η δικαστική εξουσία έχει παρέμβει μέχρι στιγμής, ούτε η αποκεντρωμένη διοίκηση έκλεισε την εταιρία όπως όφειλε. Επί πλέον την φιλοδώρησε με δύο επεκτάσεις. Στην περίπτωση αυτή και σε δεκάδες άλλες, γίνεται λόγος για ισχυρότατες πολιτικές πιέσεις, που άφησαν στο απυρόβλητο αυτή την παρανομία. Για αυτή την ατιμωρησία, ο ένοχος δεν είναι ένας:

Δεκάδες δημόσιοι υπάλληλοι υπέκυψαν σε πιέσεις ή πιθανά δωροδοκήθηκαν. Η ολιγωρία της δικαστικής εξουσίας, είτε οφείλεται σε επίορκους δημόσιους λειτουργούς, είτε οφείλεται σε τραγική δυσλειτουργία καταλήγει στο ίδιο αποτέλεσμα: Στην ατιμωρησία και στην ασυδοσία. Το πολιτικό σύστημα επιστέγασε την αθλιότητα και ταυτόχρονα στηρίχθηκε σε αυτήν.

Αυτή η φαυλότητα δεν είναι η εξαίρεση. Διασπείρεται σε δεκάδες οικονομικές δραστηριότητες, στην Χωροταξία, στον Πολεοδομικό σχεδιασμό! Σκοτώνει την υγιή επιχειρηματικότητα, διαιωνίζει την μαύρη εργασία, στερεί το κράτος και τα ταμεία από δεκάδες δισεκατομμύρια.

Υπάρχει κανένας αφελής που υποθέτει, ότι η παραπάνω Λερναία Ύδρα έπαψε να υφίσταται την 25^η Ιανουαρίου; Υπάρχει κανένας υπεραισιόδοξος, που να ελπίζει, ότι εάν αύριο η Ελλάδα γύριζε στην δραχμή, θα αποκτούσαμε τα εργαλεία για να σκοτώσουμε το τέρας της διαπλοκής; Υπάρχει κάποιος που να ελπίζει, ότι με την Ελλάδα χρεοκοπημένη και διαλυμένο το τραπεζικό σύστημα, θα είχαμε ευνοϊκούς όρους για να εξυγιάνουμε την δημόσια διοίκηση και να ανασυγκροτήσουμε την παραγωγική μας οικονομία;

ΕΧΘΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΣ: Η ΔΙΑΛΥΜΕΝΗ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗ ΜΗΧΑΝΗ

Με τα 2/3 της χώρας σε κατάσταση ερήμωσης, με τους πολίτες συσσωρευμένους σε αβίωτα αστικά κέντρα, με την εξάρτηση από το πετρέλαιο στα ύψη, πρέπει να ξαναστήσουμε την παραγωγική μας μηχανή ξεκινώντας από τον αγροτικό τομέα. Ωστόσο στην σημερινή παγκοσμιοποιημένη πραγματικότητα, δεν υπάρχουν χώρες με τεχνική αυτάρκεια: Εργαλειομηχανές, τρακτέρ, ηλεκτρονικός εξοπλισμός, είναι η βάση για να ξεκινήσει κάθε προσπάθεια. Πολλοί υποθέτουν ότι με την δραχμή τα προϊόντα μας θα ήταν φθηνότερα και θα τονώναμε τις εξαγωγές. Αυτό όμως προϋποθέτει ότι πρώτα θα έπρεπε να αναστήσουμε την παραγωγική μηχανή και αυτό θα πρέπει να γίνει με εισαγωγές εξοπλισμού. Την ίδια ώρα οι ξένοι θα αγόραζαν την γη μας σε υποτιμημένο νόμισμα.

Ας αναρωτηθούμε επιτέλους; Τι θα γίνονταν πιο γρήγορα; Το ξεπούλημα της γης μας σε υποτιμημένο νόμισμα ή ο εκσυγχρονισμός της βιομηχανίας και της αγροτικής μας παραγωγής; Τελικά σε ποιους θα ανήκαν οι βιομηχανίες και οι αγροτικές επιχειρήσεις που θα έκαναν τις εξαγωγές και θα τόνωναν την παραγωγή; Μήπως θα ανήκαν σε αμερικάνικες πολυεθνικές, όπως γίνεται σε όλες τις φτωχές χώρες;

ΕΧΘΡΟΣ ΤΡΙΤΟΣ: ΟΙ ΑΝΤΙΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΕΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΕΣ ΔΟΜΕΣ

Η κρίση ανέδειξε την σαθρή δομή της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είναι εύκολο να πούμε, ότι δεν μας κάνει αυτή η Ευρώπη και σηκωνόμαστε και φεύγουμε. Το ερώτημα είναι: Με ποιες γεωπολιτικές συμμαχίες θα συνεχίσουμε να πορευόμαστε σε ένα σκληρό και αβέβαιο διεθνές περιβάλλον; Θα δεθούμε στο άρμα της Ρωσίας ή της Κίνας; Θα τα βρούμε με την Τουρκία ανασυσταίνοντας εν μέρει την παλιά Οθωμανική Αυτοκρατορία;

Τι μας κάνει να υποθέτουμε, ότι οι νέοι μας σύμμαχοι παρέχουν καλύτερες δημοκρατικές εγγυήσεις και οικονομικούς όρους συνεργασίας; Ήδη γίνεται τεράστια συζήτηση για την αρπακτική διάθεση της COSCO. Ήδη η παγκόσμια οικονομία απειλείται από την TTIP. Τι μας κάνει να υποθέτουμε, ότι η Ελλάδα εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης θα έχει καλύτερους όρους διαπραγμάτευσης; Με ποιους πόρους θα αντικαθιστούσαμε τα ΕΣΠΑ;

ΕΧΘΡΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟΣ: ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΙΚΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

Το μη βιώσιμο χρέος δεν είναι στενά ελληνικό φαινόμενο. Στην Ελλάδα η διαλυμένη παραγωγική μηχανή οδήγησε σε ελλείμματα, που διόγκωσαν το χρέος. Αλλά και άλλες χώρες έχουν σημαντικά προβλήματα. Το χρέος στην Γαλλία, την Ιταλία, την Ισπανία, το Βέλγιο, την Ιρλανδία, στο τέλος του 15 θα ξεπερνά το 100% του ΑΕΠ. Το παγκόσμιο χρηματιστικό κεφάλαιο μπορεί να καταστρέψει ακόμα και οικονομίες μεγέθους Κίνας. Το κρίσιμο στρατηγικό ερώτημα παραμένει:

Είναι ευκολότερο να δώσουμε την μάχη ως μία απομονωμένη νησίδα σοσιαλισμού ή ως μία υπερεθνική συμμαχία λαών; Τελικά ο εχθρός είναι ο γερμανικός λαός ή η πολιτική που υπηρετεί η  Μέρκελ;

Η ΚΥΡΙΑ ΜΑΧΗ

Οι απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα δεν είναι εύκολες. Ωστόσο εκτιμώ, ότι όλοι οφείλουμε να συμφωνήσουμε, ότι η Ελλάδα δεν έχει καμία ελπίδα να βγει νικηφόρα σε κάποια ή κάποιες από αυτές τις μάχες, με ριζωμένο το φαύλο τρίγωνο της κρατικοδίαιτης επιχειρηματικότητας τύπου «ΚΔΑΥ ΑΣΠΡΟΠΥΡΓΟΥ», της διεφθαρμένης ή τουλάχιστον ανεπαρκούς δημόσιας διοίκησης και του εσωστρεφούς και διαπλεκόμενου τραπεζικού συστήματος.

Αν δεν ξεριζωθεί αυτή η φαυλότητα, δεν υπάρχει καμία ελπίδα να αποφύγουμε την κατάρρευση.

Σήμερα είναι η ιστορική ευκαιρία να τελειώσουμε με την φαυλότητα. Η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις τελευταίες εκλογές σηματοδοτεί την αδυναμία του παλιού καθεστώτος να χρηματοδοτήσει το σάπιο πελατειακό σύστημα. Η παγκόσμια κρίση στέρησε από αυτό το σύστημα τους πόρους που λάδωναν τα διάφορα μέρη του.

Για να δοθεί όμως αυτή η μάχη θα πρέπει να κλείσουν τα υπόλοιπα μέτωπα. Αν έμεναν όλα ανοιχτά, τότε η ήττα θα ήταν βέβαιη.

ΤΙ ΑΠΟΚΟΜΙΖΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΜΑΧΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΘΕΣΜΟΥΣ;

Αν τελικά επιτευχθεί συμφωνία, σίγουρα θα είναι πολύ μακριά από τους αρχικούς μας στόχους. Πιθανά υπερτιμήσαμε την πίεση που θα μπορούσαμε να ασκήσουμε κατά την διαπραγμάτευση. Πιο πιθανό ήταν ότι υπερτιμήσαμε τις αντοχές της ελληνικής οικονομίας και την ψυχραιμία των Ελλήνων να συνεχίσουν να δραστηριοποιούνται σε συνθήκες αβεβαιότητας. Αν τα 14 δις που βρίσκονται σήμερα κάτω από τα μαξιλάρια, είχαν παραμείνει στις τράπεζες, μπορεί η συμφωνία να ήταν πολύ καλύτερη.

Δυστυχώς όμως η πραγματικότητα είναι ότι καταλήξαμε να διαπραγματευόμαστε στα όρια των αντοχών μας και αυτό οι αντίπαλοι το γνωρίζουν.

Με αυτούς τους όρους ο πρωθυπουργός πήρε την ιστορική ευθύνη να κλείσει το μέτωπο αυτό, ώστε να αποφευχθεί η κατάρρευση.

Όσοι εκλαμβάνουν αυτή την δυσμενή εξέλιξη σαν τελική ήττα των ριζοσπαστικών ιδεών, κάνουν ένα τεράστιο λάθος: Εστιάζουν στην μάχη «Δραχμή ή Ευρώ» ξεχνώντας την μεγάλη μάχη ενάντια στο ριζωμένο φαύλο καθεστώς!!!! Εστιάζουν στην εξωτερική επίθεση που δέχεται η χώρα ξεχνώντας την εσωτερική Λερναία Ύδρα.

Ο πρωθυπουργός και η πλειοψηφία της κυβέρνησης πήραν την ιστορική ευθύνη να υπογράψουν μία δυσμενή συμφωνία που όμως κρατά τη χώρα μακριά από την κατάρρευση. Ο Λένιν το 1917 υπέγραψε ατιμωτική συμφωνία με τους Γερμανούς κλείνοντας το μέτωπο του πολέμου, ώστε να κερδίσει το μέτωπο της εσωτερικής ανασυγκρότησης. Αν είχε αφήσει το μέτωπο ανοιχτό θα είχε χάσει και τους δύο πολέμους: Οι Γερμανοί θα είχαν κερδίσει τα ίδια ή περισσότερα με αιματηρό τρόπο και η επαναστατική κυβέρνηση θα είχε καταρρεύσει μαζί με την χώρα.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Συμμερίζομαι την απογοήτευση πολλών ανθρώπων. Οι μάχες δεν είναι μόνο πραγματικές, αλλά μάχες ιδεών. Και η ιδέες μας σήμερα υπέστησαν πλήγμα. Αν όμως δεν υφίσταντο πλήγμα οι ιδέες μας, θα έπρεπε να υποστεί μεγαλύτερο πλήγμα η Ελλάδα που με τις δεδομένες θεσμικές και παραγωγικές αδυναμίες ήταν αδύνατον να δώσει την μάχη με τον παγκόσμιο χρηματιστικό μινώταυρο.

Όσοι επιμένουν να βάζουν τις ιδέες τους πάνω από την υφιστάμενη πραγματικότητα αποκαλούνται Ιδεολόγοι. Και θυμίζω ότι κατά τον Μαρξ αυτός δεν είναι κολακευτικός χαρακτηρισμός.