Ιστορική υπογραφή για το κλίμα στην γενική συνέλευση του ΟΗΕ

175 χώρες υπέγραψαν την συμφωνία του Παρισιού

Η στιγμή της υπογραφής

Οι δηλώσεις του Γενικού Γραμματέα

Το ρεκόρ υπογραφών 175 χωρών της συμφωνίας για το κλίμα δεν πρέπει να επισκιάσει την εξ ίσου σημαντική υιοθέτηση των 17 στόχων για την βιωσιμότητα. Δεν υπάρχει προοπτική, ούτε στην μάχη ενάντια στην κλιματική αλλαγή, εάν δεν πετύχουμε τους στόχους για την βιωσιμότητα. Οι ισότιμες ευκαιρίες στην παιδεία, ο πόλεμος ενάντια στην φτώχεια και τον αποκλεισμό, οι βιώσιμες πόλεις, είναι προαπαιτούμενα για να κερδηθεί και η μάχη για το κλίμα.

Δήθεν πρόβλημα η διαπλοκή κύριε Μητσοτάκη;

Βαρύ ατόπημα του προέδρου της ΝΔ στην Βουλή

Οδυνηρή έκπληξη αποτέλεσε η έναρξη της δευτερολογίας του αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας στην συζήτηση για την δικαιοσύνη στην Βουλή στις 29 Μαρτίου. Κατηγόρησε τον πρωθυπουργό για «Προσπάθεια να μεταθέσει την συζήτηση από το πραγματικό πυρήνα του προβλήματος που αντιμετωπίζει η χώρα στο δήθεν πρόβλημα της διαφθοράς και της διαπλοκής».

Δηλαδή, κατά τον κύριο Μητσοτάκη, η κατάρρευση της οικονομίας, η ομηρία των μνημονίων, η αποβιομηχάνιση, η άναρχη δόμηση, δεν έχουν σχέση με την διαφθορά και την διαπλοκή!

 Ίσως ευθύνονται οι σύμβουλοι του για το βαρύτατο ατόπημα: Αν, ο κ. Μητσοτάκης παραδεχθεί ότι για τα πραγματικά προβλήματα της χώρας ευθύνεται η διαφθορά και η διαπλοκή τότε  για την κατάρρευση της χώρας είναι αδύνατον να φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ και αυτό καταργεί το επικοινωνιακό αφήγημα της Νέας Δημοκρατίας, που επιχειρεί να μας πείσει, ότι το κακό άρχισε …τον Ιανουάριο του 2015

commons.wikipedia.org

Δυστυχώς φοβάμαι ότι η παραπάνω φράση δεν είναι μια απλή επικοινωνιακή αερολογία. Δημιουργούνται σοβαρά ερωτήματα:

• Υπόσχεται ο κύριος Μητσοτάκης προστασία στους διαπλεκόμενους αναζητώντας στήριξη στην προσπάθεια του να επανέλθει στην εξουσία;
• Φοβάται ότι μια επιχείρηση «καθαρά χέρια» θα αγγίξει τον στενό πυρήνα των στελεχών της ΝΔ;
• Γιατί συνεχίζει και καλύπτει τον πολυπράγμονα Παπασταύρου και προτιμά να ταυτίσει ολόκληρη την παράταξη της Δεξιάς με την φοροδιαφυγή και τις off shore;

Το σημαντικότερο όμως ζήτημα δεν είναι οι επιλογές του κυρίου Μητσοτάκη, αλλά οι πραγματικές επιπτώσεις της διαφθοράς και της διαπλοκής.

Παρακάτω θα τεκμηριώσω, ότι το πρόβλημα της διαφθοράς και της διαπλοκής δεν είναι «δήθεν πρόβλημα» αλλά αντίθετα όλα τα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας και της οικονομίας είναι συμπτώματα της διαφθοράς και της διαπλοκής. Ή λοιπόν η κοινωνία μας θα σκοτώσει αυτή την Λερναία Ύδρα ή κάθε απόπειρα να βγούμε από την υπανάπτυξη θα πέφτει στο κενό.

Ας δούμε λοιπόν συνοπτικά τις πληγές που οδήγησαν στην κατάρρευση την ελληνική οικονομία και τον ρόλο της διαπλοκής.

Η ΑΠΟΒΙΟΜΗΧΑΝΗΣΗ ΤΗΣ ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ ΤΟΥ 70

Ελάχιστοι δημοσιογράφοι, πολιτικοί ή οικονομολόγοι συζητούν για τις αιτίες που την δεκαετία του 70 η Ελλάδα χάνει σχεδόν το σύνολο του βιομηχανικού της κορμού. Η μία μετά την άλλη οι βιομηχανίες, είτε κλείνουν, είτε εξαγοράζονται από ξένα κεφάλαια και η δραστηριότητα μεταφέρεται στο εξωτερικό. Η Πάτρα, ο Βόλος, το Λαύριο, η Θεσσαλονίκη γέμισαν κουφάρια εργοστασίων και παλιοί βιομήχανοι έγιναν εισαγωγείς. Δεν είμαι ειδικός για να αγγίξω ένα τόσο σύνθετο ζήτημα, αλλά δεν χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός για να διαπιστώσει αντικειμενικές πραγματικότητες:

•            Είναι ψέμα ότι φταίει το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα. Η πλειοψηφία των επιχειρήσεων ήταν ήδη προβληματικές πριν το 81 και πολλές κρατικοποιήσεις, όπως τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά, έγιναν νωρίτερα.
•            Είναι ψέμα ότι φταίει το ευρώ. Μπορεί το ευρώ να οδήγησε σε κλείσιμο πολλών επιχειρήσεων, που δεν ήταν ανταγωνιστικές, αλλά κανείς δεν τολμά να εξηγήσει, γιατί και πότε οι ελληνικές επιχειρήσεις έπαψαν να είναι ανταγωνιστικές.

Η πραγματικότητα είναι, ότι ήδη από την δεκαετία του 50 οι ελληνικές επιχειρήσεις πληρώνουν βαρύ τίμημα στο συγκεντρωτικό κράτος της δεξιάς. Δεν ήταν μόνο τα λαδώματα που ανακάλυψε ο Μαυρογιαλούρος στην γνωστή ταινία. Δεν ήταν μόνο οι «εργάτες του νόμου», δηλαδή οι κομμουνιστοφάγοι, που έπρεπε υποχρεωτικά να προσλαμβάνει σε κάποιο ποσοστό κάθε επιχειρηματίας και δεν είχε δικαίωμα να τους απολύσει ανεξαρτήτως απόδοσης. Ήταν η βαριά γραφειοκρατία, που συντηρούσε το μετεμφυλιακό κράτος, που δεν υπηρετούσε την υγιή ανάπτυξη, αλλά τον πόλεμο κατά των κομμουνιστοσυμμοριτών. Αυτό το κράτος, που δεν στηριζόταν στην κοινωνική συναίνεση, αλλά σε πλήθος κομματαρχών, χαφιέδων και παρακρατικών, έπρεπε να συντηρείται επιβαρύνοντας την πραγματική οικονομία!

Αντάλλαγμα σε αυτόν τον στυγερό έλεγχο και την αφαίμαξη της ιδιωτικής πρωτοβουλίας από το μετεμφυλιακό και αργότερα χουντικό κράτος ήταν η διαπλοκή: Ο ενισχυμένος από το σχέδιο Μάρσαλ κρατικός κορβανάς, μοίραζε τα δημόσια έργα κατά προτίμηση σε καλόβολους  επιχειρηματίες, που πληρώνουν γερή προμήθεια στους κρατούντες, για να  παίρνουν τις δουλειές. Και φυσικά αυτό φουσκώνει τα τιμολόγια και τις κρατικές δαπάνες.