Η ατομική ευθύνη
είναι προϋπόθεση της αρμονικής κοινωνικής συνύπαρξης. Να μην κάνουμε δηλαδή
στους άλλους, ό,τι δεν θέλουμε να μας
κάνουν. Στην εποχή της πανδημίας η
ανευθυνότητα ορισμένων μπορεί να κοστίσει και ζωές.
Είναι όμως αρκετή
η επίκληση της ατομικής ευθύνης; Σε ουτοπική κοινωνία, μπορεί να ήταν αρκετή.
Ζούμε όμως σε κοινωνία αγγέλων; Για παράδειγμα, σύμφωνα με στατιστικές, οι
ανεύθυνοι οδηγοί δεν ξεπερνούν το 3%. Όταν όμως καθημερινά διασταυρωνόμαστε με
200 οχήματα, οι 6 ανεύθυνοι που θα μας «κόψουν την χολή» είναι αρκετοί για να
γίνει η ζωή μας κόλαση. Τι θα κάνει μία
υπεύθυνη κυβέρνηση; Θα καταργήσει τους τροχονόμους και θα δώσει μερικά
εκατομμύρια στους καναλάρχες, για να μας πείσουν να οδηγούμε όλοι συνετά, ώστε
να σωθούν ζωές;;;
Πόσο ρεαλιστικό θα ήταν:
- να μειώσουμε δραστικά τα σώματα ασφαλείας κάνοντας εκκλήσεις στους πολίτες να ...μην κλέβουν, ληστεύουν ή γενικώς εγκληματούν;
- να παροτρύνουμε τους πολίτες να μην αντιδικούν ώστε να μειώσουμε τους δικαστές;
- να παροτρύνουμε τους χούλιγκαν να μην τα σπάνε;
Σε κάθε κοινωνία υπήρχαν ανέκαθεν αντικοινωνικές συμπεριφορές, κλέφτες, απατεώνες, κακοί γείτονες, νταήδες, εγκληματίες. Στον βαθμό που αποκλείεται να αυτοπειθαρχεί το 100% των
