Συμφωνία: Το τέλος ή η αρχή της μάχης;

Πολύς λόγος θα γίνει στους κύκλους της Αριστεράς για την συμφωνία με τους θεσμούς.

Θεωρώ, ότι πρέπει να γίνει ένας ουσιαστικός διάλογος για την νέα πραγματικότητα και τους όρους σύγκρουσης με τα κατεστημένα οικονομικά συμφέροντα.
Ξεκινώ με κάποιες πρώτες απαντήσεις σε κομβικά ερωτήματα:

Ερώτημα πρώτο: Έπρεπε η κυβέρνηση να συνάψει συμφωνία ή έπρεπε να επιμείνει σε ρήξη;

Πριν απαντήσουμε στο ερώτημα θα πρέπει να αποφασίσουμε με ποιες δυνάμεις κάνουμε την ρήξη:

• Ρήξη με τις χώρες της ευρωζώνης;
•  Ρήξη με την Ευρωπαϊκή Ένωση;
• Ρήξη με το παγκόσμιο χρηματιστικό κεφάλαιο;

Ας ξεκινήσουμε με το σενάριο της ρήξης με την ευρωζώνη. Αυτό θα σήμαινε έξοδο από την ευρωζώνη και επιστροφή στην δραχμή. Έχω επανειλημμένα αρθρογραφήσει για τις δυσμενέστατες επιπτώσεις από την επιστροφή στην δραχμή:

15 Μαΐου 2012 «Ποιοι θέλουν την Ελλάδα εκτός Ευρώ;»

12 Απριλίου 2012 «Συνέχεια του διαλόγου για την δραχμή ή το ευρώ».
12 Απριλίου 2012 «ΕΥΡΩ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΔΡΑΧΜΗΣ Ένα οικονομικό ή πολιτικό δίλημμα;»

Θεωρώ, ότι οι τελευταίες πολιτικές εξελίξεις απέδειξαν ότι τα παγκόσμια οικονομικά συμφέροντα θέλουν διακαώς την χώρα εκτός ευρώ. Οι υπέρμαχοι της δραχμής ας αναρωτηθούν γιατί οι κύκλοι του κ. Σόιμπλε έχουν συμφέροντα σε μία Ελλάδα εκτός ευρώ. Το μοναδικό επιχείρημα υπέρ της δραχμής, ότι δήθεν θα βοηθήσει τις ελληνικές εξαγωγές, δεν υφίσταται, όσο είναι διαλυμένες οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις και η αγροτική μας παραγωγή. Γιατί για να ξεκινήσει ξανά ανταγωνιστική παραγωγή χρειάζεται εκσυγχρονισμός με εισαγόμενα τρακτέρ, εργαλειομηχανές, ηλεκτρονικό εξοπλισμό. Την ίδια ώρα που ο πρωτογενής και δευτερογενής τομέας θα πάλευαν να αγοράσουν εξοπλισμό με διαρκείς υποτιμήσεις του νομίσματος, οι Γερμανοί θα αγόραζαν την γη και τις εγκαταστάσεις μας κοψοχρονιά, όπως έκαναν στην Βουλγαρία, την Πολωνία, την Τσεχία κ.λπ. Με την δραχμή θα γινόμασταν οριστικά αποικία της Γερμανίας και ιδανικός χώρος επιθετικών εξαγορών της μισοχρεοκοπημένης παραγωγικής μας μηχανής. Το ζήσαμε στην κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, δεν χρειάζεται να το ζήσουμε και στην χώρα μας.

 

Ίσως στο δεύτερο σενάριο, η Ελλάδα εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης να πάψει να αποτελεί δέλεαρ για τα γερμανικά γεράκια. Θα συνεχίσει όμως να αποτελεί πεδίο επιθετικών εξαγορών για αμερικάνικες ή άλλες πολυεθνικές. Ας μας υποδείξουν οι υπέρμαχοι της εξόδου, ποια ή ποιες χώρες με κλονισμένη οικονομία και διεφθαρμένη διοίκηση, δεν έγιναν βορά στα νύχια των πολυεθνικών, δεν έγιναν ανεξέλεγκτοι σκουπιδότοποι και χώρος εγκατάστασης ρυπογόνων βιομηχανιών, που απαγορεύεται να εγκατασταθούν στις ΗΠΑ και την Ε.Ε.

Φυσικά κάποιοι ονειρεύονται ότι όλα αυτά αντιμετωπίζονται από μία ανεξάρτητη-ανένδοτη-σοσιαλιστική κυβέρνηση. Με ποια οικονομία όμως θα στέκονταν μία τέτοια κυβέρνηση; Σε ποιες χώρες θα έκανε εξαγωγές; Από ποιες χώρες θα έκανε εισαγωγές; Με ποιες χώρες και ποιους όρους θα έκανε γεωπολιτικές συμμαχίες; Με ποια όπλα θα διασφάλιζε την εδαφική της ακεραιότητα; Θα κάναμε συμμαχία με την Κίνα, την ώρα που καταγγέλλουμε την πώληση του Πειραιά στην Cosco και την ώρα που τα κινέζικα προϊόντα στραγγαλίζουν τις μικρομεσαίες μας επιχειρήσεις; Θα κάναμε συμφωνία με την Ρωσία; Πόσο θα κόστιζε η προστασία της; Σε ποιες άλλες κυβερνήσεις πουλά προστασία η Ρωσία και με ποιους όρους; Τελικά οι υπέρμαχοι της ρήξης με τον παγκόσμιο καπιταλισμό, πώς φαντάζονται την Ελλάδα στην σημερινή γεωπολιτική πραγματικότητα;

Η σκληρή πραγματικότητα είναι ότι με την Ελλάδα στα όρια της κατάρρευσης, όλοι την ονειρεύονται ως πεδίο εφαρμογής της πολιτικής τους:

• Ο Σόιμπλε την βλέπει σαν την νέα Πολωνία
• Το ΚΚΕ την βλέπει σαν την αναβίωση του υπαρκτού σοσιαλισμού.
• Οι εθνικιστές ως την αναβίωση του απομονωτισμού και της εθνικής καθαρότητας.

Σε αυτή την σύγκρουση ιδεολογιών, η ζώσα πραγματικότητα είναι τραγικά απούσα. Παραβλέπεται το κόστος των συγκρούσεων, την φτώχια, την πιθανή έλλειψη ζωτικών αγαθών (φαρμάκων, πρώτων υλών, εργαλείων, εξοπλισμού). Υποτιμώνται ενδεχόμενα θερμά επεισόδια με την γειτονική Τουρκία. Αγνοείται η πιθανή αντίδραση των ΗΠΑ, για να διασφαλίσουν τα ζωτικά τους συμφέροντα.

Η δική μου απάντηση στο ερώτημα είναι, ότι η Ελλάδα αδυνατεί να διαχειριστεί ρήξη με κανένα εξωτερικό «εχθρό», εάν πρώτα δεν νικήσει στην μάχη με το «τρίγωνο της διαπλοκής» που επί δεκαετίες έχει απομυζήσει τους εθνικούς πόρους και έχει διαλύσει τον παραγωγικό και κοινωνικό ιστό. Αν πρώτα δεν καταστρέψει το εσωτερικό καθεστώς που μετέτρεψε τους Έλληνες από πολίτες σε πελάτες, κάθε ρήξη θα οδηγήσει πιθανότατα στην μεγαλύτερη εθνική καταστροφή μετά την μικρασιατική.

Ερώτημα δεύτερο: Γιατί αφού θέλαμε την συμφωνία, πήγαμε στο δημοψήφισμα;

Ίσως δεν έχουν γίνει κατανοητές οι ριζικές ποιοτικές διαφορές ανάμεσα στο τελεσίγραφο της 25^ης Ιουνίου και στην σημερινή συμφωνία. Τις επόμενες ημέρες θα πρέπει να γίνει εκτενής διάλογος για αυτό. Εκείνο που πρέπει να γίνει σαφές είναι ότι χωρίς το δημοψήφισμα:

1.       Η κυβέρνηση θα βρίσκονταν ανάμεσα στις συμπληγάδες να δεχθεί ή να απορρίψει το τελεσίγραφο, που θα σκότωνε για παράδειγμα τον τουρισμό και 3-4 μήνες μετά θα ξανάφερνε τον εφιάλτη του Grexit.

2.       Σε περίπτωση απόρριψης της συμφωνίας από την Βουλή, την επομένη θα έκλειναν οι τράπεζες και δεν θα υπήρχε καμία πολιτική διέξοδος για να επανέλθουν οι θεσμοί στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.

Εκτιμώ, ότι το ΟΧΙ της βουλής στο τελεσίγραφο ήταν δεδομένο. Ακόμα όμως και να υπερψηφίζονταν, σε 3-4 μήνες θα βρισκόμασταν ξανά σε δημοσιονομικό αδιέξοδο και νέους εκβιασμούς για Grexit. 

Με το δημοψήφισμα αυτός ο εκβιασμός ανατράπηκε.

Ένα ΝΑΙ του ελληνικού λαού στο δημοψήφισμ θα ασκούσε μία ισχυρή πολιτική πίεση στον Σόιμπλε να σεβαστεί την βούληση ενός λαού και να πάψει να εξυφαίνει σενάρια για Grexit. Στην περίπτωση λοιπόν του ΝΑΙ, θα είχαμε υποστεί μία κακή δημοσιονομική συμφωνία, αλλά τουλάχιστον θα είχαμε καταστρέψει τα κρυφά σχέδια του Σόιμπλε για Grexit.

Τα αποτελέσματα του ΟΧΙ ήταν ακόμα καλύτερα: Άνοιξε ο δρόμος για να πέσουν οι μάσκες, να αποκαλυφθεί το λόμπι της Δραχμής, να παρέμβει η Γαλλία και άλλες χώρες και να μπει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων το πολιτικό στοιχείο. Το ύστατο καταφύγιο του Σόιμπλε ήταν ότι «δεν εμπιστεύεται την Ελλάδα» δηλαδή ομολόγησε ότι από την πρώτη στιγμή δεν εργαζόταν για μία συμφωνία.

Η βούληση του ελληνικού λαού, που με κλειστές τράπεζες αντιστάθηκε στην τρομολαγνεία, δημιούργησε την νέα πραγματικότητα με δύο πυλώνες:

•  Η διαπραγμάτευση έπρεπε να σεβαστεί την βούληση ενός λαού.

•  Η διαπραγμάτευση έπρεπε να γίνει με την νόμιμη κυβέρνηση και όχι με συνταγματικά έωλες λύσεις τύπου «Παπαδήμου».

Ανακεφαλαιώνοντας: 

Για όσους θεωρούν ότι μία ρήξη θα ήταν καταστροφική, η υπογραφή της συμφωνίας είναι μονόδρομος και η άρνηση της θα ήταν το καλύτερο δώρο για τους δανειστές. Κάθε εβδομάδα παράτασης θα χειροτέρευε τους όρους της συμφωνίας και θα αύξανε το κόστος επιστροφής στην ομαλότητα.

Για όσους θεωρούν την ρήξη, προτιμότερη από την συμφωνία, πρέπει επιτέλους να περιγράψουν την μορφή της, να την περιγράψουν ποσοτικά. Είναι άδικο για τον πρωθυπουργό, να περιγράφει με ακρίβεια τις σοβαρές παρενέργειες της συμφωνίας, χωρίς οι υπέρμαχοι της ρήξης να περιγράφουν με αντίστοιχη ακρίβεια τις θυσίες και την φτωχοποίηση, που προϋποθέτει η ρήξη.

Τελικό ερώτημα: Πρόδωσε η κυβέρνηση Τσίπρα τις προεκλογικές της δεσμεύσεις;

Στόχος της κυβέρνησης Τσίπρα ήταν να απαλλάξει την χώρα από τρεις πληγές:

·         Το τρίγωνο της διαπλοκής

·         Τη λιτότητα

·         Τα υφεσιακά μέτρα.

Ταυτόχρονα η συντριπτική πλειοψηφία στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και στο εκλογικό σώμα, είναι αντίθετη με την λογική της ρήξης με την Ε.Ε.

Αν λοιπόν θέλουμε να αποτιμήσουμε την σημερινή πραγματικότητα, συγκρίνοντας την με τις προεκλογικές δεσμεύσεις, τότε οφείλουμε να επισημάνουμε τις παρακάτω ανακολουθίες:

1.       Δεν ίσχυε η εκτίμηση, ότι οι εταίροι θα δεχθούν το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης προκειμένου να μας κρατήσουν στην ευρωζώνη. Αποδείχθηκε ότι οι εταίροι, ούτε το πρόγραμμα Θεσσαλονίκης ήθελαν, ούτε οποιοδήποτε άλλο, γιατί ήθελαν να μας διώξουν από την Ευρωζώνη.

2.       Δεν ίσχυε επίσης η εκτίμηση, ότι οι δανειστές θα αποδεχθούν ένα αναπτυξιακό πρόγραμμα,  που διασφαλίζει την μέγιστη αποπληρωμή του χρέους. Οι δανειστές, μπορεί να χάσουν χρήματα, εάν η Ελλάδα καταρρεύσει, αλλά ταυτόχρονα θα κερδίσουν περισσότερα από τις επερχόμενες επιθετικές εξαγορές της διαλυμένης οικονομίας μας. Άρα δεν θέλουν να σώσουν την Ελλάδα για να διασφαλίσουν τα χρήματα τους, αλλά να την κατασπαράξουν.

Με βάση τα παραπάνω δεν υπήρχε καμία προοπτική αμοιβαία επωφελούς συμφωνίας και αυτό είναι η μοναδική υπόσχεση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, που εκ των πραγμάτων δεν τηρήθηκε.

Ακόμα και εάν η κυβέρνηση ήξερε από την πρώτη στιγμή, ότι οι εταίροι δεν έχουν καμία πρόθεση να δεχθούν μία έντιμη συμφωνία, ελάχιστες διαφορές θα είχε η τελική κατάληξη.

Ωστόσο σε αυτό τον πόλεμο, που θα συνεχιστεί σε πολλά επίπεδα κερδήθηκε μία τεράστια μάχη: Η γερμανική πολιτική υπέστη τεράστια ήττα. Ήθελαν να πετάξουν την Ελλάδα από το ευρώ, χρεώνοντας την ευθύνη στην χώρα μας. Απέτυχαν! Ταυτόχρονα, δεκάδες θεσμικοί παράγοντες ασκούν πλέον σκληρή κριτική στην γερμανική πολιτική. Είναι πλέον κοινός τόπος, ότι για την ευρωπαϊκή κρίση, έχουν βαρύτατες ευθύνες οι τεχνοκράτες των Βρυξελλών.

Τι πρέπει να γίνει από εδώ και πέρα;

Η κυβέρνηση οφείλει να διαχειριστεί την απόσταση της συμφωνίας από τις προεκλογικές υποσχέσεις. Αυτό όμως το πρόβλημα υπάρχει είτε υποκύψει στην δυσμενή συμφωνία, είτε την αρνηθεί οδηγώντας την χώρα σε άτακτη χρεοκοπία, αφού από τις προεκλογικές της υποσχέσεις απουσίαζαν εξ ίσου:

• Μία σκληρή συμφωνία με υφεσιακούς όρους
• Μία ρήξη με την Ε.Ε. που θα οδηγούσε σε χρεοκοπία.

 Το πολιτικό κόστος σε κάθε περίπτωση είναι δεδομένο, είτε υποχωρήσουμε στις απαιτήσεις των δανειστών, είτε πούμε ένα περήφανο ΟΧΙ. Είτε στην μία είτε στην άλλη περίπτωση είναι φανερό, ότι η πραγματικότητα είναι μακριά από τις προεκλογικές μας προσδοκίες.
Το κριτήριο λοιπόν της επιλογής είναι οι επιπτώσεις της στον ελληνικό λαό και στο μέλλον του. Εάν νηφάλια αξιολογήσουμε τις οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές επιπτώσεις, η απάντηση είναι φανερή: Με μία υποχώρηση σήμερα διασφαλίζουμε τον χρόνο για την εξυγίανση της οικονομίας μας και την παραγωγική ανασυγκρότηση. Με μία ρήξη ανοίγουμε έναν πόλεμο, που είμαστε καταδικασμένοι να χάσουμε αφήνοντας την χώρα εύκολη λεία στις επιθετικές εξαγορές.
Ορθά λοιπόν ο Αλέξης Τσίπρας μετά από 6 μήνες σκληρής μάχης, αφού ακύρωσε κάθε σχέδιο του Σόιμπλε για Grexit, κατέληξε σε συμφωνία που δεν αφήνει νικητές. Είναι η αρχή ενός πολέμου, που πρέπει να ξεκινήσει από το εσωτερικό μέτωπο.
 

ΧΑΘΗΚΕ Η ΜΑΧΗ Ή ΧΑΘΗΚΕ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ;

Κρίσιμες ώρες περνά η χώρα με την κυβέρνηση να δίνει πολλαπλές μάχες:

·         Μάχη με τους δανειστές για να πάρει χρόνο και οικονομική ανάσα.

·         Μάχη με το ευρωπαϊκό λόμπι της δραχμής που θέλει την Ελλάδα με φθηνό υποτιμημένο νόμισμα για να προχωρήσει ευκολότερα σε επιθετικές εξαγορές.

·         Μάχη με το παλιό διεφθαρμένο καθεστώς, που εννοεί να ανακτήσει γρήγορα τα οφίκια που έχασε μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου

·         Μάχη με τους απογοητευμένους από τις εξελίξεις βουλευτές και ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ

Τελικά πρόδωσε η κυβέρνηση τους ψηφοφόρους της; Συνεχίζει την μάχη για παραγωγική ανασυγκρότηση ή θα είναι απλά μία μνημονιακή συνέχεια με αριστερό προσωπείο; Πού και πώς θα δοθούν οι μεγάλες μάχες για να βγει η Ελλάδα από την κρίση;

ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ ΕΧΘΡΟΙ

Για να απαντήσουμε στα παραπάνω ερωτήματα πρέπει να κατανοήσουμε ποιοι είναι οι πραγματικοί εχθροί, απέναντι στους οποίους θα δοθεί η μάχη. Εάν δεν κατανοήσουμε επιτέλους ποιοι είναι οι εχθροί, δεν είναι δυνατόν να κερδηθεί κανένας πόλεμος.

Το γιατί ενός δυναμικού ΟΧΙ στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015

Η ομιλία της Νατάσσας Τσιρώνη στην συγκέντρωση για το ΟΧΙ στην Γλυφάδα.

Οι επί 5 μήνες επίμονες προσπάθειες της Ελληνικής Κυβέρνησης για διαπραγμάτευση, δεν κατάφεραν να οδηγήσουν σε μια βιώσιμη συμβιβαστική λύση με τους δανειστές μας. Δεν στάθηκε δυνατόν να εξευρεθεί μια πρόταση που να σέβεται την ψήφο των Ελλήνων στις τελευταίες εκλογές, να μην οξύνει τη λιτότητα και την ύφεση και να σέβεται τις ευρωπαϊκές αρχές.

Η παρούσα κυβέρνηση ήταν η μόνη, από την αρχή της κρίσης, που έδωσε τη μάχη της διαπραγμάτευσης με τους εταίρους μας. Η έως τώρα αποτυχία, με κατάληξη την απαράδεκτη πρότασή τους προ μίας εβδομάδας, είναι αποκλειστική ευθύνη των δανειστών μας, αφού η ελληνική κυβέρνηση έκανε τεράστιες υπερβάσεις με την τελευταία πρότασή της (για την οποία μάλιστα, η αντιπολίτευση την λοιδορεί!)

Η αδιάλλακτη στάση των δανειστών είχε φανεί από την αρχή της κρίσης. Ενδεικτικό είναι το γεγονός ότι η μόνη εναλλακτική πρόταση στα μνημόνια που έχει προταθεί έως τώρα από τον Πράσινο Ευρωβουλευτή Sven Giegold το 2009, και υπερψηφίστηκε στο Ευρωκοινοβούλιο, δεν έφτασε ποτέ σε γνώση των Ελλήνων πολιτών και αγνοήθηκε από τους εταίρους αλλά και την τότε ελληνική κυβέρνηση.

Ακόμη και το ΔΝΤ δεν ακολούθησε στην Ελλάδα την συνήθη (επώδυνη) τακτική του, για λιτότητα και μεταρρυθμίσεις με παράλληλο κούρεμα του χρέους. Οι Ευρωπαίοι τραπεζίτες φρόντισαν τα τελευταία 5 χρόνια να περάσουν το ελληνικό χρέος από τις τράπεζες στους πολίτες. Και η τρόικα, με τη βοήθεια της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, οδηγούσε σταθερά τη χώρα σε χρεωκοπία.

Πέρυσι, όταν ο Σαμαράς φοβήθηκε να φέρει για ψήφιση τα όσα ζητούσαν, δεν τον στήριξαν, θεωρώντας δεδομένο ότι ο φόβος των πολιτών δεν θα τους άφηνε να ψηφίσουν κάτι άλλο. Η Ελλάδα έπρεπε να είναι το παράδειγμα του τι παθαίνει μια χώρα που χρωστά και δεν «υπακούει τυφλά» στους δανειστές της.

Οι δανειστές λοιπόν δεν θέλησαν ποτέ μια έντιμη συμφωνία με την Ελλάδα και δεν σκόπευαν να ανεχτούν αντιρρήσεις στα όσα επέβαλαν, και μάλιστα από μια αριστερή κυβέρνηση! Η σημερινή Ευρώπη δεν δέχεται αριστερές κυβερνήσεις παρά ως μια «καταστροφική παρένθεση»!

Σήμερα, αυτό που διακυβεύεται δεν είναι μόνο η οικονομική επιβίωση της Ελλάδας, αλλά οι ευρωπαϊκές αρχές και αξίες: η δημοκρατία, το κράτος δικαίου, η προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ο σεβασμός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, ο πρωταρχικός στόχος της εξάλειψης της φτώχειας και της ανεργίας.

Το ΟΧΙ δεν αφορά δηλαδή απλά την απόρριψη της πρότασης των πιστωτών, αυτή την ανυπόγραφη πρόταση που βαφτίζουν τώρα «άκυρη», αλλάζοντας έναν ασήμαντο όρο της. Είναι ΟΧΙ σε παρόμοιες αδιέξοδες συμφωνίες γενικά, είναι ΟΧΙ στην υποταγή και την εξαθλίωση ενός ολόκληρου λαού, που σύρθηκε μέσα από τα λάθη του αλλά κυρίως μέσα από τις εγκληματικές πολιτικές των εταίρων του, στη σημερινή κατάσταση.

• Για τις κλειστές τράπεζες ευθύνονται οι εταίροι μας που μας εκβιάζουν. Οι έλληνες πολίτες βιώνουν 5 χρόνια τη φτώχεια και τη διάλυση του κοινωνικού και οικονομικού ιστού της χώρας. Αυτά που φοβούνται και απεύχονται δεν τα φέρνει ένα ΟΧΙ στο δημοψήφισμα αφού έχουν έρθει ήδη, σταδιακά, τα τελευταία 5 χρόνια, και θα έρθουν χειρότερα αν υποκύψουμε. Ξεχάσατε τα συσσίτια, τις εξώσεις, τις αυτοκτονίες, τις συντάξεις και τους μισθούς της πείνας, την αδυναμία θέρμανσης και την έλλειψη πρόσβασης σε δομές περίθαλψης; Συγκρίνονται αυτά με τον περιορισμό των αναλήψεων μετρητών στα 1680€ το μήνα;

• Οι έλληνες πρέπει να το καταλάβουν, ότι το ΝΑΙ στο δημοψήφισμα, θα είναι ένα ΝΑΙ σε ΟΛΑ. Ότι θα φέρει μέτρα αδιευκρίνιστα αλλά σίγουρα πολύ χειρότερα όσων έχουμε υποστεί εδώ και 5 χρόνια. και θα οδηγήσει αναπόφευκτα, αργά ή γρήγορα, τη χώρα σε κατάρρευση και υποτέλεια.

• Το λόμπυ της δραχμής υπάρχει, το αποτελούν οι πολιτικοί και οικονομικοί κύκλοι της Ευρώπης (και οι εδώ εντολοδόχοι τους) που έχουν συμφέρον να υπάρχει μια Ελλάδα της δραχμής εντός της ΕΕ. Πριν την κρίση, οι κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ οδήγησαν στην διάλυση του παραγωγικού ιστού της χώρας (γεωργία, βιομηχανία) και στην υπέρμετρη αύξηση των εισαγωγών και του καταναλωτισμού, προς συμφέρον των ισχυρών οικονομιών της Ευρώπης (Γερμανία-Γαλλία). Τώρα, αυτό το λόμπυ της δραχμής δρομολογεί άλλο ρόλο για την χρεοκοπημένη Ελλάδα, με φορολογικό και εργασιακό καθεστώς ιδανικό για τις επιχειρηματικές τους δραστηριότητες (βλέπε ΕΟΖ) και με την εκποίηση του εθνικού μας πλούτου (παραλίες, νερό, υπέδαφος, ήλιος, δημόσια γη). Αυτοί εξωθούν την Ελλάδα εκτός ευρώ (αλλά όχι εκτός Ευρώπης) για να την εκμεταλλευτούν καλύτερα, ως νέα αποικία τους! Οι ευρωπαίοι εταίροι, και δη οι ισχυροί, έχουν γίνει τοκογλύφοι που βοηθούν συνειδητά τις αδύναμες χώρες να βυθιστούν σε χρέη και μετά τις εκμεταλλεύονται και τις «τιμωρούν» με οικονομική ασφυξία και αργό θάνατο.

• Τα δημοψηφίσματα αποτελούν σε όλη την Ευρώπη κατακτημένο δικαίωμα και δεν οδηγούν σε διχασμό παρά μόνο όταν κάποιοι (η αντιπολίτευση, οι δανειστές και τα ΜΜΕ) πολώνουν και τρομοκρατούν τους πολίτες. Τα αποτελέσματα των δημοψηφισμάτων άλλαξαν πολλές φορές ευρωπαϊκές πολιτικές. Οι δανειστές δεν θέλουν ένα λαό απέναντί τους αλλά μια κυβέρνηση-μαριονέτα γι αυτό έχουν εξαπολύσει τέτοια τρομοκρατία για να μην γίνει το δημοψήφισμα.

Η Ελλάδα δεν θα προχωρήσει αν δεν γίνουν σοβαρές μεταρρυθμίσεις που θα χτυπήσουν την φοροδιαφυγή, την ατιμωρησία, το λαθρεμπόριο, τις μίζες, τη διαπλοκή, την ασυδοσία. Οι προηγούμενες κυβερνήσεις τα εξέθρεψαν, και επί 5 χρόνια δεν έκαναν τίποτα για αυτά που ταλανίζουν τον πολίτη και την υγιή επιχειρηματικότητα. Οι δανειστές δεν πίεσαν ποτέ για τέτοιες μεταρρυθμίσεις αλλά για περικοπές μισθών και συντάξεων, οριζόντιες απολύσεις και υπέρμετρους φόρους. Έτσι η χώρα απλά βυθίζεται στην ύφεση και δεν θα ανακάμψει ποτέ. Η σημερινή κυβέρνηση είναι η μόνη που μπορεί να εφαρμόσει άλλες πολιτικές, και ήταν αναμενόμενο τα συμφέροντα να την πολεμήσουν σκληρά. 

 

Η Ευρώπη πρέπει να αλλάξει και να επιστρέψει στο αρχικό της όραμα.

Είμαστε μικροί σαν λαός, αλλά ο ρόλος μας ήταν πολλές φορές ιστορικός γιατί δεν φοβηθήκαμε και δεν σκύψαμε το κεφάλι.

ΟΧΙ λοιπόν, με ψηλά το κεφάλι, με νηφαλιότητα, αλληλεγγύη και ομοψυχία.

 

Η ομιλία του Γιάννη Τσιρώνη στο Ναύπλιο για το δημοψήφισμα

Η φωτογραφία χρησιμοποιείται με την ευγενική άδεια της Ευρωκίνησης

Ποιοι θέλουν την Ελλάδα εκτός Ευρώ; Γιατί ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έκανε δημοψήφισμα το 74 για το ζήτημα της βασιλείας. Ποιό είναι το σχέδιο της κυβέρνησης για την επόμενη μέρα και ποιο το σχέδιο του ΔΝΤ; Παρακολουθείστε ολόκληρο το βίντεο κάνοντας κλικ στο κείμενο.